I can't

I am back 👉👈

Ξεδεσα την αλογοουρά μου και άφησα τα μαλλιά μου να πέσουν πίσω . Είχα πολλά παιδιά γύρω μου αλλά ένιωθα σαν να είμαι μόνη μου. Όσο κι αν ήθελα να μην θυμάμαι δεν μπορούσα.  Την σκεφτόμουν δίπλα μου να μου μιλάει, σκεφτόμουν ότι μου είχε πει, όταν με φώναζε για φαγητό, σκεφτόμουν τα πάντα, ότι είχαμε  κάνει μαζί, ότι με είχε συμβουλέψει μέχρι τώρα. Χωρίς να το καταλάβω έκλαιγα. Έκλαιγα και εκείνη δεν ήταν κοντά μου για να με αγκαλιάσει,  να με χώσει στην ζέστη της αγκαλιά που με έκανε να ξεχνάω τα πάντα. Έκλαιγα και εκείνη δεν ήταν δίπλα μου να με ηρεμήσει, να που πει να πάρω βαθιές ανάσες. Έκλαιγα και δεν μπορούσα να την φωνάξω να έρθει, γιατί δεν υπήρχε πια σαν άνθρωπος. Ήμουν λυπημένη και ότι μου είχε πει για να αντιμετωπίσω την μυοη είχε πάει χαμένο γιατί την είχα χάσει. Το κουδούνι χτύπησε αλλά εγώ έμεινα κάτω να κλαίω και να σκέφτομαι πως άμα με έβλεπε η μαμά θα με συμβούλευε να πάω γρήγορα πάνω. Αλλά δεν ήταν εκεί. Ένιωσα κάποιον να μου χαϊδεύει τα μαλλιά και γύρισα να κοιτάξω. Ήταν ο Παναγιώτης.  Με κοίταζε στα μάτια.
Παν: Έμαθα για την μητέρα σου συλλυπητήρια.
Εγώ: Ευχαριστώ είπα με φωνή έτοιμη να σπάσει.
Παν: Να φανταστώ δεν θες να πας πάνω,  με τόσα παιδιά να σχολιάζουν αυτήν την κατάσταση.
Εγώ: Όχι του είπα και εκείνος με αγκάλιασε. Ήταν ακριβώς αυτό που είχα ανάγκη, ήταν αυτή θ ζέστη αγκαλιά που με έκανε να ξεχνιέμαι έστω και για ένα λεπτό.
Παν: Θες να φύγουμε από το σχολείο και να πάμε μια βόλτα;
Εγώ: Ναι του είπα, όμως με το που σηκώθηκα ένιωσα έναν έντονο πόνο στο κεφάλι και μετά όλα θολά.
   Με δυσκολία άνοιξα τα μάτια μου. Δεν βρισκόμουν στο σχολείο, ούτε στο σπίτι. Προσπάθησα να σηκωθώ αλλά ήταν κάτω από τις δυνάμεις μου. Κοίταξα τον χώρο γύρω μου. Ήμουν σε μια κρεβατοκάμαρά.  Έκανα ξανά κάποιες προσπάθειες να σηκωθώ αλλά τίποτα. Ξαφνικά άκουσα έναν ήχο έξω από το δωμάτιο και κουκουλωθηκα. Μετά από λίγο άκουσα γέλια και είδα τον Παναγιώτη να με κοιτάει γελώντας .
Εγώ: Πρώτων μην γελάς και δεύτερον που είμαι;
Παν: Μην ανησυχείς, είσαι στο σπίτι μου.
Εγώ: Εμ δεν σε ξέρω καλά καλά και ξαφνικά ξυπνάω και βρίσκομαι σπίτι σου. Τι πιο νορμάλ.
Παν: Καλά ντε μην κοροϊδεύεις θα σου εξηγήσω.
Εγώ: Περιμένω....
Παν: Λιποθύμησες και εγώ σε έφερα σπίτι μου.
Εγώ: Και τι συμ8ερασνα έβγαλες με αυτό;;;;
Παν: Πώς έχεις πυρετό, περαστικά μου λέει και μου δίνει στο χέρι ένα παυσίπονο .
Εγώ: Ευχαριστώ του λέω και πίνω το παυσίπονο μαζί με λίγο νερό που είχα μαζί μου.
  Οι ώρες πέρναγαν ενώ εμείς μιλάγαμε . Έμαθα πολλά πράγματα για εκείνον. Είχα μια κατά 2 χρόνια μεγαλύτερη αδερφή η μητέρα του είχε πεθάνει και ο πατέρας του τους είχε εγκαταλείψει όταν εκείνος ήταν μωρό. Άκουγα με προσοχή αυτά που μου έλεγε και του είπα έπειτα και εγώ για την ζωή μου. Η ώρα κόντευε 3 και δεν ήταν σωστό να καθόμουν συνέχεια εκεί .
Εγώ: Φεύγω είπα και άρπαξα την τσάντα μου βάζοντας μέσα ότι είχα βγάλει.
Παν: Θα σε  πάω εγώ .
Εγώ: Όχι.
Παν: Όχι δεν κατάλαβες, δεν ήταν ερώτηση μου είπε και πήρε κάτι τα κλειδιά του.
Όταν έφτασα σπίτι άνοιξα την πόρτα του αυτοκινήτου και πήγα να φύγω αλλά εκείνος μου έπιασε το χέρι.
Παν: Να προσέχεις μου είπε και του χαμογέλασα.
Μπήκα στο σπίτι και είδα τον αδερφό μου να κάθεται στον καναπέ και να κλαίει. Ένιωσα μια αδυναμία και κατάλαβα ότι ο πυρετός ανέβαινε πάλι, έτσι προσπάθησα να πάω στο δωμάτιο μου όσο πιο γρήγορα γίνεται.
Νικ: Γιατί είσαι έτσι;
Εγώ: Πώς;
Νικ: Είσαι κόκκινη. Ριτα έχεις πυρετό με ρωτάει με σοβαρό βλέμμα.
Εγώ: Ναι του λέω με ένα αθώο χαμόγελο και εκείνος έρχεται δίπλα μου.

Γειααααα. Σας έλειψα;;;; Όχι.  Η φωνούλα πάντα θα σας καλύπτει.  Τεσπα ... επέστρεψα και θα γράφω πιο συχνά γιατί είχα σχεδόν έναν μήνα να ανανεώσω αλλά υγεία, το θέμα είναι ότι επέστρεψα δυναμικά. Αυτά από εμένα.  Μπαιιιιι