All Of You | Taekook (Düzenleniyor)

1: Hospital

İyi okumalar!🖤

Hikaye tekrardan düzenleniyor... 

Lütfen yorumlarınızı satır aralarına yapın, neler düşündüğünüzü gerçekten merak ediyorum. Tekrardan, iyi okumalar.

___________

Hastaneden yavaş adımlarla çıkıyordum. Başımdaki ağrı sebebiyle merdivenlere odaklanmakta zorluk çekiyordum. Bir yandan da görüş açımın bulanmasıyla ağladığımı fark etmem uzun sürmemişti. Duygularımı kontrol edemiyordum, fakat şuanki durumum için normal olduğunu düşündüğüm tepkiler veriyordum.

Rahatsızlığım olduğunu anlamıştım ama, bu kadarı fazlaydı. 'Kansersin' dedi sadece doktor, ardından 'üzgünüm'. Üzgün olmadığını biliyordum tabiki. Günde kaç kişiye bu lafı söylüyordur, kim bilir.

Ama ben her gün hasta olduğumu öğrenmiyordum, bu yüzden ağlayarak acımı dindirebileceğimi sanmam normaldi, veya ben öyle olmasını umuyordum. Şimdiyse karnıma bir ağrı saplanmıştı, ayakta zor duruyordum ve bu halde eve gidip de Jimin'in beni bu halde görmesini istemiyordum. Onu bu halde görmek istemiyordum, ilk önce kendim sindirmeliydim, kabul etmeliydim.

Hastalığım hakkında da pek bir şey bilmiyordum. Doktor sadece elime bilgilendirme kağıdı vermişti, ve sadece 'kötü huylu değil, iyileşebilirsin'  demişti gülerek. Söylediği şeylerin benim acımı dindirebileceğini düşünüyor olmalıydı. Her gün ölüyor olduğum gerçeğiyle uyanmak pek kolay olmayacaktı, dediğim gibi bunu kendi içimde atlatmalıydım. Kabul etmeli kurtulacağıma inanmalı ve Jimin'e söylerken de 'Kardeşim' demeliydim, atlatacağım, bu gücü de bana sen vereceksin'. İşte bu yüzden, eve bu halde gitmemeliydim. Berbat bir haldeydim, kendime sadece kanser hastası olanın bir tek kendim olmadığını hatırlatıyor ve bunu, içimde çok fazla büyüttüğüm için kendime kızıyordum.

Bu sebepten dolayı adımlarımı hastanenin kafeteryasına doğru ilerlettim. Kahve içip açılmam, kendime gelip eve daha iyi bir şekilde dönmem gerekiyordu. Amacım buydu fakat beklemediğimiz şeyler beklemediğimiz anlarda olurdu hep. Gözlerim aniden karardığında, en son duyduğum şey adımın birisi tarafından söylenmesiydi.

*********

Gözlerimi açtığımda yanımda biri vardı ama hala bulanık gördüğüm için yüzünü göremiyordum. Nerede olduğumu çözdüğümde içimde aniden bir panik oluşmuştu. Düşündüğüm tek şey eve gitmem gerektiğiydi. Gözlerimi tekrar açıp kapamaya başladım. Ne kadar süredir baygındım, bilmiyordum ama uzun bir süreden beriyse meraktan deliye dönen iki kişi tanıyordum.

Birincisi kesinlikle Jimindi. Hala benim küçük bir çocuk olduğumu düşünüyordu, ondan bir yaş küçük olmama rağmen. Düşüncelerime gözlerimi devirdim. İkincisiyse, boşverin...

Sonunda aklıma gelen yanımda oturan kişiye dönmeyi akıl edebilmiştim. Baktığım gibi birden elini saçına götürüp utangaç bir gülümseme sunmuştu bana. Ağzını açmış bir şeyler diyecekti ki kapı aniden açılmış ve benim ağzım yüreğime gelmişti. Bu kadar hızlı kapı açmaması gerektiğini biri ona söylemeliydi! Parmağımı damağıma koyup başımı geriye doğru kaldırdım, kanserden değil de korkudan ölecektim az daha.

Aynı hızla yanımda bitip bana sarılan ve yanaklarımı öpmeye başlayan kişi Jiminden başkası değildi. Yanaklarımı ne kadar çok sevdiğini biliyordum. Ayrıldığımızda ise adını pek hatırlayamadığım ama gerçekten tanıdık gelen çocuğa bakmıştım yeniden.

''Taehyung!''Jimin şaşırdığı her halinden belli olan sesiyle bağırdığında jeton düşmüştü. Jimin'in arkadaşı Taehyungtu bu. "Naber Jimin?" Taehyung'un bir tık utangaç çıkan sesine benden başkası takılmamış olacak ki, sorusuna cevap alamadan ilgi yeniden benim üstümde toplanmıştı.