Hastane kapısından çıktığımda düşündüğüm tek şey umudun gerçekten varolduğuydu."ne düşünüyorsun bir tanem"diye soran abimin sesiyle irkildim.Annemle babam önde yürüyirlardı. Abimle ben yan yana. Duraksadım."neyi düşüyordum biliyor musun abi? Umudun gerçekten varolduğunu.şu hastaneye getirildiğim gün bana deselerdi sen bu hastaneden dimdik çıkacaksın diye kahkaha atardım.""sen çok güçlüsün fıstıkım."deyip beni alnımdan öptü.
Bu hastanede iki yıl boyunca kanser tedavisi görmüştüm.üniversite sınavına bu yüzden girememiştim.o zamanlar 18 yaşındaydım simdi ise 20 yaşındayım.Bu hastalık benden iki yılımı çalmıştı.ben her şeye rağmen yaşadığım acıya rağmen isyanımı hep bastırmıştım.biliyordum çünkü ben isyan edersemAllah beni kınar.her insanın sınavı vardır şu hayatta çektigi benimki de budur belki der susardım hep.
Arabaya bineceğim sırada abim kulağıma eğilmiş"telefona bak" dyip kendi telefonunu elime verdi.telefona baktığımda Oğuz'un abime attığı mesajı görmüştüm."akşam size geliyorum kardeşim.Eylül'ü görmeye"yazmıştı.Abine baktığımda alayla gülümseyip "bana bakma öyle gördün mesajı ve ayrıca agzinı kapat malum dısardayız ağzına bir séy gircek" abimin söylediklerine göz devirip arabaya bindim.
Oğuz abimin en yakin arkadaşıydı beraber büyümüşkerdi,büyümüştük. Hastalığım süresince annem ,babam ve abim kadar benimle çok ilgilenmişti.onu iki aydır görmüyordum cünkü egitimdeydi.abimin oğuzun adı geçtiğinde bana gukmesi benim oğuz'u sevdigimi iddia etmesiydi.hatta bazen öyle şeyler söylüyordu ki bir abi nasıl kız kardesine bunu der diye düşünüyordum.o cümlelerden biri şuydu:"eğer bir sevgilin olacaksa o kişi oğuz olsun en azindan tanıyorum " diyordu.ama bunu bn hastanedeyken diyordu genelde.
Hastanedwn geldigimizden beri uyuyordum.uyandığımda saat 20:30du.alt kata indigimde herkes salinda oturuyordu.yanlarına doğru giderken oguz yanima kadar gelip sarildi."nasilsin Eylül? ""İyiyim oğuz"dedim ve kollarimızı ayırdık. Oğuz abimin en yakın arkadaşı olmasına rağmen abi demememe kızmıyordu.çunkü aramizda 3 yas vardı onlar 23 yaşındaydılar
Ben babamin kollari arasindaydım.oğuz ve abim futboldan bahsederlwrken ben yanlarında duruyordum.baabm da onlara katilmıştı.annem çay servisi yaparken ben de dayanamayıp futbol muhabbetine girdim.oguz ve bwn galatasaraylı abim ve beb fenerliydi."bu sene galatasaray şampiyon olacak"dedigimde oğuz bana parmağını kaldırıp "sonunda eylül burda mıydın?iki saattir aliyle hüseyin amcaya laf anlatmaya çalışıyirdum"gülerek "burdayim oguz gsyi onlara yedirmwm deyip babamla abimi gösterdim.annem bizim futbil konuşmamızdan sıkılmış olacak ki "Ayy şiştim.icime daral geldi.bu ne futbol aşkıďır ya"deyip yanımızdan kalkıp mutfağa gecti.bizde arkasindan kahkahalar eşliginde gülduk.
Babam yatmaya gittiginde oğuz ve abim bana"eylül nasil hissediyirsun deyince annemi taklit ederek "ayy sistim.icime daral geldi bıktım ya biktım" diyerek odama gectim arkamda ise gülen iki yakışıkli adam birakmıstim.
