💣part2💣

319 75 29
                                    

سهون:روزی چندبار سرکار به من زنگ میزنه،ازش بپرسید شده من یه‌بار مزاحم کارش بشم...
                               •••
         
کای: به من اهمیت نمیده... من یک ساعت نبینمش یا صداشو نشنوم، دلم براش خودکشی میکنه؛اما اون انگار بود و نبود من براش  ذره ای مهم نیست...

                               •••
جونمیون: چیزی که من از حرفاتون برداشت میکنم،اینه که باورهاتون با هم متفاوته…
سهون: کاملا درسته...
                             
                              •••
کای: منم خیلی وقته به این نتیجه رسیدم... اما برعکس اون پسرِی تخسِ کله شق فکر نمیکنم که تنها راهمون جدایی باشه...

                               •••
جونمیون: حالا مطمئنی بهترین راه جداییه؟
سهون: "تنها" راه همینه...حقیقت اینه که پشت این حرفاهایی که تا الان زدیم ،ماجراهایی خوابیده که نمیشه به همین سادگیها ازشون گذشت...

جونمیون:پس نظرت چیه‌، یک مقدار توی خواسته ات تأمل کنی و بزاری تا تلاشم رو برای کمک بِهتون بکنم؟...
سهون سریع سرش رو تکون داد و گفت: نه، من یکبار کمک مشاور و روانشناس رو تجربه کردم ،فایده ای نداشته...

جونمیون:من هم نگفتم که به عنوان یک روانشناس بهم تکیه کنی...

سهون ابروش رو بالا انداخت و سوهو خیلی سریع انتظارش رو اجابت کرد و ادامه داد: میتونی مثل یک دوست بهم اعتماد کنی؟
                              •••
جونمیون: من از سهون خواستم که مدتی رو دست نگهداره ...

کای نمیدونست خوشحال باشه از اینکه سهون نظرش رو عوض کرده یا عصبی از اینکه حرف سوهو روی سهون برو داشته ...

سوهو لبخندی زد...از حالت بی حالت کای میتونست بفهمه که الان نمیدونه چه واکنشی نشدن بده؛پس لبخندی زد و گفت: جونگین شی، میخواید یه فرصت دیگه به زندگیتون بدید یا نه ؟
                               ***  
جلسه ی دوم:

سهون: روز ازدواجمون؟...حتی نمیخوام اون روز رو بیاد بیارم...

                               •••
کای: به جرات میتونم بگم یکی از بهترین روزهای زندگیم... شاید هم بهترینِ بی بدیل...

                             •••
سهون قبل مراسم توی اتاق بهم حمله کرد...باورتون میشه؟!
                             •••

کای: من بیست و دو سال برای اون روز صبر کرده بودم...

                              •••
سهون: اصلا متوجه نبود که ما باید بریم کلیسا و الان همه اونجا منتظر اون اتفاق منحوس ان...

                               •••
–شاید باورتون نشه ولی واقعا نمیفهمیدم دارم چیکار میکنم...انگار مغزم قفل کرده بود و وجودم فقط اونو طلب میکرد...

game over?Where stories live. Discover now