Bir Dilek Tut

00:00

Esneyerek uyandığımda iyice gerindim. Dostum cidden her yerim tutulmuştu. "Günaydın Spence~" Cevap gelmeyince yatağına baktım ama orada değildi. "Spence?" Saate baktığımda 10 olduğunu fark ettim. "Okula mı gitti diyecem bugün hafta sonu...Dude neredesin?" Havalanıp onu arayacakken asansöre asılı kağıdı gördüm. Elime alıp sesli bir şekilde okumaya başladım. "Özür dilerim Rajeev ve Shanilla ile korku filmimin kalanını çekmeye gittik. Seni de çağıracaktım ama hem korku sevmediğinden hemde uyuduğundan rahatsız etmek istemedim. Senin için sade fıstık ezmesi aldım ayrıca annemin yaptığı brovnilerden benim payımı yiyebilirsin akşama görüşürüz." İç çektim. Şimdi tüm gün tek başıma ne yapacağım ben!? Somurtarak mutfağa indim. Kimsenin olmadığını görünce dolaptan fıstık ezmesiyle brownileri alıp yukarı geri çıktım. Televizyonu açıp koltuğa yayıldım. Aslında yemek yememe gerek yoktu ama yaşadığımı hissettiren tek şey yemekti. Keşke tekrardan insan olsam.

Akşama kadar aldığım atıştırmalıkları yiyerek sevdiğim bir programı izledim. "Pekala şimdi sıradaki ünlü! Bilene +20 puan. Küçük bir çocukken ünlü olan ünlü pop şarkıcı. İpucu veriyorum. Bu şarkıcının bazı şarkılarının ismi Seni Sevmek Kolay, Not Kendimi Hala seviyorum, Hayatımın Gün Işığıyım, Bana Hala Aşığım." İç çektim. "Bu benim..." Tabi yarışmacılar cevap vermemişti. Sinirle televizyonu kapattım. İnsanlar artık beni unutmaya başlamışlardı. Eskiden en azından insanlar ölü olmama rağmen beni severlerdi ama şimdi artık kimse beni hatırlamıyor. Koltuğa kıvrılırken bir anda elektiriklerin gitmesiyle daha da umutsuzlandım. "Cidden mi?" Somurtarak kıvrıldığım yerden kalkarak korkunç tiki odasına ilerledim. Orada jeneratör vardı. Çalıştırırsam en azından Spencer gelene kadar film izlerdim ki zaten bir süre sonra gelirdi.

Duvarlardan geçerek korkunç tiki odasına geldiğimde Bir anda ışıkların açılıp yüzüme konfeti atılmasıyla dondum. "Süpriiiiz! İyiki doğdun Billy!" Bana bakan Rajeev, Shanilla ve Spencer'a baktım. Tamamen unutmuştum bugün benim doğum günüm! Mutlulukla gülümserken onlara sarıldım. "Teşekkür ederim dostlarım!" Tamam artık büyük doğum günü partileri yoktu ama daha iyisi gerçek, samimi insanlarla doğum günü kutlaya biliyordum. Sarılmayı bıraktığımda üçüde beni pastanın olduğu masaya oturtturdular. Spencer tam karşımda otururken Shanilla sağ, Rajeev sol yanıma oturdu. Çikolatalı pastaya bakarken gülümsedim. "Çocuklar ben...gerçekten çok teşekkür ederim. İyiki varsınız." Spencer bana bakarak gülümserken bir süre göz göze geldik. Rajeev "Hadi üfle de yiyelim." diyene kadar da bakışmaya devam ettik. Yanaklarımın yandığını hissederken Rajeev'e göz devirip pastaya döndüm. "Dilek tutmayı unutma." Dilek tutmak mı? Benim bir dileğim var ama...asla gerçekleşmeyecek ki. Yinede...hayal etmek serbest değil mi?

Ellerimi birbirine keneteyerek kalbime götürdüm ve içimden dileğimi diledim.

Keşke o kaza hiç yaşanmasaydı.

Mumları üflememle üçü de alkışlamaya başladı. "Tekrardan iyiki doğdun Billy." Gülümserken Shanilla pastayı kesip tabaklara dağıttı. Saatlerce oyunlar oynadık, karaoke yaptık, sohpet ettik ve dans ettik.

Gerçekten çok eğenceli bir gün geçirmiştim. Sonunda geç olunca Shanilla ve Rajeev evlerine gitmişlerdi. Ben de Spencer ile korkunç tiki odasını toplayarak odamıza döndük.

Spencer yatağa girerken bende battaniyemi alıp havada süzülmeye başladım. "Hey Billy?" Efendime benzeyen mırıltılar çıkardım. "Ne diledin?" Nefes almak zorlaşırken titreyen dudaklarımı araladım. "Daha fazla hayran." Spencer kıkırdadı. "Pekala dostum İyi geceler." Burukça gülümsedim. "İyi geceler Brokenstein." Günün yorgunluğuyla gözlerimi kapadım.

*Yazar Bakış Açısı*

İki oğlan rahat bir şekilde uykuya dalarken saat 00:00'ı gösterdi. Ay mavi bir şekilde parlarken mavi ışığı parlayarak pencereden hayalete yansıdı.

Eveeeet yeni seri. Bu arada bundan sonra 3. şahıs yazacağım böyle çok zor oluyor benim için. Neyse umarım beğenirsiniz. Baaaay!