All The Stars Above Us

2| και αυτό ψεύτικο;

«Dumb» - Nirvana

Όστιν

Πολλές φορές, ένιωθα αποστασιοποιημένος απ' όλους και απ' όλα. Μου άρεσε να αναλύω τα πράγματα σαν να προερχόμουν από κάποιον μακρινό πλανήτη, κυρίως επειδή αυτό έκανε τα πάντα να ακούγονται τόσο χαζά και ανόητα όσο πραγματικά ήταν. Για παράδειγμα, αντί να λέω «Πρέπει να διαβάσω Ιστορία, γιατί ο κύριος Τόρες μάλλον θα μας βάλει τεστ για να δει τι θυμόμαστε από πέρυσι», έλεγα, «Πρέπει να χωρέσω στο μυαλό μου σύμβολα μελανιού που βρίσκονται τυπωμένα πάνω σε λεπτά κομμάτια επεξεργασμένου ξύλου, διότι ένας τρελός θέλει να μας βάλει τεστ την πρώτη κανονική μέρα τού σχολείου, ώστε να δει τι θυμόμαστε, από αυτά που, παρεμπιπτόντως, είναι δική του υποχρέωση να μας διδάξει».

Ο κόσμος φαινόταν ακόμη πιο προβληματικός και τρελός έτσι.

Άλλες φορές, ήταν ωραίο να ξεχνάω, έστω και για λίγη ώρα, ότι η γη μπορεί να καταστεφόταν ανά πάσα στιγμή από κάποιον μετεωρίτη (αν δεν τον προλάβαινε η κλιματική αλλαγή, δηλαδή), η ζωή δεν είχε νόημα γιατί, έτσι κι αλλιώς, όλοι θα πεθαίναμε, αργά ή γρήγορα, ή πως, πιθανότατα, ζούσα απλώς μέσα σε μια οφθαλμαπάτη, μία ψευδαίσθηση, πως μπορεί να μην υπήρχα καν και να μην μην ήξερα. Αναπολώντας τη μέχρι τότε σχολική μου και μη ζωή, έκρυβα όλα μου τα προβλήματα πίσω μια μάσκα, και η αλήθεια είναι πως, με αυτόν τον τρόπο, ένιωθα πιο ασφαλής απ' ό,τι αν εξέθετα τον πραγματικό μου εαυτό.

«Ξύπνα, ξύπνα!» η φωνή τής Έμα αντήχησε σε όλο το σπίτι, γιατί, φυσικά, δεν μπορούσε να μιλάει σε έναν φυσιολογικό τόνο - παραήταν δύσκολο. Παρόλο που μιλούσε ή στον Θίοντορ ή στην Ολίβια, ακουγόταν τόσο δυνατά που ένιωθα σαν να φώναζε μέσα στο αυτί μου.

Τώρα αρχίζει το χάος, σκέφτηκα, αν και το χάος είχε αρχίσει πολύ, πολύ καιρό πριν.

Ήταν από τις φορές που, ειλικρινά, αναρωτιόμουν πώς ήμουν τόσο ηλίθιος ώστε να θέλω αδέρφια όταν ήμουν πέντε, όταν, δηλαδή, οι γονείς μου πήραν την πρόφαση να υιοθετήσουν την Ολίβια. Δεν είχα προβλέψει πως, λίγο αργότερα -δώδεκα χρόνια και κάτι μήνες, συγκεκριμένα-, θα εκτιμούσα υπερβολικά πολύ τις λίγες στιγμές ησυχίας που επικρατούσαν στο σπίτι.

Μερικές φορές, σκεφτόμουν πως, ο μόνος λόγος που αποφάσισαν να υιοθετήσουν (και, μάλιστα, ένα παιδί με διαφορετικό χρώμα δέρματος και διαφορετικά χαρακτηριστικά, ώστε η διαφορά μας να φαίνεται φαίνεται από χιλιόμετρα, και μάλλον δεν είχαν σκεφτεί καν πόσο άβολα μπορεί να ένιωθε η Ολίβια γι' αυτό) ήταν επειδή προσπαθούσαν να υποδυθούν τους πλούσιους φιλανθρώπους, ήταν λες και έπασχαν από το σύνδρομο του Οσιομάρτυρα, όπως το αποκαλούσα συχνά - δηλαδή, λίγα λεπτά πριν γνωρίσουμε την Ολίβια για πρώτη φορά, συζητούσαν μεταξύ τους, «Όλοι οι γνωστοί μας θα πιστέψουν πως είμαστε υπέροχοι άνθρωποι, ε;», το οποίο με έκανε να αισθάνομαι πως εκμεταλλεύονταν την ανάγκη ενός μωρού για μια οικογένεια - βασικά, αυτό ακριβώς έκαναν.