Pikachichu ~ YoonSoo

~ 3 ~

~~~__  Yazar'dan devam  __~~~

Jisoo uyumuyordu, Yoongi'yi başından beri dinlemiş ve gerçekleri bütün çıplaklığıyla öğrenmişti. Bir yandan mutluydu, hisleri karşılıklıydı çünkü. Yinede kendini hazır hissetmiyordu.

Yoongi daraldığını hissettiği için sınıftan çıkma kararı aldı. Bahçeye inip bir ağacın altına oturdu ve sakinleşmeye çalıştı. Ellerini saçında gezdirip duruyor, kendi kendine konuşur gibi mırıltılar çıkarıyordu.

Pişman olacak mıydı söylediği için yada tam tersi yüzüne karşı söylemediği için? Çıkmazda hissediyor, bu konu ile igili daha fazla düşünmek onu yoruyordu.

Jisoo'da kendini iyi hissetmiyordu. Birinin ona yardım etmesi şarttı artık, ne yapmalı bilmiyordu ve bu durum onu dahada çok geriyordu.

Belki anonim ona yardımcı olabilirdi?

Kabında 'Pikachu' olan telefonunu çıkarttı ve hergün sinirle yanlış girip durduğu o şifreyi tek seferde girebildi. Sonrasında anonimin mesaj kısmına girdi.

Ne yazacağı hakkında hiçbir fikri yoktu. Belkide yazmamalıydı, bu sefer gerçekten çıkmazda olduğunu hissetti, içinden geçenleri kelimeler yardımıyla açıkladı ve 'gönder' tuşuna bastı.

Pikachichu: Selam, seninle biraz konuşmak istiyorum.. Kafam çok karışık ve sanırım senin yardımına ihtiyacım var? Bana yardım edebilir misin?

Biraz bekleyeceğini düşündü. Belki müsait değildi ya da arkadaşlarıyla yemek yiyordu. Telefonunu tuş kilidine alıp sıraya koymak için uzanırken telefon birden elinde titredi. Anonimin bu kadar dakik olması Jisoo'nun hoşuna gitmişti.

AgustD: Tabii. Konu neydi?

Pikachichu: Şey.. bak sana sorularla anlatayim. Beni tanıyorsun, tanıyorsan Yoongi'yi de tanıyorsundur. Öyle değil mi?

AgustD: Ah o mavi kafa mı? tabiki tanıyorum chu. Evet, ne olmuş ona?

Pikachichu: Onunla küçüklükten beri yakınız.. vee sanırım son zamanlarda ona karşı birşeyler hissediyorum.. Az önce sınıfa gittiğimde uyuyordu. Bende yanına oturup ceketi ile üzerimizi örtüp gözlerimi kapattım. Uyuyorum sandı sanırım ve benim saçlarımı okşayarak 'seni seviyorum güzelim' dedi..

Telefon Yoongi'nin elinden intihar edercesine düştü. Gözleri kocaman açılmış şaşkın şaşkın etrafa bakıyordu. Şimdi ne yapacaktı?

_ _ _ _ _ _ _ _ _ _

Genç kız, denizi izlerken iskelenin ucundaki oğlanı fark etti ve aklına yeni arkadaşları geldi. O kişi her kim olursa olsun sevdikleri gibi hayatına böyle son veremezdi. Buna izin vermemeliydi. "'Bu sefer olmaz, olmayacak!'" diye geçirdi içinden.

Hızla kumdan kalktı, yanaklarından süzülen yaşları umursamadan koşmaya başladı. Tek amacı oğlanı kurtarmaktı. Oğlanın kurtarılmak gibi bir niyeti yoktu..

Kız nefes nefese kalmış bir şekilde oğlanın birkaç adım gerisinde durdu. Oğlan ise kızın derin nefeslerini fark edip yumduğu gözlerini açmış ve kollarını indirmişti. Yüzü hâlâ denize dönük olan genç hiçbir tepki vermiyor olması anlamsızdı. Konuşmakta istemiyordu belli ki?

Genç kız nefesini düzene sokabilmiş ve oğlanın, arkasını dönüp ona "Yaklaşma, yoksa atlarım!" diyenlerden biri olmadığı için yüzüne minik bir gülümseme yerleştirmişti. Bu şans daha ilerde güzel kızımıza gülecekti..

Oğlan arkasını döndü ve gördüğü kişi ile geriye doğru sendeledi. Genç kız fark etti ve "Hayır!" diyerek öne uzandı, oğlanı bileğinden kavrayıp kendine çekti. Böylece birbirlerine fazla yaklaşmışlardı.

Kimin umrunda peki? Kız şu anda karşısındaki doğa üstü yakışıklılıkta olan, teni adeta bir bebek gibi yumuşak ve pürüzsüz görünen kendi değimiyle  "bir afeti" kurtardığı için mutluydu.

Oğlan hâlâ şaşkındı, karşısindaki kız aklindaki kişi olamazdı değil mi? Tam 4 yıldır aradığı ama bulamadığı ve en sonunda pes edip kazada öldüğüne inandığı kız olamazdı.

Oğlan kızın gözlerine şaşkınlıkla bakarken kız, büyulenmiş ve gözünün içi parıldayan bir şekilde bakıyordu.

Oğlan fazla yakınlıktan hoşlanmamış ve geri çekilmişti. İnanamıyordu, bu kız o idi. Şansını denemek istedi ve konuştu;

"Beni hatırladın mı..?"