Nie mogę się napatrzeć. Zawsze kiedy myślę, że zobaczyłam w nich wszystko to na nowo odnajduję w nich coś nowego. Ile razy bym w nie patrzyła nie mogę określić ich koloru. Niby brązowy z domieszką zielonego, ale i tak przygaszone. Ale nie przeszkadza mi to. Nigdy nie przeszkadzało. Bo twoim oczom nic nie odbierze uroku.
Kocham twoje oczy nocą. Są wtedy najpiękniejsze. Dzięki księżycowi pojawiają się w nich gwiazdy. Ludzie mówią, że rozgwieżdżone niebo jest najpiękniejsze. Nie wiedzą co mówią, bo nigdy nie widzieli twoich oczu nocą. Nikt tego nie wie.
Uwielbiam patrzeć kiedy się śmiejesz. Zwróciłaś uwagę, że wtedy pojawiają ci się kurze łapki w kącikach oczu? Nie za bardzo, rzadko się śmiejesz i nie patrzysz wtedy w lustro. A szkoda, tyle tracisz. Ale w tych krótkich momentach w oczach masz iskierki małego dziecka. Znowu są piękne. Twoje oczy śmieją się z tobą i są piękne. Mam wtedy wrażenie, że żyjesz. Tak jak kiedyś.
Tylko czemu te piękne oczy patrzą na mnie tak rzadko? Czemu to ja muszę ich szukać, a to nie one szukają mnie?
Znowu widzę jak moje oczy patrzą na kogoś innego niż na mnie. Ponownie swoim blaskiem zapraszają obcych do rozmowy. Denerwuje mnie to. Dosłownie wkurwia. Wydrapałabym oczy każdemu kto spojrzał w te cudne tęczówki o tak niezwykłym i nieokreślonym kolorze, które są puste. Żadne inne nie są godne by patrzeć w te twoje. To jest chore. Moje uczucie do tych oczu jest chore.
Ale nic na to nie poradzę. Kocham twoje oczy w nocy. Nie tylko za blask wszystkich gwiazd. Kocham je za to, że w nocy patrzą tylko na mnie. Jestem wtedy ich jedynym punktem, w który patrzą. Rozpalają we mnie uczucie na nowo, by po raz kolejny się w nich zakochać i zasiewają we mnie jeszcze większą zazdrość o nie. Lustrują mnie dokładnie przez co nie mogę się kontrolować. Mam też wrażenie, że są wtedy intensywniejsze, a zarazem piękniejsze. Widzę, że żyją. I to tylko z mojego powodu.
Chciałabym tak cały czas. Bo chciałabym by twoje oczy zawsze należały do mnie. Tylko moje.
Twoje oczy to powód, dla którego walczę o ciebie.
