The right mistake

2

Ik zit naar buiten te kijken. Ze hebben nog niks tegen me gezegt. Ik denk weer terug aan net. Ze wilden me al naar hun auto brengen, maar ze waren mijn spullen vergeten. Ik moest in vijf minuten alles inpakken, maar ik heb zo weinig dat ik in drie minuten al klaar was. Ik zucht, maar wel zacht genoeg zodat niemand het hoort. Daarna brachten ze mij naar de auto. Ik zit achterin en hun voorin. Na ongeveer tien minuten komen we in een rijke wijk. "We zijn er bijna," zegt de vrouw vrolijk. Ik knik met een glimlach en wacht tot we er zijn. We stoppen voor een groot huis. Ik stap uit en maak de deur voor haar open. Ze glimlacht naar me en maakt dan een shockt gezicht. "Wat is er mevrouw?" vraag ik haar. "We zijn ons helemaal vergeten voor te stellen. Ik ben Anne en hij heet Robin. Je mag ons gewoon bij onze voornamen noemen," zegt ze met een glimlach en ik geef ze beide een hand en glimlach terug. Ik pak mijn kleine koffer met spullen en loop achter ze aan het huis in. "Zet je koffer daar maar neer, Violet wil het wel naar de kamer brengen," zegt Robin. Ik knik en zet mijn tas neer waar hij naar wees. Ik kreun zachtjes door de pijn, maar gelukkig hebben ze niks gehoord. Ik loop achter ze de keuken in. "Ga daar maar zitten. Ik wil even een paar regels met je bespreken," zegt Robin en Anne geeft me een klein glimlachje en gaat weg. Ik ga zitten en kijk hem aan. "Er zijn niet veel regels, maar de regels die er zijn moet je wel volgen," zegt hij en ik knik. "Regel 1 is dat je onze zoon gelukkig moet proberen te maken. Begin rustig laat hem wennen aan je, laat hem boos zijn op je. Laat hem je weg duwen of wat hij ook gaat doen, maar probeer hem gelukkig te maken," zegt hij en ik knik. "Dat is de belangrijkste regel. De rest leer je vanzelf wel. Je kan het altijd aan Gemma, zijn zus, of Violet, het dienstmeisje, vragen. Ze vinden het leuk om nieuwe mensen te leren kennen en vrienden ermee te worden," zegt hij en ik knik. Hij komt dichterbij en ik voel een rilling over mijn lichaam. Hij merkt het niet en glimlacht gewoon naar me. "Biertje?" vraagt hij en ik durf geen nee te zeggen, dus knik ik maar. Hij pakt een biertje en geeft er één aan mij. We drinken het samen op en dan staat hij op en komt mijn kant op. Ik voel dat mijn lichaam begint te trillen. Hij merkt het en stopt. "Is er iets?" vraagt hij en ik schud mijn hoofd. Er is wel iets, maar dat mag ik toch niet zeggen. Hij komt naar me toe en ik begin bang te worden. Hij merkt het niet en geeft me een knuffel. Ik kalmeer er niet van en wordt er alleen maar meer gespannen door. Hij laat los en geeft me een schouder klopje. "Het went wel," zegt hij meelevend. Ik knik. "Violet, kan je hier komen?" roept hij door het huis. Er komt een netjes uitziend meisje onze kant op. Ze lijkt het helemaal niet erg hier te vinden hier en dat kalmt me een beetje. Ze komt op me af met een stralende glimlach zelfs. "Dit is Louis. De jongen die ik mee zou nemen. Of je hem rond wou leiden," zegt Robin en gaat de zelfde deur in als Anne. Ze komt op me af maar stopt als ze ziet dat ik begin te trillen. "Sorry," zeg ik. "Maakt niet uit, laten we gaan," zegt ze blij en ik achtervolg haar. Ze legt me alles uit, ik stel geen vragen. Dan gaan we de trap op. We gaan eerst naar de zolder. Daar legt ze ook alles uit en dan pas gaat ze naar de 1ste verdieping. Ze legt alles daar uit, ik ben nu al de helft vergeten. Het is best een groot huis. Dan komen we bij een deur die dicht is. Een van de twee deuren die dicht zijn op deze verdieping. "Hier slaapt Harry. De zoon van Anne en Robin," zegt ze blij. Ze laat de deur wel dicht. Dan gaan we naar de deur ertegenover en ze klopt zachtjes op die deur. Een mooi meisje doet open. Ze glimlacht naar ons. Ze steekt haar hand naar me uit. Ik pak het trillend aan. "Gemma. Harry's zus," zegt ze met een glimlach. "Louis," zeg ik en glimlach terug. Ik wil loslaten maar ze trekt me in een knuffel. Bij meiden heb ik het altijd minder erg gevonden, maar ik tril nog steeds erg. Ze streelt mijn rug en brengt me in haar kamer. "Zet zijn tas maar alvast in zijn kamer," zegt ze tegen Violet. Ik hoor hoe ze weg gaat en de deur eerst dicht deed. We gaan op haar bed zitten. Ze streelt nog steeds mijn rug. Het kalmeert me. We blijven zo zitten tot ik stop met trillen. Ik ben niet ontspannen, maar ik tril tenminste niet meer. Ze laat me langzaam los en glimlacht naar me. Ik glimlach terug. "Kom naar me als je me nodig hebt. Ik ben er voor je. Ik weet niet wat er is gebeurt dat je je zo gedraagt, maar ik ben er voor je. Als je er over wilt praten mag dat natuurlijk altijd," zegt ze en ik knik. "Ik meen het. Je mag zijn wie je echt bent bij mij. Je mag tegen me schreeuwen, huilen en je mag me pijn doen. Mentaal en fysiek," zegt ze en ik knik nog een keer. Ze trekt me terug in een knuffel. Ik begin weer te trillen, maar niet zo heftig. Dan duwt ze me dichterbij en dat doet pijn. Ik kreun van de pijn, ik kan het niet meer inhouden. Het doet zo veel pijn. Ze laat los. "Doe je trui uit," zegt ze commanderend. Ik schut mijn hoofd. Ze loopt naar me toe en ik doe trillent mijn trui uit. Ik hoor twee mensen die hun adem inhouden, maar durf niet om te draaien. "Wie deed je dat?" vraagt ze. Ik schud mijn hoofd. Ik mag het niet vertellen, hij gaat me vermoorden. "Je kan het me vertellen. Je geheim blijft veilig," zegt ze geruststellend. Ik schud mijn hoofd opnieuw en begin weer te trillen omdat ze een stap dichterbij zet. "Draai je is om," zegt ze en ik doe het. Ze houd haar adem weer in en ik kijk in groene ogen van een jongen die ik nog nooit heb gezien. Hij kijkt me shockt aan. Ik zet en stap terug en voel dan iemand handen op mijn rug. Er komen tranen in mijn ogen van de pijn en ik bijt op mijn lippen. De handen gaan weer weg en ze draait me om. Ze trekt me voorzichtig in een knuffel. "Je moet het bloed er af gaan douchen. Mijn ouders mogen dit niet zien," zegt ze en ik knik. Ze pakt mijn hand en neemt me mee naar de kamer waar ik nog niet in ben geweest. De deur staat open. De jongen met de groene ogen moet dus Harry geweest zijn. Ik pak wat nieuwe kleren en ze neemt me naar de douches. "Is het goed als ik erbij blijf?" vraagt ze en ik knik. Ze sluit de deur achter zich en legt de kleren op een goede plek neer. Ze helpt me met uitkleden tot mijn bokser. Ze bekijkt me goed en er komen tranen in haar ogen. "Ik ga je helpen Louis. Als het moet gaan we samen weg hier en komen we nooit meer terug," zegt ze en ik knik. "Ik ga daar zitten. Roep me maar als je me nodig hebt," zegt ze en gaat op een plek zitten zodat ze me niet naakt ziet. Ik doe mijn bokser uit en ga douchen. Het doet heel veel pijn, maar ik doe het toch. Ik ben klaar en doe een handdoek om mijn middel ze geeft me de kleren en ik doe ze aan. Ze pakt mijn shirt en bekijkt de wondjes op mijn lichaam. "Wil je me alsjeblieft zeggen wie het heeft gedaan?" vraagt ze. Ik begin weer te trillen. "Als je er klaar voor bent. Hij of zij zal het niet meer doen. Je bent veilig hier," zegt ze en ik stop met trillen. Ik glimlach naar haar en ze glimlacht terug. Ze geeft me het shirt en het vest dat erover hoort. Ze pakt mijn hand en neemt me terug naar haar kamer. Harry is er niet meer. Ze kamt mijn haar en doet het mooi maken. "We gaan eten," hoor ik van beneden. Ik begin een beetje te trillen. Ze knuffelt me voorzichtig. "Maak je geen zorgen. Ik ben er," het kalmeert me en ik knik. We staan op en gaan naar beneden. Ik ga naast haar zitten, aan de zijkant. Anne zit aan de andere zijde. Robin komt met het eten en zet het op tafel. Hij schept voor iedereen op en ik krijg meer dan normaal. Gemma merkt mijn paniek en pakt mijn hand onder de tafel. Het kalmeert me een beetje. Ik denk dat ze begrijpt wat ik bedoel en haalt wat van mijn bord. Wel iets meer dan een beetje, we kregen niet veel te eten. Er ligt nu precies genoeg op voor me. Ze kijkt me zielig aan. Ik glimlach naar haar en ze glimlacht terug. Dan mogen we eten en ik eet sloom, zoals gewoonlijk. Ik ben klaar met mijn eten als hun klaar zijn met al hun eten. Gemma trekt me mee naar boven. Maar ik kreunde terwijl ze het deed en Anne en Robin kijken me raar aan voordat ik weg ben. Ze neemt me naar haar kamer en zet me op haar bed. "Sorry, maar anders moest je vragen beantwoorden," zegt ze en ik kijk haar bedankend aan. Ze maakt het vest open en doet mijn shirt weer uit. Ze gaat achter me zitten en kijkt wat ze tegen mijn wonden kan doen. Ik heb mezelf al meer dan een jaar niet in de spiegel gekeken. Ik heb geen idee hoe erg het is. "Blijf hier ik ben zo terug," zegt ze en ik knik. Ik kijk naar de muur, omdat ik niet naar mezelf wil kijken. Ze komt terug binnen een paar minuten en geeft me een gek iets. "Stop het in je mond," zegt ze en ik doe het. "Dit gaat pijn doen, sorry," zegt ze en meteen begint het ontzettend veel pijn te doen. Ik bijt zo hard als ik kan op dat ding en probeer niet te gillen. Ik probeer ook zo veel mogelijk te stoppen met kreunen. Beiden werkt niet heel goed. Gelukkig is haar deur dicht. Ze stopt en de pijn verminderd. Na een paar minuten stop ik al met trillen van de pijn. "Ik moet ook de voorkant doen, sorry," zegt ze en legt me rustig op haar bed. Ze begint en mijn tranen komen weer. Na een paar minuten is ze klaar met mijn boven lichaam. Ik lig nog na te huilen en trillen. Als ik gestopt ben met trillen neemt ze me in een knuffel. "Ik doe morgen de rest wel. Sorry," zegt ze. "Maakt niet uit," zeg ik. "Wil je vanavond hier slapen?" vraagt ze en ik knik. Ze glimlacht naar me en gaat beter op het bed zitten. Ik voel me moe worden. Ze wiegt me heen en weer in de knuffel. Ik voel alle moeheid weer opkomen en laat me gaan. Ik val al in een paar minuten in slaap. Het laatste wat ik hoor is dat een deur open gaat.

Een wat langer hoofdstuk. Hoop dat je het leuk vind!! Elina xx