Onlar aslında yağmurun iki ayrı damlası... Aşk nedir bilmeyen... Hiç aşık olmayan.
Bir tesadüf onların hayatlarını değiştirecek.
Çok engel çıkacak karşılarına.. Çok savaşacaklar... Çok düşman yenecekler... Ama en önemlisi aşık olacaklar... Aşkın son...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Baba onu görmeye gidelim mi..? 🌨️ ____
Kaza yapmıştık. Efe ortalarda yoktu. Göremiyorum onu ama buralarda olmalıydı. Nereye gidecekti ki.
Gözlerim halsizce Efeyi ararken; İnsanların başımıza toplanışı. "Ambulans çağırın" çığlıkları. Kimi çocukların ağlama sesleri. Ve benim bilincimi kaybedişim..
Uyandığımda hastanedeyim. Kolumda serum, yüzümde birkaç bant, ve boynumdaki ismini bilmediğim nesne. Ama Efe yoktu. Neredeydi o. Bişey olmasın lütfen.
Babam emniyet müdürü olduğu için hemen ona haber vermişlerdi. Annem yoktu. Ki az buçuk tahmin edebiliyorum. Kadının korkudan ve üzüntüden ne hallere düştüğünü.
Halsizce "baba" dedim.
Duyar duymaz kalktı. Çok telaşlanmıştı anlaşılan.
Tarık: K-kızım iyimisin. Bir yerin ağrıyor mu ha söyle bebeğim hadi.
---- Baba iyiyim bişeyim yok. Halsizim sadece.
Tarık: Nasıl oldu kaza.
---- Motorla ilerliyorduk. Biraz hızlıydık. Yavaşlamasını söyledim. Ama fren tutmadı. Arkasını dönüp bana sakin ol derken de bariyerlere çarptık.
Gözlerim dolmuştu bile..
---- Baba Efe nerde.
Başını öne hafiften eğdi. Ve konuşmaya başladı.
Tarık: Durumu ağır. Kask kafasından fırlamış. Kafasını bariyerlere çarpmış. Dışta herhangi bir hasar yok ama...
Babamın anlatmasıyla ne olduğunu anlamıştım. Beyin kanaması geçirmişti. Hiç bişey diyemedim. Sessizce durdum öylece. Gözümden yaşlar akmaya başladı..
Tarık:Kızım sakin ol. Ameliyatta şuan. En kısa zamanda çıkar. Lütfen yapma.
---- Baba ben sebep oldum. Aslında normal gidiyordu. Ben kendimce hızlı bulup yavaşlaması söyledim. Benim yüzümden o ameliyatta şuan.
Gözyaşlarıma engel olamıyordum. Benim yüzümden Efe beyin kanaması geçirmişti. Benim yüzümden.
Babam başımı kollarının arasına aldı ve beni teselli etmeye çalıştı. "şşş tamam sakin ol bitanem geçicek"..
Yaklaşık 1 saat sonra annem gelmişti. Gözleri şişmiş kadının. Hem nasıl bu kadar şişti ki anlamadım. Çok ağlamış olmalı.
Kapıdan girer girmez gelip öptü beni. Sorular soruyordu sürekli..
Beyza:İyimisin tatlım. Kim yüzünden oldu kaza nasıl oldu. Bişeyin varmı.
---- Annem iyiyim. Merak etme. Sakin ol.
Kaç kere öpmüştü sayamamıştım bile...
O sırada doktor odaya girdi. 30 lu yaşlarda erkek bir doktordu.
Doktor:Nasılsınız Mina Hanım.
---- İyiyim. Ama biraz halsizlik var.
Doktor: Halsizliğin sebebi serum. Ağrınız var mı?
---- Hayır yok.
Doktor: Herhangi bir sıkıntımız yok o zaman. Eğer bu gece Ağrınız olmazsa yarın taburcu ederiz sizi geçmiş olsun.
Tam çıkacakken durdurdum.
---- Ya şey.. Efe nasıl. Aynı kazada beyin kanaması geçirmiş.
Doktor:Ameliyatta hala ama yarım saate çıkar.
---- Tamam teşekkürler.
Üzgündüm. Şimdi içeride masum bi şekilde uyuyordu o. Belki de bugün bana dediği "sakin ol kaza yapabiliriz" cümlesi onun son cümlesiydi.
Aklımdan geçirdikçe bi tuhaf oluyordum. Sanki.. Sanki benden bir parça eksilicekmiş gibi geliyordu onun öldüğünü düşününce.
Bu düşüncelerden sıyrılıp kafamı salladım. Ve anneme döndüm.
---- Anne sen yemek yedin mi.
Beyza:Sen burdayken ben nasıl yemek yerim güzel kızım.
---- Ya ama. Bak söz yemek getirdiklerinde bende yicem hatta her sabah mızmızlanmadan sütümü de içerim ama sende ye. Lütfen.
Başını onaylarcasına salladı.
Doktor odadan çıkalı. 26 dakika olmuştu. Yarım saate çıkar demişti. Ama hala çıkmamıştı haber gelmemişti.
O sırada kapı açıldı. Ben gelen doktor sanıyordum ama yemek gelmişti. Off ya. ya sizde doktorsunuz ama işinizi çabuk yapsanıza.
Annemle ben birer yemek almıştık. Babam Ne kadar canım istemiyor dese de annem ona da almıştı.
Tam yemeğe başlicaktım ki. Doktor içeri girdi.
Doktor: Efe ameliyattan çıktı. Yoğun bakıma aldık. Durumu stabil. Geçmiş olsun.
Deyip odadan çıktı.
Durumu ne kadar stabil olsa da iyileşme ihtimali vardı. Bu da birşeydi.
Efenin ameliyattan çıkma haberi beni az da olsa mutlu etmişti. Yemeği sırf annem için yiyordum iştahım yoktu ama bu haberle 2 lokma da olsa yiyecektim. En azından çıkmıştı:)
Yemeğimi yedikten sonra boynumdaki o nesneyi çıkardılar. Ama nasıl rahatladım. Robot gibiydim vallahi. Yemeğimi bile yiyememiştim.
---- Baba.. Efeyi görmeye gidelim mi
Tarık: Sen niye Efe ye bu kadar ilgi duymaya başladın yoksa bişey mi var.
Derken hafiften sırıtıyordu.
Halsizce cevap verdim.
----Hayır baba aramızda bişey yok. Arkadaşız ama ben kazada kendimi suçlu buluyorum. Onu görmem lazım. Gidelim mi.
Tarık: Tamam gel bakalım.
Beni yatağımdan yavaşça kaldırdılar. Serumu da yanıma alıp çıktık.
Yoğun bakım benim yattığım odanın koridorundaydı.
Odalara baktım. Cam fanuslardan görebiliyorum kim olduğunu. Ve onu gördüm.
Elimi cama yaslayıp izlemeye başladım.
Saçlarını kesmişlerdi. Ağzında ince bir boru vardı. Bitkisel hayatta olduğu için onunla besliyorlardı.
Perişanlığı, yorgunluğu, herşeyi belli oluyordu burdan bakınca. Darmadağındı.
Onu izlerken gözlerimden birer damla yaş aktı. Ve ben babamın kucağına bıraktım kendimi...
