5 weeks na ang nakakaraan ng makilala ko si nicolas. At ngayon babalik ulit kami doon sa Luneta park.
" oh nandito na tayo. " - sabi ni dad.
" sana makita mo ulit yung kaibigan mo. " - dagdag ni dad.
" i hope dad. " - sagot ko.
Habang naglalakad kame.
" kathriine! " - sigaw ng isang batang lalake. Agad ko namang tinignan ito.
" nicolas! " - sigaw ko. At tumakbo ako papunta sa kaniya.
" buti at nagkita ulit tayo. I miss you my friend! " - si nicolas.
" oo nga ea. " - sagot ko. At naglakad lakad kame.
" hehe your so cute paren. " - sabi niya sabay pisil na mukha ko.
" ouch! " - rekLamo ko.
" baka hindi na tayo ulit magkikita. " - sabi niya. Nabigla naman ako.
" we? Baket? Saan ang punta mo? " - tanong ko.
" sa south korea. " - sagot niya.
" ah.. Wala na akong kaibigan niyan. " - malungkot na sabi ko. Kapag umalis siya wala na akong kaibigan.
" kahit na aalis ako hindi parin kita ipag papalit. Dahil ikaw ang tunay kong kaibigan. " - sagot niya. Tumigil naman ako sa paglalakad at tumingin sa kaniya.
" talaga? " - tanong ko.
" talagang talaga! " - sagot naman niya.
" promise? " - tanong ko ulit.
" promise na promise! " - sagot niya. At nagtawanan kame.
Masaya ang araw ko ngayon dahil nakasama ko ang kaibigan ko. At kahit na alam kong aalis na siya. Hindi ako malulungkot dahil nag promise siya saken na hindi niya ako ipag papalit. Mamimiss ko ang kaibigan ko.
