The Life That Has Been Saved

102

Room 104.

Iyon daw ang unit ko. Ako raw ang pangatlo sa magbo board ng unit na yon. Nga pala, sinabi ni Aling Ley, ang mayordoma ng Alcatreo Apartment na tig tatatatlo raw ang maximum number ng manunuluyan sa kada unit. Malaki laki kasi ang space sa kada unit kaya hindi pwedeng isa lang ang manirahan.

Rosie is still with me now. Naglalakad na kami kasama si Aling Ley na gina-guide kami sa aming mga unit. Anyway, Rosie's room was 109, at noong nalaman niya yon, she looked a bit sad. Ang akala niya raw kasi kahit di kami roomates, ay atleast, magkatabi ang kwarto namin.

"Ito na ang Room 104. Feel free to feel yourself at home. Pasok ka."

Pagpasok ko, I thought na may tatlong taong sasalubong sa akin. But I was surprised it looked deserted. I glanced around hoping to see someone who will perhaps wave a hand or hug me. Kasi yon naman ang nakikita ko sa mga movies, at nababasa ko sa mga libro.

And then I want to slap myself. How could you be so foolish! Hindi nga ito fantasy! This is the real world, Vee. Ikaw na rin nagsabi noon sa sarili na hindi ito isang uri ng pelikula ang buhay mo.

"Aling Lea, wala po atang tao?" Rosie glimpsed at my unit, her voice broke free from my own predicament inside my head.

"Yes, night shift classes kasi yung babae. Yung lalake naman, di ko na alam. Minsan lang pumupunta dito yon eh, pero nagbabayad naman siya ng malaki kaya hinahayaan nalang namin." Aling Ley explained.

I nodded. Anyway, my unit looked simply cool. May tatlong kwarto na katamtaman ang laki. May malawak na sala at adjacent na nito ang kusina. May tatlo ring restrooms.

"Oh iha, maiiwan na kita ha? Siya, enjoy yourself here. Ihahatid ko pa tong isa mong kaibigan." Aling Lea smiled. "Nga pala, yang kwartong nasa pinaka kanan ang kwarto mo."

"Opo, salamat ho Aling Ley."

"Bye, see you around sister!" Rosie managed to wave her hand and  smiled. I did the same.

Isinara ko ang pinto. Looks like di naman talaga masamang ideya ang mamuhay na may kasama. All my life, I never experienced living with people na hindi ko kapamilya. This was totally new, and who knows, maybe this is a fresh opportunity to start my life over. Iginala ko pa ang aking paningin. Sa sala ay may isang malaking TV, at may isang computer set pa. I wondered kung may libreng wifi rin ba dito.

I glanced over at the drawers na nasa sala. May isang picture frame roon na nakatalukbo sa ibabaw ng nasabing drawer. Maybe it's a picture from one of my roommates! Gee, I'm so curious! Makikilala ko na kaya sila?

I got the frame and---

"What the MOLLY!" I gasped. Why the heck is that even picture framed? Who in their right minds would place that in there? That is freaking not normal!

Imbes kasi na mukha ang makikita ko, isang larawang pugot ulo, punumpuno ng dugo, wala nang mga mata at watak-watak ang utak ang nakita ko. Imagine, yon kaagad ang bubungad sayo? Goodness, muntik ko na ngang matapon ang picture frame eh. Kung sino man ang may ari ng frame na to is certainly not in his/her right mind!

Inilagay ko na lang yon sa dating orihinal na posisyon. Bakit kasi yon pa ang unang nadiskitahan ko sa kay rami rami ng bagay na pwede kong tingnan?

Nawalan na ako ng ganang tumingin tingin pa. Kasalanan yon ng kung sinuman ang naglagay doon ng picture frame. Minabuti kong pumasok muna sa aking kwarto na sinabi ni Aling Ley sa akin at magsimulang ayusin ang mga gamit ko mula sa mga bitbit kong bag.

Walang problema sa akin ang sarili kong kwarto. In fact, I find it cozy. It has a single small bed na may katabing floor lamp. May mga fairy lights na nakasabit sa may shelf. May katamtamang study table pa na may lampshade. Sa bandang kaliwa ay may dart board, full length mirror, nightstand at aparador.