Umut Hep Vardır 🌼

2-

Bir boşluğun içinde savrulurken umutla gökyüzüne baktı Bade, ve " umarım bir gün hayatım hayallerimden daha güzel olur" diye geçirdi içinden.

2 ay önce
Bade gözlerini bağırışlı bir sabaha açmıştı içini yine yabancı olmadığı korkuyla harmanlanan endişe kapladığında bu hissin ona aşina olduğunu hatırladı bir an. Derin bi nefes alıp lavaboya gidip işlerini halletti ve çıktı. Üzerini değiştirip salona geçeceği sırada kapının kolunu tuttu ve bir nefes daha alıp "sakin ol" düye tekrarladı kendi kendine ve çıktı.
Karşısında babası küçük kardeşine tam elini kaldırmıştı ki bade bir hışımla gitti ve küçük kardeşinin önüne atıldı ve babası kendini frenleyemediği için tokat badenin suratına indi. Yüzü tokatın etkisiyle yana savrulurken Badenin kardeşi ablasına "abla iyi misin? " deyip ağlamaya başlamıştı bile çoktan. Bade her zaman olduğu gibi yine alıştığı acının yüzünden çok kalbinde hasar oluşturduğu için kabullenmişlikle yerinde öylece 1-2 dakika kalakaldı. Sonra farkında bile değildi babasının hala söylenerek onlara çemkirdiğinin ve "Bade!" diyerek bağırmasıyla düşüncelerinden sıyrılıp kendine geldi. Kardeşinin hizasına eğilip odaya gidip kapıyı kilitlemesini söylemiş o da kabul edip odaya geçmiş ve kapıyı kilitlemişti. Bade kardeşinin biraz da olsa güvende olduğunu anladığında doğruldu ve babasına döndü,"sen ne yapmaya çalışıyorsun baba, ne yaptı o çocuk sana, bişey yaptıysa - ki küçücük çocuk vurmanı gerektirecek ne yapmış olabilirse! - beni çağır ne yapacaksan bana yap demedim mi. Ne diye küçücük çocuğa bağırıp çağırıp vurmaya kalkarsın?" dedi ve lafını bitirmesine izin vermeden babası girdi araya" kes sesini Bade! Sen niye karışıyorsun kafam attı vurdum sa-na-ne! ". Lafı biter bitmez de evin kapısına yönelip kapıyı çarpıp çıktı ve gitti. Bade içinden" seni Allah'a havale ediyorum "diye geçirdi, tokat yediği yanağına elini koyup iç çekti asıl ağrıyan yeri kalbiydi kendine ne kadar alıştım dese de bir türlü alışamıyordu bu adamın bu hallerine. O sırada aklına küçük kardeşi geldi ve *ihh kardeşimi odada unuttum ne kadar korkmuştur şimdi* diye düşündü ve odaya doğru ilerledi. Kapının önünde durduğunda ise kapıya yavaşça tıklattı ve konuştu "Kumsal, ablacım ben'im hadi aç kapıyı korkma sakın babam yok , gitti hadi ablacım aç kapıyı" ve kapının kilidi yavaşça açıldı. 1 karış kadar açılan kapıdan başını uzattı ve gözleri korkuyla etrafı tararken hemen 1-2 adım atıp ablasının elinden tutup odaya çekiştirmeye başladı. Kumsal ablasını odaya soktu ve kapıyı kapatıp kilitledi hemen sonra da Kumsal her korktuğunda aynı şeyi yaptığı için ablası eğildi ve hemen Kumsalı kucakladı ve sakinleşmesi için saçlarını okşamaya başladı Kumsal o sırada çoktan burnunu ablasının boynuna koyup ağlamaya başlamıştı bile. Ablası saçlarını okşadıkça rahatlamaya başladı sonra kardeşinin düzenlü nefeslerinden ablası sakinleştiğini anladığı an yavaşça yatağa götürdü ve yatırdı kendisi de hemen yanına uzandı ve kardeşine sarıldı ve konuşmaya başladı "Kumsalcım, canımın içi hadi bitanem kapat gözlerini ve her zaman ne diyosak onu düşün" dedi kumsal da gözlerini kapattı ve ablasıyla aynı anda aynı cümleyi kurdular "UMUT HEP VARDIR". "Uyu meleğim" dedi ablası ve kumsalda ona " uyandığımda yanımda olur musun abla? " dedi. "olurum tabi canım hadi sen kapa gözlerini. "

Kumsal küçücük bedeninin yorgunluğuna dayanamayıp uyudu kaldı Bade'nin kollarında. Ve bade de yorgunluktan ağrıyan gözlerini kapadıve kendini uykuya teslim etti.

En son düşündüğü ise her şeyin bir kabus olması idi...

🌠
Evet arkadaşlar merhabalarrr!
Beğenip yorum yaparsanız beni mutlu edersiniz iyi geceler herkese. Ne diyoruz 'UMUT HEP VARDIR'. 😉