Littekens

Hoofdstuk 1

Zoals jullie misschien gemerkt hebben, zijn alle hoofdstukken weg. Dit komt omdat ik het verhaal aan het herschrijven ben. Ik denk dat het zo beter is, wat vinden jullie?

Het was nog steeds donker toen ik wakker werd, ik keek op de wekker en zag dat het nog maar 5 uur was, 2 uur voordat ik zou moeten opstaan. Ik wist dat ik toch niet meer zou kunnen slapen dus besloot ik een extra lange douche te nemen op mijn eerste schooldag. Ik werd zenuwachtig van de gedachte aan school. Hoe zouden ze op mij reageren? Zouden de leraren aardig zijn? En, nog belangrijker, zouden ze me herkennen? Ik had een verschrikkelijk jaar achter de rug, het was zelfs wereldnieuws geweest en hoewel mijn naam niet werd genoemd en mijn gezicht onherkenbaar was gemaakt was ik nog steeds bang dat mensen me zouden herkennen en nog erger, medelijden zouden hebben. Ik wilde geen medelijden, alleen rust.

Nadat ik me gedoucht had kleedde ik me aan, dit was nogal een gedoe, eerst moest mijn bovenlichaam helemaal ingesmeerd worden met een lotion om de littekens en striemen die ik had te verminderen, daarna moest ik  een soort hemd aantrekken om mijn rug te ondersteunen. Als ik daarmee klaar was trok ik mijn onderbroek aan en daaroverheen een soort broek om mijn heupen te ondersteunen. Vervolgens moest er nog steunverband om mijn enkels en knieën. Hier overheen droeg ik een eenvoudige spijkerbroek en een blauw shirt met lange mouwen en een capuchon. Beneden aan de ontbijttafel trof ik mijn familie aan, of nou ja, mijn pleegouders, Moira en Will. Ik had geen echte familie meer. We spraken niet veel tijdens het ontbijt, eten deed ik trouwens ook nauwelijks. Ik at alleen om me de preek van mijn ouders en de dokter te besparen, die vond dat ik veel te mager was. En in de zeldzame momenten dat ik voor de spiegel stond moest ik toegeven dat hij gelijk had.

Na het ontbijt pakte ik mijn spullen bij elkaar, vroeg ik Moira om mijn onderarmen en polsen te verbinden (ja, dat ook nog) en stapte ik in de auto. M'n pleegouders brachten mij a iedere ochtend naar school en haalden me ook weer op. Dit had twee redenen: ten eerste kon ik lichamelijk gezien gewoon niet naar school fietsen of lopen en ten tweede waren mijn pleegouders bang dat er iets met mij zou gebeuren. Ik ging naar het 'Mahlercollege' een school voor muziek, dans, kunst en toneel. Ik was erg goed in zingen en het bespelen van muziekinstrumenten, ik kon ook goed dansen, met de nadruk op kon, tekenen vond ik ook niet moeilijk en toneelspelen deed ik iedere dag. Dus ging ik naar het Mahlercollege.

 Bloednerveus loop ik door de school, van de rector had ik mijn rooster en een kaart van de school gekregen maar ik had nog steeds geen idee waar ik heen moest. De kaart was erg onduidelijk en ik was er al eens in geslaagd om te verdwalen met een routebeschrijving in m'n handen. Dus had ik niet veel hoop dat ik het juiste lokaal zou kunnen vinden. Mijn kluisje was makkelijker te vinden, er was maar 1 gang met kluisjes en die van mij zat ergens op ooghoogte. Toen ik mijn kluisje had gevonden keek ik op mijn rooster om te kijken welke boeken ik in mijn kluisje kon stoppen zodat ik niet met een volle tas rond zou lopen. Opeens voel ik een hand op mijn schouder, verschrikt draai ik me om en ik zie een jongen met bruin haar en lichtblauwe ogen achter me staan. Ik verstijf van schrik en wil wegrennen maar ik hou me in.

"Hoi" zegt hij "ik ben Jayden, ik heb je nog niet eerder gezien hier. Ben je nieuw?" "Ja" antwoord ik terwijl ik mijn hartslag naar beneden probeer te krijgen. "Nieuw en verdwaald" voeg ik eraan toe, in de hoop dat deze Jayden me de weg wil wijzen. "O" zegt hij, "ik help je wel. Welke les heb je?" Maar voordat ik kan antwoorden heeft hij mijn rooster al uit m'n handen gegrist, "ah, muziek. Gelukkig voor jou heb ik dat ook!" vertelt hij me met een grote glimlach. "Wacht even, dan pak ik m'n boeken even," zegt hij en hij rent ervandoor, met mijn rooster nog in z'n hand. Ik zucht en leun tegen de kluisjes aan, een pijnscheut trekt door m'n rug en ik moet op m'n lip bijten om het niet uit te schreeuwen van pijn. Ik zucht nog een keer, jep, het is weer tijd voor een nieuwe dosis pijnstillers.