Als ik beneden zit om mijn huiswerk te maken, hoor ik mijn ouders fluisteren. 'Ze is niet de Clarissa zoals we haar kennen. Ze doet zo raar.' fluistert mijn vader tegen mijn moeder. 'Waarom is het hier altijd zo koud?!' zeg ik chagrijnig. 'Voel je je wel goed? Je ziet de laatste tijd zo bleek.' zegt mijn moeder. 'Ik heb het gewoon koud, oke?!' mopper ik. 'Wat is er toch mis met jou?' zegt mijn vader. 'Wat zou er mis moeten zijn dan? Als je gewoon de verwarming aan zet..' mopper ik weer. 'Laat staan, die staat goed zo.' zegt mijn vader. Ik schuif het klepje van de verwarming weer terug. En toen kwam de dag waarin ik me niet meer kon verstoppen voor mijn ouders in wijde joggingsbroeken en sweaters.
Over een paar dagen is het gala. Ik, Sanne en mijn moeder gaan naar de winkel om een jurk uit te zoeken. Als ik de jurk pas, is de jurk veel de wijd. 'Clarissa, laat is zien!' roept mijn moeder. 'Nee ik wil wat anders aan!' roep ik terug. Maar het is al te laat. Als ik de jurk uit doe, schuift mijn moeder het gordijntje open. Ik zie haar schrikken. Als we naar buiten lopen, moppert ze de hele tijd. 'Je bent mooi zoals je bent, Clarissa!' zegt ze. 'Dat moet je wel zeggen omdat je mijn moeder bent.' zeg ik.
Er komt een dokter, om mij de onderzoeken. 'Wist je dat je heel slecht bezig bent?, 15% van de vrouwen met anorexia komt te overlijden.' zegt hij. 'Morgen is het gala' zeg ik. 'Daar zul je niet naartoe kunnen gaan, je moet eerst goed uitrusten. Als de dokter weg is, komt mijn vriendin, Sanne, langs. 'Als jij niet naar het gala gaat, ga ik ook niet.' zegt ze. 'Nee, je moet gaan, die jurk staat je hartstikke mooi.' zeg ik. Als ze begint over dat anorexia gedoe, zeg ik dat ze weg moet gaan.
Mijn moeder komt me een beschuitje brengen. Ze geeft me een kus op mijn hoofd en gaat dan weer weg. Ik hoor mijn gedachten zeggen: 'Lelijk varken dat je bent! Je bent een slaaf van het eten!' zegt ze. Ik zet haar weg uit mijn gedachten. Niet dat ik al van mijn eetstoornis af ben, maar stapje voor stapje lukt het me wel.
