That Stupid Dare | Completed | Short Story

PART II

Silence. That was all evident. I was certain that most of the students near us were looking at me intensely.

Well, I'm sorry. I'm just doing it for a dare. I mentally rolled my eyes.

Kita ko ang bahagyang pagkakagulat ng kanyang eskpresyon pero mabilis din itong napalitan ng pagkakaseryoso. Tila ba ayaw niyang ipaalam sa akin kung ano ba ang tunay na emosyon na nararamdaman niya.

Eh ano namang paki ko? Nandito lang ako para magawa ang dare.

"No comment?" I query. Mukha kasing walang ibang gustong bumasag ng katahimikan eh, so ako na lang. Tutal, ako naman naging dahilan bakit sila nananahimik. Bwisit!

As much as I wanted to act cool about it, I freakingly can't. The way Kier looks at me is something that I couldn't completely comprehend. It was something that sent shivers down my spine, but I know, it's not because of fear.

Marahan akong napatango tango. Truth is, kanina pa ako uneasy dito. "Well, thanks for your time. See you around!" wika ko na kumaway pa sa kanila bago sila talikuran at naglakad ng mabilis.

Why did I hell utter 'see you around'?! At anong katangahan ang ginawa ko't kumaway pa sa kanila? As if, I was asking for a second encounter! Jeez!

Agad akong tumakbo palayo sa kanila. Pumasok ako sa main building ng school at nagkandauga-ugaga akong nagpunta sa banyo. Jusmiyo! Sa sobrang kaba ko ay ramdam kong nanginginig ang kamay ko. Putek na yan!

It's good na may vacant pa ko ng one hour. Yeah, it's freaking good that I have one hour to hide myself! Please mark my sarcasm. Leche talaga, one hour lang meron ako!

Nag-inhale exhale session muna ako bago ko makapagdesisyunang lumabas ng banyo. So far, hindi pa naman nila ako pinagtitinginan, which means, di pa nakakalat. Is it a good thing? Aish!

"Hoy Zella! Gaga ka, saan ka nagpunta?"

Leche naman! Bakit kailangang paluin ako sa braso. Inirapan ko na lang si Leila na nakasunod na pala sa akin.

"Siraulo ka ba?! Alangang hintayin ko pang lamunin ako ng lupa sa harap ni Kier. Edi malamang, umalis na ako nang maligtas ko kahit papaano ang sarili ko sa kahihiyan!"

"Tara na, tambay sa milktea shop! Palamig tayo, init ng ulo mo eh," si Kim na bigla na lang dumating.

Sinong hindi iinit ang ulo ah?! Bwisit! Naiinis ako sa dare! At mas lalong naiinis ako sa sarili ko kung bakit ginawa ko pa ang dare. Bruha lang, Zella?!

"Arat na, Zel! Nandon na sila Mika," si Leila na inakbayan pa ko. Peste! Sabi nang ayaw kong inaakbayan ako eh. Bigat bigat ng braso niya!

Natapos ang araw ko na payapa ang buhay ko. Again. Mark. My. Sarcasm. Last class na namin after ng one hour vacant naming lima at simula pagbalik ko wala akong ibang narinig kundi KSP daw ako. Mga bruhilda! Inggit lang sila eh, edi gawin din nila!

"Next week na midterm, mga kapanalig. Tagal matapos ng school year, putek! Gusto ko nang makalayas sa senior high," si Mika.

"Tanga, ikaw ang lumayas na sa school. Puro ka reklamo. Di ka nga nagpasa ng essay sa Speech! Baliw ka!" si Joan na tatawa tawa pa.

"Gagawa gawa pa ng essay, sus! Di naman niya binabasa! Tignan mo nga yung gawa ni Kim na kinopya niya lang sa internet, putek, 99/100 samantalang ako pinaghirapan ko, 75!"

"Gaga! Di ko iyon kinopya sa internet, fake news ka ah," si Kim na binatukan pa si Mika.

Napairap na lang ako. Bahala na sila magdaldalan. Di ako mag-iistay sa school. Alas singko na rin kaya. "Uuwi na ko. Marami akong gagawin," anunsyo ko.

"Sige, bye KSP!" sabay sabay nilang wika at nagsitawanan pa. Mga leche! Mga mapang-api talaga 'tong mga 'to.

Lumabas na ako ng school. Tumawid ako sa kabila para mag-abang ng masasakyan. Medyo makulimlim. Uulan pa ata. Napakagaling naman talaga. Kung kailan nawalan ako ng payong saka uulan. Bwisit! Wala man lang nagbalik!

"I believe it's yours."

Agad akong napalingon sa taong nagsalita at halos mabilaukan ako ng sarili kong laway. Putek! Dapat di ko na sinabi ang see you around kanina!

Nakita kong iniaabot niya sa akin ang payong. Nanlaki ang mga mata ko nang makitang payong ko nga iyon! 'Yung nawala ko isang araw! Napakagaling naman talaga ni tadhana! Kung sino pa ang 'di ko inaasahang makakuha no'n eh siya pang nakakuha talaga.

"Ge. Thanks," I uttered and immediately take the umbrella. Akala ko aalis na siya pero nagstay siya kung saan ako nag-aantay. Nakakaloka 'to! 'Di ko naman siya nakakasabay sa pag-uwi ah. At mas lalong 'di siya dito sumasakay!

Gusto ko nang umalis pero dito lang naman ang sakayan ko. Lecheng jeep na iyan! Asan na ba siya at ang tagal niya dumating?! Nakikisama talaga, putek! Naiistress na ako!

"About what you've said earlier...uhm..."

Leche! Pakiramdam ko wala nang oxygen sa hangin. Nauubusan na ako ng hininga! Bakit kailangan niya pang ipaalala?!

"Forget it," sabi ko nang 'di man lang magawa siyang lingunin. Nakatitig lang ako sa sapatos ko.

"I know it's a dare, though. But..." But? Anong but? At bakit may but?!

"I think I might accept your challenge." This time, napalingon na ako sa kanya.

A-Anong...anong sinasabi niya? Challenge? Gusto kong iumpog ang ulo ko nang maalala ko ang sinabi ko kanina.

"Kiergiz Manuel!...Mahal kita...at hinahamon kitang mahalin ako."

"Zella, I like you since day one." Napakurap ako sa sinabi niya. Ramdam ko ang mabilis na tibok ng puso ko. Sobra sobra akong kinakabahan ngayon. This is weird, hindi naman kasi ako yung nagcoconfess.

"I always end up staring at you during flag ceremony. I always end up looking for you at the library. I always end up wishing we became classmates in minor subjects. I always end up dreaming that one day, you will notice me."

Shit! Shit! Shit! Shit! HE IS FREAKINGLY CONFESSING!

"That stunt you pulled because of a dare pushed me to decide that...if I want us to happen, I should approach you....and now, I have the courage to finally confess what I feel for you."

I can't...breathe.

"Zella Lamer," he uttered.

"May I court you?"

/end/