Z Apocalypse: UNTIL WE SURRENDER

PROLOGUE

Naalimpungatan ako nang maramdaman ang dampi ng sinag ng araw sa balat ko. When I both opened my eyes, the sunbeam dazzle my eyesight for a moment.

Bumangon ako galing sa pagkakahiga at tumungo agad sa mesa kung nasaan ang heater ng tubig at pakete ng isang instant coffee. Habang hihintay na mainit ang tubig ay naisipan ko munang maligo.

This is another long tiring day for me. Gusto ko ng sumuko pero hindi ko kaya dahil kung susuko na ako ay parang inalay ko hindi lang ang sarili ko kundi pati narin ang ibang taong umaasa sa akin sa hangganan.

Isang itim na jogging pants at puting t-shirt ang sinuot ko. Nakuha ko lang ang pares na damit na ito sa isang kwarto dito sa abandonadong hotel na pansamantala kong nilipasan ng gabi. Hindi ko na kasi magagamit ulit ang damit na pinaghubadan ko dahil mabaho at madumi na ito sa nag halong putik at dugo.

I cannot stand wearing that clothes anymore. Dahil nahihilo at nasusuka na ako sa amoy na kumapit doon.

Lumapit ako sa bintana at tinanaw ang labas nito. I'm at the third floor, kaya medyo kita ko dito ang kung ano ang meron sa labas. 

I take a sip of my coffee as I look at the roads and buildings outside.

The tall buildings are burning. The cars from the road are all mixed-up and in a mess. And the noises I can hear outside are not the laughs and giggles of each persons who still lives but their screams for help and cries.

Tumawa ako. Isang nakakabaliw na tawa na na uwi sa pag iyak. Minsan naisip ko na mas gugustuhin ko pang maging baliw kaisa harapin ang mga nangyayari dito sa mundo na hindi ko maintindihan.

Hindi ko alam kung bakit humantong sa ganito ang lahat. Kung bakit nangyari ito. At kung paano mabubuhay ng payapa ang mga tao dito sa nangyaring gulo sa mundo.

Parang kahapon lang ay ang saya saya pa ng mga tao. Nag kukulitan, nag babangayan, at naghaharutan. Parang kailan lang rin ay kausap ko pa ang mga kaibigan ko.

Gusto kong laging isipin na kaya ko ito. Pansamantala lang ang kaguluhang nangyayari, at na babalik lang ang lahat sa dati. Pero nang masaksihan ang unti-unting pagkawala ng mga taong kasa-ksama ko na naging malapit na sa akin ay parang unti-unti narin akong gumuguho. 

But then, I have no other choice. Giving up is a waste. So before my life ends I'm going to sacrifice it by helping others live.

Inubos ko ang natitira pang kape bago ito inilapag sa isang mesang katabi ng bintana. Itinali ko ang maikli kong buhok sa may batok ko dahil sa init.

I gathered all the stuff that would be useful in this journey. I sighed then put the instant goods inside my small backpack.

Two days. Dalawang araw na pala ang nakalipas ng mangyari ang gulong ito. Dalawang araw na tila Isang taon na.

I arranged the weapon that I have gathered from the storage room of my apartment. Apat na baril at dalawang katana. The weapons that can protect me in any harm and danger.

Pero hindi lamang ang mga bangkay ang katunggali ko sa delubyong nangyayari kundi pati rin ang ibang taong nabubuhay sa pamamagitan ng kapangyarihang meron sila. The people who's welling to sacrifice other just to live.

Life is really so unfair right? Simula ng mamulat ako sa mundo alam ko na hindi patas ang lahat. But then, status cannot save you without being tough and smart regarding in this sudden pandemic outbreak.

Being weak won't help you survive. You are lucky if you know how to fight, you are blessed if you have someone who can protect you, and you are fortunate if you have the status that you know how to handle. 

Isinuot ko ang isang belt holster at dalawang magkaparis na ankle holster na nakuha ko lang sa isang bangkay kahapon. I slid the guns in each holster after I have successfully attached the silencers.

Sunod kong sinout ang lalagyan ng dalawang katana sa likod ko. Before placing the katana's in my back sacabbars, I wiped off the blood that sticks into each blades.

Bago lumabas napatingin ulit ako sa asul at maaliwalas na kalangitan sa labas ng bintana. The peacefulness of the sky is what can make me calm.

I sighed then wear my black cap before unlocking the door. Well, there's no turning back. Kung ano man ang mangyari sa akin ngayon ay iyon na talaga ang kapalaran ko at hindi ko na mababago yun.

Destiny is not a person nor a thing. Destiny is your tomorrow. The tomorrow that you cannot change into yesterday.

This is another day of hope for living. The day for another dangerous battle for survival...

YourLovelyDamsel
L A I N E