When my Light was Gone

Chapter 1: New beginning

"Surely, mamimiss ko lahat ng nandito pati ang kwartong to" Dito ko lang nailalabas lahat ng sama ng loob ko sa mundo and how dissapointed I am to myself.

There was a gentle knock on my door, si mama siguro checking me kung tapos na ba ako sa pag-iimpaki. I gently put my lampshade back to its place habang pinupunasan ko ang luhang kanina pa gustong lumabas.

I heard the door opening and there, I saw the woman that I will miss the most. Hindi man nya sabihin alam kong nasasaktan din sya na malayo ako.

"Huwag mo kalimutang dalhin ito" she handed me her beautiful handmade handkerchief na may pangalan ko sa baba. Amber

"Dalhin mo sana yan para hindi mo ako makalimutan"I giggled, I am somewhat sad at the thought that my mom is going to miss me so much, but I must go. Hindi man ako sanay na wala sya sa'king tabi, wala rin akong magagawa sa nais nilang mangyari.

Ngayon ang araw na dapat akong umalis at lumayo sa kanila para sa ikabubuti ko. Ngayon magsisimula ang panibagong pahina ng aking buhay. Takot man akong harapin ito mag-isa, alam ko rin na makakaya ko rin ito.

"Sus! Wag ka na ngang mangiyak ngiyak dyan mag-aaral ka lang naman eh, wala nga lang kami sa tabi mo" Kahit naiirita ako minsan sa mga sinasabi ni mama ay alam kong hahanapin ko pa din ito.

"Mama naman eh, sinisira mo yung atmosphere alam ko namang gusto mo ring umiyak eh nahihiya ka lang" I was waiting for her to smack me a little pero hindi ko ini-expect na bibigyan nya ako ng napakahigpit nyang yakap.

Kahit nakikita ko pang tumatawa ang aking ina ay alam ko na deep inside, she's hurting. Sino naman kasing ina na gustong mawalay sa kanyang anak.

Tinitigan ko sya habang inaayos nya ang mga gamit na dadalhin ko. I stared at her features, manang-mana talaga ako sa kanya. I got her wavy silky hair, pointed nose, long eyelashes and pouty lips. In terms naman sa height, nagmana ako kay papa, mataas.

Habang abala sa pag-aayos ang aking ina ay pinabayaan ko ang sarili ko na tumilapon sa aking napakalambot na higaan.I stared at the ceiling of my room for a moment, may napakagandang painting na galaxy na ginawa ko noon. It reminded me so much at the time when I was very passionate about paintings, sadly for a reason, I hated doing it. 

"Ma okay lang bang maging part-timer ako?" bigla kong tanong habang nakahiga parin sa aking kama. Kahit hindi sya lumilingon sa akin ay alam ko na agad na kumukunot na ngayon ang kanyang noo.

"At bakit mo naman natanong iyan?" ngayon ay nakapamaywang na sya at nakasingkit ang mga mata habang nakatayo sa harap ko. 

"Wala lang ma bigla ko lang naisip"

"Sinasabi ko sa'yo Amber na wag mo nang pag-isipan ang mga bagay na iyan. Hanggat buhay pa kami ng papa mo ay gagawin namin ang lahat para sa'yo. Wa'g na wa'g mong isipin na pabigat ka sa'min." Akala ko ay papagalitan na naman nya ako ngayon pero sa tono ng boses nya, alam ko na punong-puno ito ng concern.

"Ma naman eh, gusto ko lang naman makatulong sa inyo"

"Kung gusto mong makatulong ay magsipag ka na lang sa iyong pag-aaral okay?" nakaupo na sya sa gilid ko ngayon at hinahawakan ang aking mga kamay.

"We love you Amber, always remeber that. We will do anything just for you. Please be good to your aunt okay?" binigyan nya ako ng halik sa noo na syang nagpapikit sa'kin. I badly don't want this day to end.

"Reagan, Melanie, bumaba na kayo't kakain na tayo" bigla na lang kaming natawa sa pag intterupt ng aking itay sa moment naming dalawa.

"Melanie, na ready mo na ba lahat?" tanong ng aking tatay habang linalagyan ko ng kanin ang aking plato.