Yuvampa yerleşeli birkaç gün olmuştu ve kimsecikler yoktu.Oysaki ben buraya arkadaş bulup onunla birlikte yeni hayatıma başlamayı umuyordum.Ormanın derinliklerine doğru uçmaya başladım.Belki orada birileri olabilirdi.
Ormanın en derin bölgelerine kadar uçtum.Ama orada kimseyi göremeyince hayal kırıklıklığıyla yuvama geri döndüm.
Gece yarısı olmuştu.Yıldızlar çok güzel gözüküyordu.Ağaçlardan birinin dalına konarak yıldızları izlemeye başladım.Onları izlemek hoşuma gidiyordu.Sanki gökyüzüne saçılmış birer inciydiler.
Yıldızları biraz seyrettikten sonra uyumak üzere yuvama indim.Uyumadan önce biraz düşündüm kimseciklerin olmadığı bu ormandan gitmeye karar verdim.Aslında pekte emin değildim çünkü bu ormanı sevmiştim.Ama yeni bir hayata yalnız başlamak istemiyordum.Bu yüzden gitmeliydim.Belkide daha güzel bir orman bulurum diye düşünerek uykuya daldım.
Sabah olmuştu ve karnım çok acıkmıştı.Kendime yiyecek bişeyler bulmak için ormanda gezinmeye başladım.
Ormanda yiyecek ararken bazı sesler duydum.Seslerin geldiği yöne baktığımda küçük bir çocuğun ormanda oynadığını farkettim.Sanırım ailesiyle piknik yapmaya gelmişlerdi.Karnım çok aç olduğu için gizlice piknik sepetinin yanına gelerek içinden bir elma alarak oradan uzaklaşmaya başladım.Tam uzaklaşmaya başlamıştımki küçük çocuk beni farkederek "bırak elmamı" diye bağırdı.Çocuğu dinlemeyerek ilerlemeye devam ettim.O sırada çocuk sinirlenerek yerden aldığı taşı bana doğru fırlattı.Taş tamda kanadıma isabet etmişti ve çok acıyordu.Elmayı yere bırakarak yuvama doğru yürümeye başladım.
Yürüyerek yuvama vardım.Kanadımı sarmak için etrafta bişeyler aramaya başladım.En sonunda yerde bulduğum eski bir bez parçasını kanadıma zorla sardım.Canım hala acıyordu.Hiç anlamıyordum insanoğlu neden bu kadar acımasızdı.
Kanadımın acısı giderek azalıyordu.Ama bu halde uçamıyordum.Oysa karnım çok açtı.Böyle bir durumdayken yiyecek aramak daha zor olcaktı.
Ormanın içinde biraz yürüdükten sonra ilk defa bir elma ağacına rastladım.Ağaçta birsürü elma vardı.Ama kanadım yaralı olduğu için elmaları alamıyordum.
Ağaca defalarca tırmanmatı denedim.Ama hiçbirinde başarılı olamadım.Tam tekrar deneyeccekken karşımda bir sincap belirdi.Biraz şaşırmıştım doğrusu.Sincap bana "merhaba" diyerek yaklaşmaya başladı.Bende sert bir ses tonuyla "merhaba" diye cevap verdim.Bu asabi ve sert halim sincabı biraz korkutmuştu.
Sincap irkilerek "neden bu kadar sert davranıyorsun" dedi.Bense ilk defa birine bunun nedenini anlatmak istedim.
Sincaba başımdan geçenleri anlattıktan sonra benim için üzülmüştü.
Sincap:"peki buraya neden geldin?"
Ben:"bu zamana kadar hep yalnızdım şimdi ise kendime bir arkadaş bulup yeni bir hayata başlamak istiyorum"
Sincap:"yeni hir hayata başlamak için bu orman doğru bir seçim"
Ben:"evet haklısın burası çok güzel biryer"
O sırada sincap kanadımdaki yaranın sebebini sordu.Bende ona anlattım.Sincapla arkadaşlık kurmaya başlamıştık.İlk defa biri sert ve sinirli tavırlarıma aldırış etmeden benimle konuşmuştu.Sincapla biraz konuştuktan sonra ona çok aç olduğumu ağaçtaki elmalardan bir tane koparıp getirmesini söyledim.Sincap bunu duyar duymaz hızlı ve çevik bir şekilde ağaca çıkarak elmayı koparıp bana getirdi.Elmayı yedikten sonra kendimi daha iyi hissetmeye başladım.O sırada sincap "peki sen nerede yaşıyorsun?" Diye sordu.Bende "biraz ilerdeki kayalıklatda yaşıyorum" dedim.Sincap yuvamı merak ederek benimle birlikte yuvama geldi ve çok güzel bir yuvam olduğunu söyledi.Sincapla biraz ağaçların üzerinden yıldızları izledikten sonra sincap yuvasına gitti.Sincap gittikten sonra biraz düşündüm.O benim gibi bir kuş değildi ve benimle birlikte uçamazdı.Sonra biraz daha düşündüm ve aslında farklılıkların engel olmayacağı sonucuna vardım.
Benim gibi olmasada bir arkadaş bulduğuma sevinerek uykuya daldım.
Farklılıklar hiçbir zaman engel değildir çünkü eğer engel olsaydı hiçbir canlı farklı yaratılmazdı.Bu yüzden onu bir engel olarak değil hayatın bir parçası olrak görmek gerekir...
(Eğer devmını istiyosanız oylayın)
