Neydim ben? Ümitsizliğin,çaresizliğin resmi mi?
Bedenim burada olsa bile ruhum uzak diyarlara göç eden kuşlar gibi..
Kalbim kırık ve yaralı çöl sıcağı gibi yanıp kavrulan,
yağmur değmemiş toprak misali kupkuru ve çatlak..
Bir gün gelir elbet yağmur yağar bereketlenir toprak,
kurtulur kuraktan çatlaktan.Adeta bir yapboz gibi geri birleşir parçalar..
Peki ya ben ya kalbim! Hüzünle,kederle dolu taşmış,
ve tüm bedenime yayılmış acı..
Benim bu kırılmış kalbimde parçalar birleşir mi?
gelir mi tekrar bir araya? Olsa bile nasıl?
Çaresizliklerle dolu ruhum ve bedenim hapsolmuş bir kafese adeta..
Anahtarı ve dönüşü olmayan bir kafese..
Elim kolum bağlı çaresizim.Daha ne kadar dayanabilirim ki?!
Ben de yelkenleri suya indirmiştim artık..
Toprağın yağmura aç olduğu ve çiçeklerin de güneşe aç olduğu gibi,
benim de ruhum sevgiye aç bir şekilde debelenirken,
hüzün ve keder dolu kalbimle bertaraf olmuştum mecalden yoksun..
Ama acının bittiği yerde güller açarmış.Hep bu sözle avuturum kendimi
ve hep bu söze inanırım ben..
Yelkenleri suya indirsem de,ruhum sevgiye aç bir şekilde debelense de,
kalbim hüzünle kederle dolup taşsa bile vardır içimde hala bir umut..
Benliğimin en ücra bir köşesinde siyaha bürünmüş ruhumda,
zifiri karanlıkta bekler beni bir umut
onu bulana dek,eli uzatılmış vaziyette..
Ve ben ona kavuştuğum an kalbim yeni doğmuş bebek misali
masum ve temiz,
ruhum güneş ışığı gibi parlak,
zihnimde bir o kadar tüy gibi hafif olacak..
İşte o zaman ben çaresizliğin,ümitsizliğin resmi değil de
sevginin,ışığın,umudun resmi olacağım..
Toprağa yağmurun hayat verdiği,
çiçeklerin güneşi görüp açtığı gibi,
ben de umudumu bulup huzura kavuşacağım..
O eli tutup asla bırakmamaya geliyorum,
bekle beni UMUDUM!!
