Snowflakes are falling

PROLOGUE

DISCLAIMER: This is a work of fiction. Unless otherwise indicated, all the names, characters, businesses, places, events and incidents in this book are either the product of the author's imagination or used in a fictitious manner. Any resemblance to actual persons, living or dead, or actual events is purely coincidental.

Please be advise that this story contains mature theme and strong language that are not suitable for young readers. Read at your own risk!

This story is UNEDITED. It might have grammatical and typographical errors. So, please bear with me. I'll edit this once I'm done with the story. Also, the language or dialect  that have been used to this are ENGLISH & TAGALOG.  If you find this story boring, please, read another book. AGAIN, YOU ARE WARNED! 

                                                                                                 ***

"Love, please ayusin natin to. I'll explain everything. " 

Tumingala akong nakaluhod sa kanya na may mga luha sa aking mata. Nangugusap na pakinggan ako sa aking mga sasabihin pero di man lang ako inaksayahang tingnan. I am about to hold his hand but he avoided it.

"Ano ba, Faustine! Bitawan mo nga ako, sabi ko ayoko na! Saan sa ayoko na ang di mo maintindiha ha?" 

Kinagat ko ang ilalim ng labi at humikbi. Aakmang lalakad siya pero niyakap ko ang kanyang kaliwang binti para pigilan.

"Love, please. Ayusin natin to pleaseee.." 

I don't care if I look desperate now. I just want to talk things out. Lahat ng kanyang narinig ay pawang walang katotohanan. 

"No, ayoko! Ilang beses na kitang sinabihang na ayaw kitang makitang makisama ka sa mga kaibigan mong lalaki na walang ibang ginawa kundi ang pang nasaan ka at ikaw naman, gustong gusto mo!"

Walang nakakakita sa amin dahil nasa bahay niya kami at wala naman ang kanyang mga magulang dito sa Pinas dahil naging US Citizen na at siya lang ang nagpaiwan dito. Nagpantig ang aking tenga sa kanyang sinabi at tumayo agad ako para gawaran sya ng sampal.

"Para yan sa mga kaibigan ko!"

Sinampal ko ulit sya at kitang kita ko kung gaano pumula ang kanyang mga pisnge pero wala akong naramdamang konsensya. 

"At yan, para sa sarili ko!" sa sobrang sakit na ng nararamdaman ko di ko na matukoy ang kung ano ang masakit sakin.

"Walang hiya ka! Kinausap at nagmakaawa ako sayo para pag usapan natin ng maayos kung ano ang problema. Problema natin to, Felix! Bakit kailangan pang mandamay ng ibang tao ha? Ano bang ginawa nila sayo?!" 

Nagbabanta siya lumapit at punasan ang aking luhang walang tigil sa pag-agos pero bago pa sya makalapit ay umatras ako at sinabing.

"Dahil sayo, alam ko na ang PROBLEMA. Ikaw ang mayroong problema sa ating dalawa ni ayaw mong makinig, parating nakasara yang mga tenga mo! "

Habang lumalakad sya palapit sakin at umaatras ako, makikita mo ang mga mata nyang nagsusumamo na tila bay nagsisi sa kanyang mga pinagsasabi.

"Love, I'm sorry. Di ko alam ang pinagsasabi ko. Sorry."

"Gago ka ba? Pagkatapos mo kong pagsabihan ng masasama at magso-sorry ka? Kainin mo yang sorry mo! Gusto mo break? Okay. "

Damn.  I wonder,  why some people were not able to moved on after breaking up with someone?

Is it about the money that they spent?

Time?

or 

the Love they gave? what?

--------------

background photo used on my cover IS NOT MINE! credits to the rightful owner.