İçimde Ki Küçük Şarkıcı

PLAN

-Hadi kalk,kalk hadi,gördüklerine inanamayacaksın kaalk...
Gerçekten de gözlerime inanamıyordum.Bir sürü çocuk vardı odada üstelik 3-4 yaşlarında çocuklardı bunlar.Hepsi ağlıyordu ve büyükleri olarak onları sakinleştirmemiz gerekiyordu.
Ama öncelikle onların buraya getirilme hikayelerini dinlememiz gerekiyordu ki kaçma planımızı daha rahat yapalım.

-Ablacığım,merhaba ben Elvin.Buraya nasıl geldiniz.
-Yeni mi bu işe geldiğimi sanıyorsun.Bizim burası 4.kaldığımız yer.

Olayları daha rahat öğrenmemiz için biraz çaba sarfetmem gerekti ama yine de değdi gibi hissediyorum.Olay tam olark şöyleymiş;
Bu çocuklar farklı yollar ile kandırılıp çocukları bir yere hapsedip para kazanmaları için onlara su,simit vs.şeyler verip çalıştırılıyormuş.
Büyük ihtimalle bir zaman sonra bize de aynı şey uygulanacaktı.
Hayatım bu kadar normalken nerelere düştğm ben bakışı atarken Nisa dikkatimi çekti,gözlerinden akan yaşlar  güzelliğine daha çok renk veriyordu.
Mavi gözlerinden yaşlar akmasına daha fazla dayanamıyordum.Ama bu olay dostluğumuzu daha çok bağladığını hissediyordum.
Kulağımda birkaç müziğin melodisine benzetmeye çalıştığım piyano sesleri,gözlerimi kapatıp rahatlamama daha çok katkı sağlıyordu...
Belki de yeni güne bu yüzden bu kadar heyecanlı uyanıyordum.
Belki de bu küçücük odada hapisedildikten sonra beni hayata bağlayan şeydi...
                     [4 gün sonra]

  Başımızda bir erkeğin sesiyle uyanmıştık.

-Alın şu mendil ve simitleri...

O kadar sevinmiştik ki günlerdir bu anı bekliyorduk resmen.
Plan şuydu;mendil satmaya giderken her türlü tehdite maruz kalsakta karakola gidecektik.
Biz ne bilelim bu kadar zor olduğunu işlerin.Bunların büyük adamları arkamuzdan 15 metre mesafeyle geliyorlardı.
Biraz abartmışlardı ama az çok biliyorlardır heralde böyle planlar yapıldığını.

  Biz yine de kurtulmuştuk onlardan.
Biraz dalgınlıklarına geldiği anda kaçıp kurtulmuştuk daha sonra hemen bir polis merkezine gidip onları şikayet ettik tabi ki o evde ki çocukları da unutmadık.Onları ailelerine teslim ettik.Ailelerinin mutluluğunu görseniz gözyaşlarınızı emin olun tutamazdınız.Fakat bazıları o kadar şanslı değildi.Diğer çocukları da kaçırıldıkları yurda bıraktık.Daha sonra o kadar yoldan ailemiz hiç düşünmeden geldiler.
Ama neyi farkettim biliyor musunuz.Piyanonun beni her güne yeniden başlamamı sağlayacak kadar beni rahatlatmasından sonra onu bırakamayacağımı.
Şöyle düşünüyorumda bu günlüğü okuduğumda,20 yıl önce hatırladığımdan ne kadarda çok şey varmış.
Şimdi ise güzel bir doktorum ve yanı sıra küçük çocukların içinde ki sanatçı ruhu çıkması için piyano dersleri veren  bir kadınım.Nisa'yı soracaksanız zavvalı dostum trafik kazasında onu kaybettik.Bu benim onsuz 5.yılım.Ölüm bizi,ayırana kadar biz hiç ayrılmamıştık biliyor musunuz o da çok güzel bir anasınıfı öğretmeniydi.Çocukları çok seviyordu, yaşamayı çok seviyordu.
Günlüğüme düşen damlalarıma baktıktan sonra gözlerimi silip içeriden gelen çocuk sesine odaklandım...