The Breakaway

1. Slapeloze nachten

Bijna acht jaar later...
Ik staarde naar het plafond. Het was wit, en het verkleurde nooit door zonlicht. Sterker nog wist ik niet wat zonlicht was. Ik had het nooit gezien net als de maan of de sterren waar ze het over hebben in boeken. Is de lucht daar, achter de muren, echt anders? Of word dat alleen maar verzonnen... Zou het gewoonweg vol kleuren zitten? Of denk ik nu te groot... Zouden de kinderen net zo als ik zijn? Wist ik het maar. Jammer genoeg hebben we ook geen ramen om het met mijn eigen ogen te bekijken.

Zo fantaseerde ik iedere avond over de zogenaamde "buitenwereld", hoewel ik wist dat het niet bijzonder was. Nou, om eerlijk te zijn zei mijn vader dat. Ik keek op mijn horloge, het was al bijna middernacht en nog kon ik niet slapen. Mijn ketting gaf een afdruk op mijn nek en knelde af. Ik frunnikte er even aan en ging toen rechtop zitten. Langzaam raakte ik geïrriteerd aan mijn moeheid. Ik besloot om wat te eten. Ik deed mijn sloffen aan en pakte mijn badjas. Stilletjes deed ik de deur open zonder een enig gekraak te maken. Ik sloop de gang uit en liep gelijk door naar de keuken.

In de keuken was het pikdonker en je kon serieus geen hand voor ogen zien. Met mijn hand zocht ik de lichtschakelaar. Ik had het gevonden en deed het licht aan. Snel pakte ik een stuk kaas uit de koelkast en vulde ik een fles met water bij de kraan. Ik liep weer de gang uit, maar toen zag ik mijn ouders en een andere rare vent uit mijn woonkamer gaan. Ze waren aan het fluisteren. Snel verstopte ik me in de gangkast. Gelukkig waren ze nog aan het praten in de deuropening en hadden ze me niet gezien. Als ze weten dat ik 's Avonds eten pak, ben ik er geweest! Ik keek door de spleet en probeerde wat geluid en beeld op te vangen.

'Dus, morgen moeten jullie het doen. Want je weet wat er anders gaat gebeuren.'
'Jaja.. Is goed, maar zeg niks tegen Francis. Volgens mij hoort hij bij de fluisteraars!'
'Jongens kijk uit wat je zegt, er is iemand in de keuken. Kijk, de lichten zijn aan!'

Ik kon het niet geloven dat ik het keukenlicht heb aangelaten! En ook snapte ik niet wat ze allemaal vertelden. Hebben ze geheimen voor mij ofzo? En wie is die andere man? Mijn hele hoofd zat in wanorde. Ik keek weer door het spleetje van de gangkast en zag dat ze al weg waren. Ik opende de deuren en sprintte zo snel als ik kon naar mijn kamer. Om alles te verwerken. Ik probeerde de man voor mijn geest te halen, maar ik kon me niet bedenken waarvan ik hem zou kunnen kennen. Voorzichtig ging ik in mijn bed zitten en nadat ik alles op had, viel ik als een blok in slaap.

-----------------------------------------

Hi!
Bedankt voor het lezen van het eerste hoofdstuk. Wat vinden jullie ervan? (Ik ben nieuw op Wattpad)

Meld het aub even als je spelfouten ziet. Alvast bedankt
Doei!