Lisedeki Değişim

İlk adım...

Bugün işte bugün.Tam da yeni bir hayata yelken açacağımı düşündüğüm gün.Ben Efsa bu arada.Gözlüklü ve tel takan bir insanım böyle olduğumu düşünerek beni zeki zannetmeyin.Yanlış düşünmüş olursunuz.Tam bugün hayatımın en özel günü o herkesin lise hayatım diye övündükleri yer ve ben buraya ilk adımımı atıyorum ve ahhh atamıyorum çünkü yerdeki bir basamak yüzünden yere düştüm şu anda ve okuldaki herkes bana bakıyor rezillik rüsvalık bir haldeyim arada kahkaha atanların sesi geldi.Şu anda gözlerim dolmaya başladı bile diyebilirim.Ben o kadar farklı bekliyordumki böyle olacağını düşünmemiştim ki düşündüm de ilk adımım böyle ise bu okula girerken okul bittiğinde sanırım yerlerle bir olarak ayrılacağımı düşünüyorum.

Neyse çok sıktım ben sizi.Şimdi okulu anlatayım diyeceğim ama eski püskü bir yer burası ve çok da kötü kokuyor lanet olsun tuvalet kokan bir meslek lisesindeyim.Neyse sıraya geçmeye çalıştık ama kimse yan yana durmak istemediği için saçma sapan bir şey oluştu şu anda.Müdürümüz(!) galiba o heralde emin değilim bir adam hangi sınıflarda olduğumuzu okumaya başladı.Müdür 'Efsa Korkmaz 9-F sınıfı'dediğinde sınıfa doğru yürümeye başladım ama sınıfın nerde olduğunu bilememem gibi bir saçma durum olunca ayakta beklemek zorunda kaldım.Neyseki bir kız hangi sınıftasın diye sorup ben 9-f deyince kızın gözleri parladı ve ben de o sınıftayım hadi beraber gidelim dedi.Kız beni çekiştirmeye çalışırken kızı incelemeye başladım kız benim aksime inceydi ve galiba en fazla 50 kilo gibi bir şeye benziyordu ben ise 75 kilo olan bir dana sayılırdım ama allahtan boyum vardı yoksa sürüngen hayvanlar gibi dolaşacaktım ama bu kilo problemi benim suçum değildi ki hep annemin suçu ye ye bir şey olmaz bir yerin şişmesin diye hep yemek sokardı ağzıma o yüzden böyle oldum ben.Ne kadar saptım konudan yaaa.Kız beni çekiştirmeye çalışırken bir yandan da sınıfımızı aramaya çalışıyordu.Tam sınıfı bulup içeri giriyorduk ki ben salak ben bir tane meteor çocuğa çarpıp çocuğu yere yuvarladım.Allah benim belamı versin.Çocuğa çarpmamla çocuğun yeri bulması saniyeleri alırken beni çekiştiren kız da bana şok bir ifadeyle bakıyordu.Sonunda yerden kalkan meteor bana 'önüne bak ayı'diye bağırdı.Ben bu sürede dışarı böğürerek koşmaya çalışıyordum.Hayatta en kaldıramadığım laf sanırım ayı kelimesiydi.Çünkü küçüklükten beri şişmandım ve arkadaşlarımla kavga edeceğim zaman bana ayı kelimesini kullanarak beni susturabiliyorlardı.O kelime benim en zayıf yönümdü.Neyse dışarı çıktım nefes almaya çalışarak ağlamaya çalışıyordum nasıl bir şey kullandım ben de anlamadım.Sonra bir dakika sonra zil çaldı herkes sınıflarına gitti ben de gidecektim ama o çocuğu bir daha görmek istemiyordum.Ben bu 4 yıl ne yapacağım Allah'ım ya!!!! Nasıl olmuş ilk hikayem bu arada?? Bir de okuduysanız oylayıp hikayeyi devam ettirme veya silme kararı alacağım. Oy verirseniz minnettar kalırım :* :* :*