How not to get too close to me

I dont care

Καλυψώ

Το μνημόσυνο των γονιών μου τελειώνει και με δακρυσμένα μάτια προχωράω προς το αυτοκίνητο του Άρη ενώ εκείνος με κρατάει απαλά από την μέση και μου χαμογελάει καθησυχαστικά.

Πολλοί γνωστοί και φίλοι των γονιών μου με κοιτάνε με λύπηση,κάνοντας την ψυχολογική κατάσταση στην οποία βρίσκομαι ακόμη χειρότερη.

Δεν μου αρέσει να με ψευτολυπατε κανεις.Ειδικα αυτοί.Κανενας του δεν ήταν εκεί όταν οι γονείς μου σκοτώθηκαν.Κανενας δεν νοιάστηκε πραγματικά ούτε για εκείνους ούτε για εμένα.Και απλά κάθε χρόνο έρχονται εδώ για να δείξουν το ποσό πολύ τους αγαπούσαν.Μαλακιες..Είναι όλοι ψεύτικοι ενώ συνεχίζουν κανονικά τις ζωές τους και δεν τους θυμούνται καν.

"Καλυ,αγάπη μου,είμαι εδω."Λέει με απαλή φωνή ο αγαπημένος μου άνθρωπος σε όλον τον κόσμο και χαμογελάω ενώ άλλο ένα δάκρυ κυλάει στο μαγουλο μου.

"Το ξέρω ψυχή μου,το ξέρω."Λέω και σκουπίζω τα-λογικά-κόκκινα μάτια μου ενώ του χαμογελάω ελάχιστα με όσο δύναμη έχω.

"Πάμε σπίτι."Λέει και γνέφω.

[...]

Φτάνουμε στο διαμέρισμα μας και αφήνω μια ανάσα ανακούφισης.

Μυρίζει σπίτι

"Έλα."Λέει και πιάνει το χέρι μου ενώ με οδηγεί προς την κουζίνα μας και με βάζει νε κάτσω στην τραπεζαρια.

"Θα φτιάξω φαγητό.Και δεν ακούω το κλασικό «δεν τρώω» στα αρχιδια μου αν δεν έχεις όρεξη."

"Μα-"Πάω να απαντήσω με η φωνή του με διακόπτει απότομα.

"Έχεις να φας από χθες το πρωί Καλυψώ μου.Θα αρρωστήσεις.Και πραγματικά να μην σου πω που γράφω την απάντηση σου."Λέει και μου χαμογελάω ξινά κάνοντας με να γελάσω με την έκφραση του.

"Μακαρόνια με σάλτσα;"Ρωτάει έπειτα με μια χαρούμενη έκφραση και γνέφω θετικά χαμογελαστή.

"Πόσο θα μείνεις;"Ρωτάει και ανασηκώνω τους ωμούς μου.

"Σκεφτόμουν να κάτσω άλλες δυο μέρες.Δεν μπορώ να χάσω τόσα μαθήματα στη σχολή."Λέω και γνέφει προβληματισμένος.

Και μένα θα μου λείψεις ψυχούλα μου

[...]

Ιάσωνας

Καλώ για ακόμη μια φορά τον αριθμό της φανερά εκνευρισμένος και ξεφυσαω ενώ χτυπάω το πόδι μου με ένταση στο πλακάκι μπροστά μου.