[Unicode]
ဒီစာအုပ်ကို စရေးတုန်းက လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်တွေ ငါကိုရီးယားမှာ လေ့ကျင့်ခဲ့ရတဲ့ အကြောင်းကိုအမြဲတွေးမိတယ်။တစ်ခါတစ်လေ ဘာမှမရှိတဲ့ အကလေ့ကျင့်ခန်းက အတွေးထဲရောက်လာတတ်တယ်။တစ်ခါတစ်ရံ ညဘက် ရုတ်တရက်လန့်နိုးလာရင် ငါ့ကိုယ်ငါရဲ့ပျောက်ဆုံးနေမှုကို တွေးမိတယ်။
ထူးခြားတဲ့အရာက အဲ့ဒီရက်တွေရဲ့ ခက်ခဲမှုတွေကြောင့် မဟုတ်ခဲ့ဘူး။ ဒါပေမယ့် နှစ်တွေကြာလာတော့ အဲ့ဒီညတွေက ငါ့ရဲ့ လက်ရှိဘဝကို အထောက်အကူပြုနေတာတွေ သိလာတယ်။
ငါ့ရဲ့ ရင်ထဲမှာ စွဲကျန်နေတဲ့ ပုံရိပ်တစ်ခုရှိတယ် : ပထမဆုံး ပွဲဦးစထွက်တော့ လူတိုင်းက ငါစင်ပေါ်မှာ ကောင်းကောင်းရယ်နေတယ် အကကို ယုံယုံကြည်ကြည်နဲ့ ကနေတယ်လို့ မြင်ခဲ့ကြပေမယ့် စိတ်လှုပ်ရှားမှုတွေကနေ လွတ်မြောက်ဖို့ခုခံနေခဲ့ရတယ်ဆိုတာ ငါကိုယ်တိုင်ပဲသိတယ်။ စင်မြင့်ကအရမ်းကြီးတယ်၊ လက်ခုပ်သံတွေကလဲ အရမ်းကျယ်တယ် ၊ ငါ့နာမည်ကို အော်နေကြတဲ့ အခိုက်အတန့် ၊ငါ့ရဲ့ ခြေလှမ်းတွေ လှမ်းနေတဲ့ အချိန်မှာ အရမ်းတွေစိတ်လှုပ်ရှားနေပြီး ခေါင်းထဲမှာ ပြည့်နှက်နေတဲ့ မေးခွန်းတွေက : လက်ရှိအခြေအနေမှာ ငါအမှားလုပ်မိနေမလား?ငါ့ဖျော်ဖြေမှုက အောင်မြင်ပါ့မလား?နောက်မှ မှားသွားပါတယ်ဆိုပြီး မပြောဘဲနဲ့ နည်းနည်းချင်းဆီပဲ တိုးတက်ကြမလား?အသိအမှတ်ရော ပြုခံရပါ့မလား ? အနာဂတ်ကရော ကောင်းမွန်နိုင်ပါ့မလား?
ငါမှတ်မိတယ် ငါ့ကို မနှစ်မြို့တဲ့ လူတွေရဲ့ မှတ်ချက်တွေကို ဂရုတစိုက်နဲ့ မြိုသိပ်ထားပြီး အဖွဲ့လိုက်လှုပ်ရှားမှုတွေမှာ အကောင်းဆုံး ပြင်ဆင်ပြီး 'ကံအားလျော်စွာ ငါ့တို့မှာ လူတွေအများကြီး ရှိသေးတယ် ! ' လို့ ကိုယ့်ကိုကိုယ် နှစ်သိမ့်တယ်။
ငါကstageပေါ်မှာတော့ အဖွဲ့နဲ့အတူတူ ဖျော်ဖြေနေရပေမယ့် အဲ့ဒီမတိုင်ခင်မှာ ငါ့အတွက် နက်ရှိုင်းတဲ့ စိုးရိမ် သောကတွေလဲ ရှိတယ်။ ဒါပေမယ့်လဲ သီချင်းကတော့ ဆက်ဆိုနေရမှာပဲ အက ကတော့ ဆက်ကနေရမှာပဲလေ။ စိတ်ထဲမှာ ဘာမှမရှိတော့အောင်ကို မစဉ်းစားနိုင်တော့တဲ့ အချိန်ဆို လေ့ကျင့်နေရင်း အားလုံးသော ပရိသတ်တွေရဲ့ အားပေးမှုတွေက ငါ့ခန္ဓာကိုယ်ထဲကို ဖြတ်သန်းဝင်ရောက်လာတယ်။ နောက်အဲ့ဒီvideoကို ပြန်ကြည့်တဲ့အချိန် မစိုးရိမ်နေရလို့ တကယ်တော်သေးတယ်။
