WHO I AM

0.5

Alyss'den

O an hepimiz o kadar korkmuştuk ki !!! Ne yapmalıydık? Devam etmeliydik? PEKİ YA ÖLÜRSEK!!!! EVET, bu çok zor bir karardı.Önce iyice düşünmeliyiz.Zaten 2 gün sonra annem ve babam gelecekti.Diğerlerine baktım onlar da çok korkmuş görünüyordu ama yüzlerinde sadece korku yoktu başka bir duygu daha vardı ve bu çok belirgindi.Bu duygu KARARLILIKTI.Hiç birinin vazgeçmeyeceğini o an anlamıştım.Bir süre birbirimize baktık, sonra bu sefer gizlenerek ilerlemeye başladık.Bir süre sonra biri bizi kovalamaya başlamıştı.Dağılmak zorunda kalmıştık!!! Hasss!!! İstedikleri de buydu bizi ayırmak ama şuan düşünmem gereken daha önemli şeyler vardı. Arkamdaki kişiden kurtulmak gibi mesela !!!!! Eğer diğerleri yakalanmışsa onları kurtarmam gerekir ve bunun için yakalanmamalıyım. Umarım yakalanmamışlardır ama ben onlara güveniyordum.Başarmışlardır, yani umarım !!! Arkamdaki kişiden nasıl kurtulacağımı düşünmeye başlamıştım ki bir anda hızlanıp önüme geçti!!! İnanamıyorum !!! Sonum böyle mi olacaktı ?! Hayır, ben buna izin veremezdim. Eğer ben Alyss isem hem kendimi hem de arkadaşlarımı kurtarmalıydım.Bu nedenle ona tekme atıp gersin geri koşmaya başladım.Offf, sonra bir binaya girdim ve çatıya çıkıp saklandım en azından arkamdaki kişiden kurtulmuştum. Yani en azından ben öyle düşünüyordum. Sonra bizimkilere mesaj attım ve durumlarını sordum.

Grup Aşure:

Ben:İyi misiniz, kurtuldunuz mu, ben kurtuldum ve saklandım, attığım konuma gelin çatıdayım.

Dedikodu Kazanı: Ben iyiyim, kurtuldum, tamam geliyorum.

Makyaj Kovası: Bende.

Klon:Ben diğer çocukları buldum, geliyoruz.

Oksijen İsrafı: Hani nerdesin biz niye seni göremiyoruz acaba?

Klon: Çok zekisin gerçekten, saklanıyorum doğal olarak salak!!!Bekleyin orada çok hareket etmeyin ki yeriniz fazla belli olmasın?!

Oksijen İsrafı: Offf tamam ya çocuk muyuz biz hadi gel bekliyoruz.

Gruptan çıktıktan sonra rahatladım. Ohhh çok şükür iyilerdi.Peki şimdi ne yapmalıydım? Diğerleri iyiydi, bu güzel hatta çok güzel bir haberdi ama biz bugün gelir olanları öğrenir ve giderdik diye düşünmüştük. İçimden bir ses işlerin düşündüğümüz kadar kolay olmayacağını söylüyordu.Aslına çok iyi dövüşürdük bu nedenle sürekli karakola giderdik, aralarında en iyi olan bendim daha önce kimse beni yenenemişti ama bu rakipler bizi zorlayacağa benziyordu. Normalde biz onları rahatlıkla yenerdik ama bu kişilerim bir çeşit özel gücü var gibiydi. Öyle bir şeyin asla olamayacağını biliyordum ama korkuyordum hayatımda ilk defa korkuyordum !!!!!!!!!!

Ama kendim için korkmuyordum sevdiklerime zarar gelmesinden korkuyordum ve bu iğrenç bir histi. Ben düşüncelerimle boğuşurken arkamdan gelen ani sesle hızla arkamı döndüm ve saldırı pozisyonunu aldım sonra onları görünce rahatladım. Bizimkiler gelmişti, tam takım burdaydılar onlara sarıldım ve oturup saklandık. Beklemeye başladık gün doğumunu... Çünkü ne demişlerdi güm doğunca bitecekti bu işkence. Zaten beklemekten başka yapacak çok fazla bir şey de yok gibiydi ... Öyle degil mi? saat sabah 2.30' du. Hava 4.00' da aydınlanıyordu. Kurtulmayı dileyerek beklemeye başladım..

409 kelime ...