SA PANAHON NGAYON. KUNG SINO ANG UNANG BUMIGAY, SIYA ANG TALO.
When they asked me if what makes me happy and I gave them a wide smile. They don't know how much I enjoy with them. And I guess, Its not 'what but who instead.
"What? I don't consider it what but who. And yeah my answer is,.. all of you guys. I'm happy with you guys even its so clingy to hear but yeah I love you guys." I didn't get any answers from them but they just burst into laughter. That's why I left them.
Pumunta ako sa kinaroroonan ni Kyle at may kausap siya sa phone. Nakita kong lumapad ang ngiti niya na tila masaya siya kaya napa hinto ako.
Mukhang masaya siya sa kausap niya at ayuko naman sirain yun. Bumalik ako kung saan nagsasaya at nag-iinoman ang mga kaibigan ko. Abala sila sa ginagawa nila kaya hindi nila ako napansin.
Kumuha ako ng maiinom. Sanay na akong umiinom kaya hindi ako madaling malasing. Sa pagkakataon na to may hindi dapat akong mararamdaman. Masaya kami at alam kung hanggang doon lang.
Totoong masaya ako na kasama ko sila pero pagdating kay Kyle ay iba ang nararamdaman ko tuwing magkasama kami at nagdidikit ang mga balat namin. He's getting to my nerve!.
Linagok ko ang isang bote at sakto naman ang pagdating ni kyle at ang sakit lang makita na may kasama siya--- his girlfriend.
Uminom ako nang uminom at alam kong napansin nila iyon pero binalewala ko na lang.
"Woah, take it easy, Jane!".. Sigaw saken ni Fran.
Lumipas ang oras at puro tawanan ang bumabalot sa palagid. Minsan ay nakita kong hinalikan siya ni Raine.. Parang unti-unting napupunit ang puso ko. Ang sakit palang makitang ngumi-ngiti at tumawa-tawa ang taong gusto mo at hindi ikaw ang dahilan.
I know I'm not drunk but the hell is happening to me. Ramdam na ramdam ko ang pag init na buong katawan ko at pagbigat ng binti ko.
Tumayo ako at muntik pa akong matumba kaya lahat sila ay napatingin saken. Dumapo ang tingin ko kay Kyle na ngayon ay nasa aken na ang tingin niya. Umiwas ako at nagbuntong hininga tska nagpaaalam na magbabanyo lang ako.
Ayukong tumulo ang mga luha ko sa harap nila at ang dahilan ay ang kaibigan nila. I know how to distance myself. Pero kahit anong gawin ko nahuhuli ko ang sarili kong lumalapit kay Kyle.
Minsan nga, saken siya nag kwento tungkol sa nililigawan niya at sa puntong iyon ay talagang gusto ko na siya. Masakit lang isipin na ang taong kweni-kwento niya ay ang pinsan ko. Damn! Kung alam niya lang kung gaano akong nasasaktan tuwing sinasabi niyang masaya siya kapag magkasama sila.
'Dapat ako yun e!. Dapat akong yung nagpapasaya sakanya. AKO YUN DAPAT!.
Sinasapak ko ang sarili ko. Kahit anong sapak ang ginagawa ko ay hindi ko man lang maramdaman. Tangina talaga. Ga.nito ba talaga ang mararamdaman mo kapag sobrang sakit na. Magiging manhid ang katawan mo pero yung sakit sa dibdib mo ay hindi?
I felt my tears falling down. Pinunasan ko ito pero muling tumulo ang mga luha ko. Humagulgol na lang ako at hiniyaan na magbagsakan sila. I want to scream but I cant. Until then, someone grabbed my wrist.
Dahil sa sobra akong nasasaktan ay mas lalo pa akong umiyak. Mas lalo kong naramdaman ang sakit dahil sa bawat pagpikit ko ay mukha nilang naghahalikan.. Mas hinigpitan niya pa ang pagkakahawak sa pulsohan ko.
Humarap ako at umaasang si Kyle ang nasa harap ko pero hindi. Kahit malabo na ang paningin ko ay kilala ko ang nasa harap ko.
"H-hans?..What are you doin--" He cut me off and pull my body towards him.
"Aisshh! stop crying, Jane. You don't deserve this"
Hindi ko makita ang mukha niya dahil mas lalo niyang diniin ang mukha ko sa dibdib niya. Ramdam na ramdam ko ang lungkot sa boses niya. Napatigil ako sa pag-iyak.
One thing that really realizes me. Hans is always there when everytime I cry. When I need someone to lean on. When I need someone to hug me. When someone to open up my feelings. When I'm in pain and there he was standing on my front and comforting me. Hans is my bestfriend in very start and from the beginning he's my first man in my life. Goshh! This time I got it all. Hans love me.
Hindi ko iyon nakikita at napapansin dahil puro si Kyle ang nasa isip ko. Si kyle na walang ginawa kundi iparamdam saken ang sakit.
All I need to do is move on and forget. Its not that easy but i try and I will. Maybe because this is part of our life. We need to face the pain and see the overcome. Like there is rainbow after the rain and there is good thing after the pain.
+++
©JY
