Çok uzun zaman önce dünya yaratıldı ,cok uzun zaman sonra da insan.
Dünya insan yaratılmadan önce yalnız hissediyordu kendini . Evet daha birçok canlı vardı ama yalnızdı işte. Onu süsleyecek, güzelleştirecek şeyler istiyordu ki , nihayet insan yaratıldı. İnsan yaratıldıktan sonra dünya güzelleşmeye başladığını hissetti.
İnsan onu çok seviyordu. Ağaçlar dikiyor, tohumlar ekiyordu. Dünya ise daha çok nefes alıyordu.
Dünya insana yiyecekler veriyor , güneşini süzüyor , havasını güzelleştiriyordu. Ama bu hep böyle sürmeyecekti. İnsanla dünyanın dostluğu yavaş yavaş bozulmaya başlamıştı. Çünkü insan doymuyor hep daha fazlasını istiyordu.
Çok uzun zamanlar geçti aradan dünya kendini hala insana adamıştı.
Çünkü biliyordu içlerinde bir yerlerde hâlâ seviyordu insan onu. Onsuz yaşayamazdı zaten. İnsan dünyaya muhtaçtı.
Ama insan düzelmiyordu. Hatta artık dünya insanın onu sevmediğini düşünecekti. İnsan onun o güzel yeşillerini griye boyamıştı çünkü. Yoksa insan sevmiyor muydu yeşili? Artık yukarıya bakıldığında o parlak yıldızlardan eser yoktu. Yoksa insan sevmiyor muydu yıldızları ? Artık nefes alamıyordu dünya. Oksijeni bitmek üzereydi . En acısı da neydi biliyor musunuz dünya için? O yok olursa insan da yok olacaktı . İnsan kendi kendini öldürüyordu! Hatta o kadar çabalıyordu ki insan bunun için , dünya çok şaşırıyordu.
Sonra ikisi de hastalandı . İnsan kendi, dünya insan yüzünden. Dünya yorulmuştu. Artık süzemiyordu güneşi , temizleyemiyordu havayı yiyecekleri eskisi kadar lezzetli ve sağlıklı değildi , dünya çok yorulmuştu . Ve insanı kurtaramadı.
İnsan gitti dünya kaldı. Yıllarca iyileşemedi dünya . Sonra gri silindi yeşilden. Yıldızlar tekrar göründü gökte. Yeniden nefes aldı. İnsan elini sürdüğü her şeyi berbat etmişti . Dünyanın gördüğü en aptal türdü insan. Kendi sonunu getirmişti . İşte o an dünya insana çok kızdı. Aptal! Aptal! Aptal! Diye sayıkladı defalarca . Onu affetmeyecekti dünya . İnsan gitti dünya kaldı . İnsan gitti güneş açtı . İnsan gitti vahşet kalktı. İnsan yok oldu dünya kurtuldu .
İnsan gidince,
Savaş bitti,
Ve yıldızlar göründü gökte.
Tüm canlıların bayramında sesler yükseldi sokaklardan.
Ve şöyle diyordu o ses:
"İnsan gitti acı bitti"
Ve hepsi yaşadığını yeniden hissetti.
Dünya özürdiledi tüm canlılardan . Onlar yeterdi dünyaya . Onlarla çok güzeldi dünya ve insan olmadan.
Okuduğun için teşekkürler:)
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Kısa Yazılar
Short StoryMerhaba, Adım Azra . Ve stresli olduğum şu dönemlerde rahatlamak için yazıyorum. Fakat evde paylaşabildiğim kişi az annem, babam ,kardeşlerim... Ama fikirlerim daha cok kişiye ulaşsın istiyorum. Düşüncelerimi kağıda aktarmayı seviyorum fakat kit...
