Cemre & Cenk - CENCEM

GÜLÜMSE - TEK BÖLÜM HİKAYESI

O çocuk benim diye bağrıyordu Ceren bütün sesiyle

Onu benden alamazsınız! Çocuğumu verin!

20 gün geçti o sözlerden o bağrışlardan köşke sanki bir şey olmamış bir şey yaşanmamış gibi sakinlik vardı

Olaysız günler ya da sadece öyle görünüyordu

Ceren defalarca kapıya geliyordu köşke girmek için elinden geleni yapıyordu

Ama bir türlü olmuyordu bir türlü

Umutuna daha yeni kavuşmuşken yine ayrılmıştı delirecek gibiydi artık görmek istiyordu ve almak istiyordu çocuğunu

Ne de olsa o da bir anneydi sonuçta kötü ya da iyi anneydi

Diğer taraftan Cenk duruma alışmak için elinden geleni yapıyordu Umutu seviyordu sonuçta onun kanından canından bir parçaydı

ama istediği şeye hala ulaşamiyordu Cemre uzaya kadar uzak gibiydi ondan kalbinde umudu giderek yok oluyordu

Korkuyordu Cemre de duygularından kafası karma karışıktı kalbi de öyle hele Nedimin evlenelim dedikten sonra dahası da karışmıştı kafası o geceden sonra kendine gelemiyordu

Hem Cenke yaklaşmak istiyordu hemde ondan kaçmak istiyordu çünkü sadece yakaşlamak acı veriyordu ona

Oğluyla bir kaç kez uzaktan izlemişti kalbinde ok gibi acı hisediyordu

Neden böyle oluyor benle soruyordu ama cevap veremiyordu

Ne kadar çok yakışmıştı da Cenke babalık kafasında birden geö bu oldu

Eğer gerçek aile olsaydık kelimesi geçti evet Cemre bu durumu kıskanıyordu sonuçta o evlilik formaliteydi yalandı ama Cenkin ona olan aşkı gerçekti ve Cemre farkına varıyordu

Onu sevmeye korkuyordu onu severse olucaklardan korkuyordu Cemre kafayı yiyecek kadar korkuyordu ama Cenkle konuşmak istiyordu hele o geceden sonra kafası daha da netti

Nedimin evlenme teklifi kafasına daha da netleşmişti zaman ver demedi direk HAYIR dedi Cemre

Olmaz da demedi çünkü bu işin oluru yoktu artık yoktu belki hiç bir zaman oluru yoktu

O evlenme teklifi alırken kafanda tekne olay gelmişti aslında ne kadar orda kalmak istiyordu Cemre

Peki neden istiyordu orda kalmak hemde orda sonsuza kadar kalmak kafası çok netti ama bunu yüksek sesle soylerse hayatının sonu geleceğine hissediyordu belki artık vazgeçti benden diyordu kendi kendine

Oğluna aldandı kendine sanki benim gibi olmayacaksın der gibi herşeye yapmaya çalışıyordu

Köşke bir zarf geldi Cenk Karaçaya yazılı bir zarf acaba kim yoladı diye soruyordu kendine Cemre hemen alması lazımdı iyi de nasıl alacaktı o zarfı bildiği tek şey orda güzel şeyler saklı değildi

Belki o sır vardı orda Nedimin ve Cenkin olan kardeşliği eğer okursa eğer oğrenirse yıkılıcaktı emindi aklında sadece Cenkin tepkisi geliyordu

Sende biliyorsun bunu Cemre demişti kendi kendine

Cenk seni siler! Cenk seni asla affetmez sadece düşüncesi korkmaya yeterliydi

O zarfı almam lazım

Şimdi değil! Şimdi oğrenemesin!

Odaya doğru koşmuştu Cemre ne güzel Cenk de yoktu zarfı almaya istedi ama banyodan sesler duydu dünyanın en güzel sesleri olabilirdi herhalde eğer o zarfı açarsa kimse toparlayamaz sevdiğim adamı dedi kendine ve kendine aldı ve sakladı ve banyonun açık kapısında girdi