A ray of sunlight flashed my close eyes that made me woke up. I let out a small yawn and scrunched my eyes with the back of my hand before I opened them.
I sighed heavily. Another day!
It has been a year since the incident happen. Hanggang ngayon ay ang sakit sakit parin. Hanggang ngayon ay nakatatak parin sa aking isipan ang bawat detalyeng naganap noon. I feel so lost everytime I think about it. And...and it hurts so bad. It kills me.
A curtains flauded as a cold wind broke the bounderies of my room, sending shivers up to my spine. Tears formed in my eyes. Wala sa isip na niyakap ko ang aking sarili.
"How are you my love..my angel" I whispered.
"I'm sorry" my voice broke as tears fell down on my cheeks.
A lot of things happened over the past few years. I could say that I wasn't the same anymore. Maybe the recovery I was expecting for myself would never come. Maybe it will, but it's just not the way I I want it to be. Or maybe, the recovery that's meant for me is to finally be live one day at a time. If only life is as beautiful as what i have in my head, this would be heaven. Pero hindi e, malayo! malabo!
Imbes na mag isip pa ng kung ano-ano ay bumangon na lamang ako mula sa aking pagkakahiga at nagsimula nang magbihis at maghanda para sa pagpasok ko sa aking trabaho. Siguro ay ganito na lamang ang takbo ng buhay ko. Matulog, kakain, papasok sa trabaho, repeat.
Nang matapos ako sa aking pag-aayos ay dali-dali akong lumabas sa aking condo. I was wearing a white longsleeve button down shirt, partners with a black pencil skirt and a cream stiletto. Syempre ay hindi mawala ang aking chanel handbag na naglalaman ng kung ano-anong gamit na kakailanganin sa trabaho. Dala ko rin ang aking incase icon backpack na siyang pinaglalagyan ko ng laptop, mga designs, minsan ay blueprint pati na rin yung mga papel na nirereview ko.
Pumasok agad ako sa aking sasakyan at mabilis na pinaardar ito. Nang makarating sa companyang pinagtratrabahuan, I suddenly park my car and then grab my hardhat placed at the backseat. Binati pa ako ng mga katrabaho nang mapasok na ako sa loob. Pagkarating ko palang sa aking floor ay agad akong sinalubong ni Brenna.
"Goodmorning Engineer Ordeveza. Engineer nga wala namang jowa. Awit girl." Brenna said with a grin. We both cluckled. Palagi kaming nag-aasaran kaya naman sanay na sanay na ako, minsan din ay inaasar ko siya pabalik.
"Goodmorning Brenna, atleast ako kahit walang jowa hindi ako umaasa sa taong alam kong wala naman akong pag-asa." I said with a fake-annoyance in my tone. Inirapan niya lang ako gaya ng palagi niyang ginagawa kapang sinusupalpal ko siya.
Lalagpasan ko na sana siya nang bigla ulit siyang mag-salita.
"Oy nabalitaan mo ba? bibisita raw dito yung gwapong CEO sa kabilang kompanya. Yung inofferan natin nang partnership para sa susunod nating project." she giggled with a spark on her eyes. Umirap pa ako sa kawalan dahil nga para siyang teenager kung maka asta, parang binubudburan ng asin.
Tinaasan ko siya ng kilay."Eh ano ngayon?."asik ko
Pake ko sa mga CEO'ng yan! Ayoko na sa mga CEO na yan. Lalong lalo na yung mga CEO na nga Engineer pa.
Mataman niya kong tinignan "Ay, ay bitter si Engineer, naku girl mag move on ka na!." Giit niya naman. Medyo natatawa pa ito. Sinamaan ko siya ng tingin dahil alam ko kung ano iyong pinupunto niya.
Gaga talaga!!
"Hmm bahala ka nga jan." tinalikuran ko siya at mabilis na nagmartiya palapit sa aking desk. Ang pinaka ayoko sa lahat ay iyong mapunta kami sa topic na iyon. Kaya naman mabilis ang paglayo ko rito.
Habang ako'y naglalakad ay bigla namang dumating ang aming boss.
Bahagya akong napahinto at humarap sa may pintuan upang batiin si Sir Nazir "Goodmorning Sir." nakangiting bati ko.
Ang kaninang nakabusangot niyang mukha ay biglang nagliwanang nang magtama ang aming mga tingin. "Goodmorning Ady." nakangiwi ngunit masaya niyang sabi.
"Goodmorning Sir"
"Goodmorning boss"
"Goodmorning Sir Naz"
Bati ng mga ka office mate ko.
"Morning everyone." bati niya pabalik.
"Nga pala we have a visitor today, no other than the CEO of Lovido Corporation. And I know na you're already aware with that." mariing sabi niya sabay baling saakin at bahagya pa itong ngumiti bago niya kami tinalikuran.
Napatulal ako. Tama ba iyong narinig ko?
Lovido......
Matagal bago nag sink in sakin ang mga narinig.
No it can't be... no..no!
I don't know why I'm thingking and acting like this.
Bumuntong hininga ako at nagbaba ng tingin. Hindi ko alam kung ilang minuto akong natulala sa kinatatayuan. Naramdaman ko pa na may kumakalabit saakin na nasisiguro kong si Brenna iyon ngunit hindi ko iyon pinansin, sa halip ay mas lumalim pa ang aking iniisip.
Madami naman sigurong Lovido dito sa Pilipinas. Hindi naman siguro siya 'yon. Pero... Hindi ko naituloy ang aking pag-iisip nang marinig na magsalita ang mga kasamahan.
"Goodmorning Engineer Lovido"
"Goodmorning Sir"
"Welcome sir this way po"
Hindi ko alam kung bakit kinabahan ako sa mga narinig. Ibig lamang sabihin niyon ay nandito na iyong bisitang tinutukoy nang aming boss.
"Goodmorning, thank you" bati pabalik ng isang napakapamilyar na boses saakin. Hindi lang pamilyar dahil..saulo ko iyon. Saulo ko lahat.. lahat ng tungkol sa kanya.
Shet!
My breathing gets harder and my heart seems to beat loudly and faster.
Nakakabinging katahimikan ang bumalot sa amin. Marahan akong nag angat ng tingit, at binti pa lamang niya ang aking nasisilayan ay alam ko na. Siya nga!
Bakit ganon? Bakit hanggang ngayon kabisadong kabisado parin kita?
Lahat ng sakit lahat ng puot at lahat ng galit na kinimkim sa nagdaang mga taon ay bigla ulit nagbalik na para bang kahapon lamang naganap ang lahat lahat. At sa sobrang sakit na nararamdaman sa puntong ito ay para bang binubugbog ang aking puso. Sa mahigit limang taon naming hindi pagkikita, sa unang pagkakataon, nagtama ulit ang aming mga mata.
Pinipigilan ko ang mga luhang nagbabadyang tumulo.
Bakit ngayon ka lang?
He signed heavily after a long awkard moment. Walang bahid na pagkasorpresa ang kanyang mukha. At inaamin kong doon ako mas lalong nasaktan.
Bakit mo to ginagawa saakin? Bakit Hunter?
"Excuse me." He said with no trace of emotion. Walang emosyon na para bang hindi niya ako kilala, na para bang hindi niya ako sinaktan noon ng sobra-sobra.
Linampasan niya ako.
Halo halong tanong ang naglalaro sa aking isipan. Halo halong bakit.
Bakit parang ang dali dali sayo Hunter? Bakit parang ang dali dali? Bakit?
Something inside me still cannot believe everything that's happening. After how many years. Bakit ngayon? Ngayon pang unti-unti ko nang natatanggap.
Mapait na lamang akong napangiti.
"I hate you... i hate you so damn much.." I whispered as tears roll down through my eyes.
♡♡♡
