Στου ονείρου το κατώφλι

πλώρη για ένα μπλε όνειρο

° • ° • ° ♡ ° • ° • °

Αρχές Ιούλη σε ένα πλοίο που έχει εδώ και ώρα σαλπάρει, με βιβλίο στο χέρι και φόντο την θάλασσα. Ένα ανάλαφρο αεράκι αρχίζει να φυσά, αγγίζει απαλά το σώμα μου, μου αφήνει ένα γλυκό φιλί στο μέτωπο και παίζει ατίθασα με τα μαλλιά μου.

Απομακρύνω τις πυκνές τούφες από το πρόσωπό μου, πιάνοντας μία πρόχειρη αλογοουρά, κλείνω ασυνείδητα το μυθιστόρημά μου και ξεκινώ να περιπλανιέμαι στο κατάστρωμα .

Ερωτευμένα ζευγάρια ανταλλάσουν φιλιά, αγκαλιές και γλυκόλογα την στιγμή που το ηλιοβασίλεμα συναντά την θάλασσα. Νεαρές κοπέλες κουβεντιάζουν δυνατά και πρόσχαρα και γελούν. Μεγάλες παρέες φοιτητών συζητούν περί ανέμων και υδάτων, μερικοί με σιγαρέτα στο στόμα, άλλοι με μπύρα στο χέρι. Ζαβολιάρικα πιτσιρίκια τρέχουν πέρα δώθε, σχεδόν χοροπηδώντας με περίσσεια ενέργεια και ευθυμία, ενώ οι γονείς τους χύνονται ανήσυχοι ξοπίσω τους μη τυχόν και πέσουν στον αφρό της θαλάσσης. Δύο ηλικιωμένοι κρατιούνται χέρι - χέρι, ενώ αγναντεύουν το πέλαγος, απόδειξη ότι το "για πάντα" μερικές φορές διαρκεί πολύ, και δεν χάνεται κάπου στην μέση.

Ο άνεμος τώρα με ακουμπά πιο αποφασιστικά, σχεδόν διεκδικητικά και δυνατά, με ξυπνάει άμεσα από το χαλαρό υπνάκο που προηγήθηκε. Πλησιάζω όλο και περισσότερο τον ωκεανό και φτάνω μέχρι τα κάγκελα του καταστρώματος, που στην φαντασία μου, διαχωρίζουν νοητά την στεριά του πλοίου απο την ελευθερία της θάλασσας.

Κρατιέμαι από τα λευκά, μεταλλικά κάγκελα και σκύβω το κεφάλι μου, αντικρίζοντας τα βαθιά μπλε νερά του Αιγαίου και πλημμυρίζοντας από μία αίσθηση ευφορίας και γαλήνης - ίδια με αυτό το αίσθημα που σε κυριεύει σαν κολυμπάς και κάνεις βουτιές στην θάλασσα και της παραχωρείς το σώμα σου, κι' αυτή σαν αντάλλαγμα σου προσφέρει τα φύκια και τα βότσαλα, την χρυσή άμμο και την αλμύρα.

Σηκώνω πια το βλέμμα μου από τα φορτουνιασμένα κύματα, που σκάνε με μανία, μα και με καθησυχαστική ραθυμία συνάμα στο μέσο που μας κουβαλά και έχει βάλει πλώρη για ένα μπλε όνειρο, και περιεργάζομαι το κατάστρωμα ξανά.

Εντελώς αναπάντεχα αντιλαμβάνομαι πως η συντροφιά του καταστρώματος δεν είναι πια η ίδια. Οι περισσότεροι, καθώς φαίνεται, προτίμησαν τα βολικά καθίσματα και τον κλιματισμό στο εσωτερικό του πλοίου. Μακριά από το κατάστρωμα. Μακριά από την ελευθερία. Δεν πειράζει, σκέφτομαι. Το πλοίο θα φτάσει στο λιμάνι του. Και σύντομα, θα ξαναβρεθούμε.