Yanlızlıkla başladım yazmaya.
Artık yorulmuş ayaklarımın bileklerine sanki taş bağlanmış, bir durumdaydım yürüyemiyordum bir türlü ,
Ve o taşı nasıl bileğimden çıkaracağımı düşünüyordum Ve sonra anladım ki dünya malı dünyada kalıyormuş boşuna üzüyordum kendimi yapabileceğim bir şeydi bu benim için bileğimde ki taşı söküp atabilirdim ve sonra özgür ve yanlız olmayan biri olabilirdim;
Yine bir sabah uyandım açtım gözlerimi, camdan dışarıya baktım gök yüzü masmavi ağaçlar yeşil kuşlar uçuyor çocuklar oyun oynuyordu, insanlar mutlu kimse bu dünyadan gideceğini bilmiyordu herkes birşeylere sarılıp tutunuyordu bu dünya da, kimse bir gün öleceğini dünya malı dünyada kalacağını bilmiyordu sanki hep dünyada kalacaklarmış gibi yaşıyorlardı ve bir an o söz aklıma geldi’ Ne güzellikler bu dünya’dan göçüp gidiyor sen güzelliğinin bâki kalacağını mı sandın ?
Yaşadığın dünyaya bak; sevginin kucağında okşamak ve kucaklamakla gidilecek yere neden tekme ve tokatla erişmeyi tercih edersin Kalbini ve ruhunu vermenin bir yararı yok, sen zaten bunlara sahipsin. O yüzden sana bir ayna getirdim kendine bak beni hatırla. boşuna üzme kendini bu üzüldüğün dünyaya bir bak insanlar gülüp eğlenirken sen neden bu kadar dertlisin unutma elbet vardır derdine bir çare her zorluğun sonunda doğan bir ışık vardır
Devam Edecek
