"Huwag malikot,hon!" suway ko sakanya.
Inaayusan ko kase siya. Pinasuot ko sakanya ang tux na ako mismo ang bumili.
Ako naman ay nakasuot ng white gown na regalo ng kaibigan ko.
"hon,kanino bang kasal ang pupuntahan natin?" usisa niya.
"Kasal ng dalawang tao na mahalaga sa buhay ko. So,please stop asking dahil malelate na tayo."
Agad ko siyang hinila nang masigurado kong okay na siya maging ang sarili ko. Tumigil muna ako pagdating sa garahe at hinarap ko siyang nakangiti.
Siniil ko siya ng halik at binanggit na mahal ko siya bago pumasok sa loob ng kotse.
Tahimik lang ako buong biyahe kapag nagtatanong siya kung okay lang ba ako. Ngiti lang at tango ang sagot ko.
I don't want to speak. Baka kase hindi ko na mapigilan pang umiyak.
As we enter the church.
He's confused.
The bride is in front of the priest waiting his groom whose with me.
I smiled.
I'm happy even it hurts.
He's getting married to a woman who's deeply in love with him for 14 years. And he's fixed to marry my best friend not to me.
Fate is really childish. Treating people as toys for what they called 'love'.
