ARKADAŞLAR KİTAP BEĞENİLMEDİ SANIRIM :((( KİMSE BEĞENMİYOR. BU YÜZDEN ERKEN FİNAL OLABİLİR! !!
Ne kadar oldu hiç saymadım. Sanırım yaklaşık 3 yıl olmuştu. Buradaki hayat tam anlamıyla berbat. Ross ' u çok özledim!!! Ama kendime söz verdim, yeni bir hayat kuracaktım. Onsuz bi hayat..
Sabah küçük evimden erken saatte ayrıldım. Bugün en yoğun günlerden biriydi. Kafeyi açmak için arabama atlayıp oraya gittim. Güneş neredeyse yeni doğuyordu. Kimsecikler yoktu caddelerde. İçeri girdim. İlk işim kapıdaki " kapalı" yazısının diğer tarafını çevirerek "açık" yazısını koymaktı.
Babam burayı canım sıkıldığı için açmıştı. Mutfakta gizli küçük bir çalışma odam vardı. Ben fazla yemek yapmam bu yüzden çalışanlar yapıyor, bende çalışma odamda kitap okuyip eski resimlere bakıyorum.
Odama girdim ve müzik çalarımı aldım. Çıkarken son bir kez daha Ross' un fotoğraflarına baktım. Onu çok özlüyor ve de onun yüzünden sürekli ağlıyorum.
Bugün pasta yapasım geldi. Dolaptan yumurta , süt vb. pasta malzemelerini aldım ve tezgaha koydum. Son ses müzik kulağımda bağırarak şarkı söylüyor ve bir yandanda pastaları yakıyordum. Burnuma tuhaf bir koku gelmeye başladı. Olamaz! !! Pastalarım yandı.
İçeri çalışanlarımızdan biri olan Esma geldi. Esma benim gibi tedavi olmak için buraya gelmiş ve bizde hastanede tanınmıştık. O benim en iyi ikinci arkadaşım olmuştu. Onu çok seviyorum. Evet Esma bir Türk dü. Benimde anne tarafından biraz Türk lük vardı. Çok güzel , türkiyenin meşhur tatlılarından biri olan baklava yapıyordu. Sesi güzel olmasada güzel yan flüt çalabiliyordu. Akşamları onla beraber küçük sahnemize çıkıp ben şarkı söyleyerek oda enstrüman çalıyordu.
Küt ve siyah renge boyanmış olan saçlarımı çektim. Bir insan hiç mi yemek yapamaz??? Eski halimden eser kalmamıştı. Artık etek bile giymeye başlamıştım , belime kadar gelen saçlarımı kesmiştim , spor ve dövüşü bırakmıştım , onun yerine artık şarkı söylemeye başlamıştım. Hatta herkese ismimin Erica olduğunu söylüyorum. Kimse beni böylece tanıyamaz. O bile...
