3:00 am [COMPLETED]

000 - FINAL CHAPTER

Amara's POV

"You quit your job." Masamang tingin ang ibinato niya sa akin. Ipinatong ko ang mga kamay sa hita ko. Marahang kumuyom.

"Give me back my phone, please. Hindi ako nakapagpaalam sa squad, I'm sure they're looking for me." Kalmadong sambit ko. I've been locked up for almost three days now.

Hindi ako nakapagpaalam sa squad. Ni hindi ko magawang makausap si Gius o kahit masabihan man lang si Reek. Nagangat ako ng tingin sa kanya.

Mas hinigpitan niya ang hawak sa cellphone ko at walang sabi-sabing binato iyon sa pader. Nanlaki ang mata ko at kaagad na napamura ng wala sa oras.

Tinakbo ko yung cellphone kong nadurog at sinubukan na isalba iyon. Ayaw ng mag open.

"Don't cursed at me." Matalim na tiningnan ko siya. Naramdaman ko ang pangingilid ng luha ko.

"Fuck you!" Marahas na sigaw ko. Nandilim naman ang mukha niya sa akin. Abot-abot ang kaba sa dibdib ko, parang adrenaline, naiinis at galit.

"Ano bang problema mo?!" I snapped. Nanlaki ang mata niya sa biglaang pagsigaw ko. Hinawakan ko ng mahigpit ang sirang cellphone ko.

"Ano bang ginagawa mo sa buhay mo, Amara?! You quit your jo--" nanginginig ang kamay ko. Panag gusto kong ibato sa kanya ang sirang cellphone ko. But I hold back.. I need to hold back.

"That was a year ago! Huli ka na sa balita, so why making it a big deal now?" I bit my lowerlip. Hindi ko na napansin sa sobrang diin ay nagdugo ito.

"You're asking me why I'm making it a big deal, Amara?" Tumayo siya ng tuwid. "Yes. That was a year ago-- a fucking year ago, Amara. Hindi mo sinabi sa akin. Kung hindi ko pa aksidenteng nakita ang record mo sa hospital hindi ko malalaman na na-coma ka at muntik ng mamatay! How dare you, Amara?"

Sandali akong natahimik bago nagmamakaawang tumingin sa kanya. I know it was my fault not telling them what really happened to me.. I know he has the right to be mad..

"Just.. let me live my own life, kuya." Mahinang sambit ko sapat para marinig niya. Walang buhay siyang natawa.

"So all this time, you're not living your own life? Hindi ka masaya sa amin? Na pamilya mo, Amara?" Umiwas ako ng tingin.

"Why?"

"Because you keep on controlling me.. I'm not happy with this kind of set up wherein you are all controlling me. Mula kay papa tapos si mama. Tapos kayo na mga kuya ko. I'm not happy.. you set your own standards on me na dapat ganito, ganyan. Mas lumala pa noong namatay si kuya Ian. It was just like I am cage.."

Nanghihinang umupo ako sa upuan sa sala. Natigilan naman siya ng marinig ang mga sinabi ko.

"Being a psychology professor was papa's choice. Being a manager in that damn company was your choice. It sucks. Pinasok mo kaagad ako sa kumpanya ng walang experience at naging manager kaagad ng isang department. Mom keeps on nagging about me and my books. Wala daw akong mararating sa pagsusulat.. you all keep on choosing something for me without asking me what I wanted or if I want it... it was just like, my opinions doesn't matter at all." napahikbi ako.

"It sucks.. this family sucks.. everything sucks." My voice cracked.

Inihilamos ko ang mga palad sa mukha ko.

"Kuya, please.. let me live my own life." Binalot kami ng katahimikan.

"Go." Narinig ko ang hakbang nito paalis hanggang sa maiwan akong magisa. I'm so sorry..

"Amara?" May humaplos sa likod ko kaya lalo akong napaiyak.

"Ate Derin." Asawa siya ni kuya. Iniyakap ko ang kamay sa waist niya.