Lütfen dikkat!.. Jet Hava yolları istanbul uçağı, 312 A numaralı çıkış kapısından yolcu alımına hazırdır. Yolcuların çıkış kapısından uçağa gelmeleri önemle rica olunur.
Kulağımda çınlayan ses ve omzumda hissettiğim bir elin varlığı ile neye uğradığımı şaşırmış haldeyken, yanıbaşımda dikilen nuryüzlü, mütebessim çehreli, orta yaşlarda olduğunu düşündüğüm teyzenin sesi ile gözlerimi açıp panikle kendime gelmeye çalışırken;
- "Oyy yavrum, korkuttum mu yoksa seni. hakkını helal ediver guzum, uyuya galmışın, uçağa biniverin diye anons ediverirlerken uyandırıverem dedim..."
Aralık ayının son günleri Ankaranın ayazı bir başka olurdu. üşümüş olmalıyım ki havaalanının da sıcaklığı ile mayışıp uyuyakalmışım...
Teyzeye yüzümde yarı şaşkınlıkla beraber oluşan tebessümle;
- Hay Allah razı olsun teyzecim. Mayışıp kendimden geçmişim, çok teşekkür ederim...
-"Lafımı olur güzel gızım, hadi geçiverelim sıraya..."
Dedikten hemen sonra, kol çantamı omzuma takmış, kabin tipi valizimi de elime alıp ilerleyeceğim esnada, birde bakmıştım ki teyze , çoktan hızlı adımlarla eşinin yanına varmıştı bile...
Uzaktan nasılda tatlı görünüyordu. Siyah feracesi ile başına örttüğü beyaz yemenisi, onu öyle sevimli ve nurani gösteriyordu ki, bakışlarımı ondan alamıyordum. Tabi birde eşinin onu öyle güzel edeple sahiplenişi vardı ki, onları izlerken mutlu olmamak elde değildi...
Ah! bu arada dalgınlığım yüzünden heyecanımı bile unutmuştum. Gece yeteri kadar heyecana kapıldığım için, bir gram uyku girememişti gözlerime. Şimdi ise uykusuzluktan gözlerim ağrıyordu.
--------------
Hostesin kimlik ve bilet kontrolünden sonra uçağa doğru giden yolda, hala inanamıyordum. Rüya olduğunu bile düşündüm bir an.
Heyecanım giderek artıyorken, kalbim ise yerinden çıkacakmış gibi hissediyordum. Olduğum yerde duraksadım, gözlerimi kapatıp ciğerlerime kadar derin bir nefes alıp, kısık bir sesle : "-Sonsuz şükürler olsun rabbim..." diye nida da bulunmuştum ve azda olsa rahatlatmıştı bu beni...
Adımlarımı hızlandırmaya başladım. Uçağın kapısında bekleyen bay-bayan iki hostes gelenleri öyle samimi ve içten karşılıyor gibiydiler ki, memnun kalmamak neredeyse imkansız gibiydi...
Orta sıralarda yer alan 19 A numaralı koltuğa doğru ilerlediğimde, elimdeki küçük valizimi kabine yerleştirip hemen ardından, benden önce yerlerini almış iki beyefendiden müsaade isteyip pencere kenarında önceden ayırttığım yerime sonunda yaslanmıştım.
Her ne kadar erkeklerin yanında oturmaktan kaçınsam da, malesef otobüste dikkat edildiği gibi hassasiyet gösterilmiyordu uçakta ve bu durum benim istemsizce kasılmama sebebiyet veriyordu...
Yolcular yerlerini almış, pilot uçuşa hazırlanırken hostesler ise son kontrollerini yapıyordu. Emniyet kemerimi bağlayıp, telefonumu uçuş moduna aldığım o sırada üç gün önce öğrendiğim atanma tebligatı olarak gelen mesajı, yüzümde ki gülümsemeye engel olamadan okudum ;
Kimden; MEB
SAYIN VERA ALTINTOP
İSTANBUL İLİ FATİH İLÇESİ BEYAZID İLKÖĞRETİM OKULU KURUMUNA ATAMANIZ YAPILMIŞTIR.
GÖREVİNİZDE BAŞARILAR DİLERİZ.
Mesaj geldiğinden bu yana defalarca bıkmadan okumuştum. Öyle mutluyum ki tarifi imkansız...
