How not to get too close to me

Can i hold your hand?

Καλυψώ

"Πες μου κάτι για να μου αποσπάσεις την προσοχή και να μην γυρίσω να τους σκοτώσω στο ξύλο."Τον ακούω να λέει ένα σφίγγει δυνατά το τιμόνι και αυξάνει την ταχύτητα με την οποία οδηγούσε.

Ξεροκαταπίνω και τον κοιτάζω ενώ ακουμπάω το χέρι του που πλέον βρισκόταν στον μοχλό των ταχυτήτων.

"Ο Ριο είναι πολύ ενοχλητικός τύπος."Είναι το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό και τον βλέπω να αφήνει ένα ειρωνικό γελακι.

"Αυτό μου το λες για να με ηρεμήσεις ή να με κανεις ακόμη πιο έξαλλος από ότι ήδη είμαι κερασακι;"Με ρωτάει και καρφώνω το βλέμμα μου στα μπλε μάτια του.

"Μπορείς να ανοίξεις το παράθυρο;"Τον ρωτάω ενώ βγάζω το λεπτό ζακετακι που πλέον είναι σκισμένο από πάνω μου και ξεκινάω να κάνω αέρα στον εαυτό μου κοιτώντας ευθεια.

"Που πάμε;"Με ρωτάει ενώ κάνει αυτό που του λέω και ξεφυσαω πιάνοντας το μέτωπο μου.

"Μακρυά από εδώ."Λέω και μου χαμογελάει καθησυχαστικά.

[...]

Ακούω την φωνή του φωνάζει-επιτέλους-το όνομα μου και ανοίγω τα μάτια μου.

Τα τρίβω ελάχιστα για να φύγει η θολούρα και χαμογελάω.

"Που πήγε το κερασακι κύριε Ιάσωνα;"Τον ρωτάω και χαμογελάει ειρωνικά.Κλασικα..

"Κανόνας νούμερο ένα κερασακι."Λέει και ρολαρω τα μάτια μου ενώ βγαίνω από το αυτοκίνητο κοιτώντας τον χώρο γύρω μου.

Βρισκόμαστε μπροστά σε ένα μικρό ξύλινο σπίτι το οποίο βλέπει μπροστά σε μια τεράστια παραλία.

"Που είμαστε;"Ρωτάω ενθουσιασμένη και με κοιτάζει με ένα βλέμμα σαν να ξέρω ήδη πως δεν θα πάρω καμία απολύτως απάντηση.

Πάει να πιάσει τον καρπό μου για να ξεκινήσω να περπατάω αλλά ασυναίσθητα κλείνω τα μάτια μου από τον ξαφνικό πόνο και βγάζω ένα μικρό επιφώνημα που απευθείας τον κάνει να γυρίσει προς το μέρος μου.

Κοιτάζει την τεράστια μελάνια που βρισκόταν γύρω από τον καρπό μου και τα χαρακτηριστικά του αμέσως αγριεύουν.

"Πάμε."Λέει και ξεκινάει να περπατάει προς την είσοδο του σπιτιού.

Μπαίνουμε μέσα στο μικρό,αλλά πανέμορφο σπίτι και το πρώτο πράγμα που κάνω είναι να βγάλω αυτά τα διαολεμενα παπούτσια που με είχαν πεθάνει.