Vaveyla'm (Bir Vaveyla'nın Dinişi)

0.1

Takvimler 19 Ocağı gösteriyor, soğuk ama onun gelişi ile bir o kadar da sıcak bir günün sonuydu. Bana seni seviyorum dediğinde o kadar içten o kadar gözleri gülerek söylemişti ki buna vuslat görünmeyip hasret bizi (beni) bulduğunda bile inanmak istemiştim, o kadar çok inanmak istemiştim ki bu yalanına her şeyi görmezden gelerek kalbimi ona ikinci kez açmaya bile razıydım. İkinci kez ölmeye, zaten paramparçayken kalan parçaların bile parçalanmasına... O kadar muhtaç hissetim ki ona, yaşarken tekrar tekrar ölmeyi göze aldım.

Aslında aşk, sevda nadir bir hava olayı gibidir. İnsanlar en ufak hoşlanmayı aşka bağlarlar, böylece sevgilerinin kalıplaşmış bir kelimeyle daim olacağına inanırlar, oysa sevgi kalıplaştırılmış bir kelimeden bir iki şarkı sözüyle bir vedadan daha fazlasıdır.

Çoğu kişi bunu aşk olarak kalıplaştırdığı için daha iyi anlaşılacağını düşünerek satırlarımda aşkı kullanacağım.

Bu satırları yazarken ona ithafen konuşmuyorum, çünkü artık ona ithafen konuşmamı sağlayacak kadar saygı duymuyorum ona. Aman ha, siz yine de bu sözüme bakmayın. Aşk bu, insanın önüne öyle bir çıkar ki mantık devre dışı kalır. Sonunu bilerek tekrar tekrar yanlış yaparsın. İşte aşktaki asıl bile bile intihar budur, sonundaki uçurumun görülmesine rağmen ölüme koşmaktır.

Kendime gerçekten sıkça soruyorum bu soruyu "Aşk bile bile intiharsa, zindanımmıydı intiharım. Beni buraya hapseden benim gibi bir mahkummuydu yoksa ışıklar söndüğünde evine çekilecek bir gardiyan mıydı bu karanlık zindanda" sonrasında kendi kendime cevaplıyorum "her neyse bilmem gereken tek şey bu zindanın bir çıkışının olmadığı"

İnsanlar birbirini unutmaya çalışırlar. Birini tamamen unutmak hem bilimsel hemde fiziksel olarak mümkün değildir (Tabi bilim bu olayı hafıza kaybı yaşanmadığı sürece destekler). Sadece alışırsınız, ve alıştığınız zaman önceki günlere göre daha az acı çektiğinizi, zihninizin daha az meşgul olduğunu gözlemlediğinizde unuttum zannedersiniz. Ama herkesin içinde kalır birileri, değil mi?...