Σε ενα λιθοστρωτο μονοπατι. Οι ακτιδες του ηλιου ηταν δυνατες και δεν εβρισκες πουθενα σκια. Νεκρικη ησυχια. Στα δεξια εβλεπες το απεραντο γαλαζιο της κρυσταλλινης θαλασσας να φτανει ακομη πιο περα απο οσο εφτανε το ματι σου. Αν κοιτουσες μεσα στο νερο χρωματα ομοια σε αυτα που αντικριζες σιγουρα δεν ειχες ξαναδει. Πρασινο, γαλαζιο μαζι με ενα εντυπωσιακο αναγλυφο στο εσωτερικο απο βραχια. Πολυ βαθια. Μακρια αχνοφαινοταν μερικες ασπρες ξεβαμενες ξαπλωστρες. Εκει ηταν η ακτη. Πισω απο αυτες δεσποζε ενα τεραστιο δασος. Πολυ μακρια ομως απο μενα.
Μαγεμενη απο το τοπιο ειδα ξαφνικα πανω σε μια πετρα τυλιγμενο ενα πρασινο παχυ φιδι. Φοβηθηκα πολυ. Φοβηθηκα περισσοτερο οταν πιο κατω ειδα αλλο ενα ιδιο. Εψαχνα τον πατερα μου. Ηταν μαζι μου νωριτερα ομως τωρα, που φοβομουν κιολας, τον ειχα χασει! Ευτυχως την καταλληλοτερη στιγμη τον βρηκα! Με αγκαλιασε. Μιλια δεν βγαλαμε απλα ενιωσα ανακουφιση που ηταν μαζι μου. Ημουν ετοιμη για ολα. Κοιταξα την θαλασσα και χωρις σκεψη βουτηξα με φορα! Πως μου ρθε αυτο δεν ξερω, αλλα ενιωθα ετοιμη για ολα!
"Ελσα! Ελσα! Ξυπνα!"
Ονειροπαρμενη κοιτουσα την αδερφη μου να εχει κολλησει τη μουρη της στη δικια μου για να ξυπνησω.
"και παψε να φωναζεις Δημητρης ολη την ωρα στον υπνο σου!", προσθεσε και τοτε σηκωθηκα αμεσως κοιτωντας την με γουρλωμενα ματια.
"Δημητρης;"
" Ελα αφου στριφογυριζες και μουρμουραγες το ονομα του"
Δεν εδωσα πολυ σημασια. Ευτυχως που δεν εγινα αντιληπτη απο τον πατερα μου. Δεν συζηταω πολλα μαζι του... Απο τοτε που χωρισε με τη μαμα, εχει γινει ασφυκτικα αυστηρος.
Ντυθηκα, πλυθηκα και σε δεκαπεντε λεπτα ημουν ετοιμη. Τον ακουγα να μιλαει στο τηλεφωνο με εναν συναδελφο του ευτονως.
"Θα πατε μονες σχολειο σημερα", φωναξε και χτυπησε την πορτα πισω του χωρις περεταιρω λογια.
Περπατουσαμε με την αδερφη μου και συζητουσαμε διαφορα θεματα.
"Σοβαρα φωναζα Δημητρης;"
"Ωστε σε καιει να μαθεις;", ρωτησε κοιτωντας με κοροιδευτικα.
Ο Δημητρης ειναι λιγο πιο μεγαλος απο μενα. Δεν γνωριζομαστε πολυ καλα...τι καλα ενα γεια μονο δηλαδη. Παρολα αυτα ειναι το μονο ατομο που θα με εκανε χαρουμενη. Θα με εβγαζε απο το αδιεξοδο που νομιζω ζουσα... Μου αρεσε τοσο πολυ το στυλ του, η ομορφια του...ολα. Παραηταν καλος για μενα...και εξαλλου δεν θα δινε ποτε δεκαρα για μενα! Αλλο στυλ ανθρωπων μακρια απο το δικο μου μα τοσο ελκυστικο.
"Οχι αλλα αν ακουγε ο μπαμπας θα αρχιζε την κλασικη ανακριση, ξερεις απο αυτα! Ακομη και μυγα να περασει θελει να το ξερει!", τονισα με αγανακτηση...
