Ο παππούς γεμάτο άγχος έτρεξε προς το μέρος μου και παγωμένος κοίταξε το πάτωμα, το βλέμμα του έπεσε πάνω μου και με μια βραχνή φωνή γεμάτη τρόμο είπε : "Τι έκανες" και οργισμένος έτρεξε στο δωμάτιο όπου οδηγούσαν οι κόκκινες κηλίδες από αίμα. Πλησίασα το δωμάτιο όπου η Αλίκη ήταν νεκρή και είδα την μητέρα μου να με κοιτάζει τρομαγμένη, μη πιστεύοντας το τι είχε συμβεί, να κλαίει με λυγμούς δίπλα από το νεκρό σώμα του παιδιού. Στο χέρι μου κρατούσα ένα μαχαίρι το οποίο ήταν γεμάτο με αίμα, κοίταξα τον εαυτό μου μέσα από τον καθρέφτη και είδα το τέρας που τόσο φοβόμουν, ένα τέρας που θύμιζε δαίμονα με χρυσά μάτια.
Μετά από χρόνια μέσα στο ίδρυμα ψυχικών διαταραχών, οι εφιάλτες άρχισαν να χάνονται και η γαλήνη να φωλιάζει μέσα μου, όμως ο δαίμονας ήταν ακόμη εκεί. Ο παππούς είχε δίκιο, η θάλασσα ήταν το μόνο μέρος όπου οι δαίμονες μπορούσαν να φύγουν. Έκλεισα τα μάτια και αφέθηκαν στο βυθό της, όπου εκεί ο δαίμονας σώπασε για πάντα.
~Αν σας άρεσε πατήστε το μικρό αστέρι που γράφει ψήφισε 👉⭐ για να μπορέσω να ανεβάσω και άλλα τέτοια αποσπάσματα. Ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας.~
YOU ARE READING
𝕽𝖊𝖋𝖑𝖊𝖈𝖙𝖎𝖔𝖓
Science Fiction~Ο Αλέξανδρος είναι ένα μικρό παιδί από την επαρχία, το οποίο πάσχει από σχιζοφρένεια, κάτι που τον φέρνει αντιμέτωπο με την πραγματική του αντανάκλαση.~
