Vakit ikindi idi...
Karanlık çöküyordu evimin küçük penceresine..
Rüzgar okşuyordu yüzüme düşen percemlerimi...
Bahçenin hoş kokusuyla doldu ciğerlerim..Güneşin karanlık gölgesi kaplıyordu tüm korkularımı.Belki yalnızlıktan,belki de yokluğunun telaşından..vakit akşam oluyordu...hala yoksun..Yalnızlık tüm uruzlarımı titretmeye yetiyordu...Vakit yoktu artık.Vazgeçiyorum işte sevmediğimden değil,yorulduğumdan.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
RAYÍHA
Poesiaİnsanın içinde biriktirdikleri ve sustukları mutlaka vardır. Kendinde keşfedemedigi ya da çok geç farkettigi özellikleri vardır.Ağzından çıkan her kelimenin bir duygu ve mantık içerdiğini anlamışızdır. İnsanın ruhu bedene,Vücud ise bize ait bedenim...
