Buren? (On Hold)

3; Verrassing

~ Ross' pov

Zo snel mogelijk probeer ik haar mee te nemen, naar onze spullen op het zand. Ik leg haar voorzichtig neer op een handdoek, en bel zo snel als ik kan 911.

Terwijl ik wacht op de ambulance trek ik Aïsha voorzichtig naar me toe.

~~~

~ Riker's pov

Ineens zie ik Ross en Aïsha niet meer in het water. "Hey, iemand Ross en Aïsha nog gezien?". Ryland die het dichtst bij me is reageert al snel, "Nope". De rest komt eerst dichterbij. "Wat zei je?" vraagt Ratliff als ze allemaal dichterbij zijn. "Of iemand Ross en Aïsha nog heeft gezien." herhaal ik. Ze schudden hun hoofden. Ik begin me zorgen te maken, wat blijkbaar te zien is. "Rustig maar, ze liggen vast te zonnen ofzo." zegt Rydel.
Maar toch blijf ik een gevoel houden dat er iets mis is. Ik besluit er toch naartoe te gaan.

Ik zie Ross en Aïsha zitten, en ren er zo snel mogelijk naartoe. "Hey tortel duifjes, wat doen jullie?" roep ik vrolijk als ik achter ze sta. Ross draait zijn hoofd om naar mij, en ik zie al meteen dat er iets mis is. Mijn glimlach verdwijnt meteen.
"Wat is er?" vraag ik bezorgd. Ik weet nu zeker dat er iets mis is. "Ze leunde te ver naar achter, en..." Ik merk dat hij zijn zin niet afmaakt omdat hij te veel in paniek is. Ik kijk naar Aïsha, die met een grote bloed vlek onder haar op de handdoek, in Ross zijn armen ligt. Ik ga naast Ross zitten en probeer hem te kalmeren. Vervolgens sta ik op, om groot naar de rest te gebaren dat ze moeten komen. Ik ga weer naast Ross zitten. Als de rest er is, gaan ze ook om Aïsha heen zitten. Het blijft stil, tot dat we een ambulance horen.

Voor we het weten zitten Aïsha en Ross in de ambulance onderweg naar het ziekenhuis.

We stappen mijn auto in en rijden naar het ziekenhuis.

Als we bij haar zijn heeft ze haar ogen weer open. De dokter vertelt dat het niet ernstig is, maar dat ze wel veel bloed heeft verloren...

~ Aïsha's pov

Het laatste wat ik me herinner is dat ik in het water was, en vervolgens alles zwart werd. Met heel veel moeite krijg ik mijn ogen open. Mijn oogleden voelen zwaar. Het licht doet pijn aan mijn ogen. Mijn zicht is nog onscherp, maar word langzaamaan scherper. Het eerste dat ik zie is een jongen, met blond haar. Als mijn zicht weer helemaal scherp is zie ik dat het Ross is. "Hey" denk ik opgewekt te kunnen zeggen, omdat ik blij ben hem te zien, maar het komt schor uit mijn mond.
Ik zie zijn blik van bezorgd overgaan naar blij. "Wat is er gebeurt?" vraag ik in de hoop dat hij het weet. "Je was aan het surfen, wat goed ging, totdat je te veel naar achter leunde. Toen viel je met je achterhoofd op je surfboard." legt hij uit. "Waar ben ik nu dan?" vraag ik terwijl ik overeind probeer te komen. Maar al snel val ik terug naar achter, omdat mijn arm- en buikspieren niet genoeg kracht hebben om me overeind te krijgen. Ik probeer het opnieuw, maar voel dan een helpende hand van Ross. "Het ziekenhuis." zegt hij terwijl hij me helpt overeind te gaan zitten. De deur zwaait open, en Riker, Ryland, Ratliff, Rocky en Rydel komen binnen stappen. "Hey!" roepen ze allemaal door elkaar.
Ik zwaai lichtjes naar ze.
Voordat iemand nog iets kan zeggen komt de dokter al binnenstappen. Hij kijkt verrast. Waarschijnlijk schrok hij gewoon van de menigte die voor zijn neus staat. Hij vertelt dat het niet ernstig is, maar dat ik wel veel bloed verloren heb... Ja hoor, alsof veel bloedverlies geen kwaad kan. Zonder dat het iemand opvalt rol ik met mijn ogen.

Uiteindelijk gaat de dokter weg, waarna ik nog een tijdje met de jongens en Rydel praat.

Het is ondertussen al donker buiten, en ik neem afscheid van iedereen.

Na een paar dagen ben ik weer thuis... Klaar voor de preek die zo zal krijgen. De preek over hoe onvoorzichtig ik wel niet ben, wat voor rampen scenario's er wel niet hadden kunnen gebeuren, blah, blah, blah.

Ik sta voor de deur. Ik wil hem net openmaken als hij al voor mijn neus open vliegt. Mijn ouders staan in de deuropening. Hier komt de preek hoor mensen.

In plaats van een preek voel ik dat ik in een groeps knuffel getrokken word. Waarschijnlijk is dat nog wel het laatste dat ik had verwacht.
Na een tijdje voel ik dat ik vrij ben uit de knuffel. Voorzichtig loop ik naar boven... Want dat ik gelijk in een groepsknuffel getrokken word, betekent niet dat ik sowieso geen preek krijg. Die preek kan elk moment nog komen.

Eenmaal in mijn kamer pak ik mijn gitaar, en begin op bed te spelen. Ik heb het gitaar spelen zo gemist, ook al was het maar voor een paar dagen. Na ongeveer een half uur spelen gaat de deurbel. Ik loop rustig naar beneden, en doe open. Ross staat nu recht voor mijn neus. "Hey" probeer ik zo normaal mogelijk te zeggen, maar het komt er een beetje bibberig en verlegen uit. "Hey" zegt Ross terug met een klein lachje. Hij is zo schattig als hij lacht! Oké, nu klink ik als een cliché honingpot met rietsuiker. Ja, dat bedoelde ik, ja. Here comes that movie scene, one you hate so cliche...

"Je zingt echt heel mooi." zegt Ross, waarmee hij mij gelijk uit mijn gedachten haalt. Heb ik dat nou echt hardop gezongen?! Sinaasappel! Dat is mijn scheldwoord. Waarom weet ik ook niet, want ik houd van sinaasappels, en bijna al het fruit. Ik ben net een fruitvlieg! Oké, nee, slecht idee.

"Wat is er met sinaasappels?" vraagt Ross lachend waarmee hij mij wederom uit mijn gedachten haalt. Sinaasappel, waarom blijf ik alles hardop zeggen?!

"Heb ik dat echt net hardop gezegd?" vraag ik verlegen. Hij begint weer te lachen. "Ja."
Sinaasappel. "Oh." zeg ik verlegen. "Het is niet erg, het is best schattig." zegt hij met een vriendelijke glimlach. Ik voel dat ik begin te blozen.
Waarom zou hij het eigenlijk schattig vinden? Ik bedoel maar; zit je bijvoorbeeld naast elkaar in de auto, helemaal stil, roep je ineens keihard 'Sinaasappel!'... Ja, super schattig!

"Kom je?" Ross haalt me weer uit mijn gedachten. "Uh, ja, uh... Waar naartoe eigenlijk?" Wanneer ik hem dat vraag, zie ik een kleine grijns op zijn gezicht verschijnen. "Verassing." zegt hij grijnzend. Hij trekt me mee aan mijn arm de auto in. Na een kwartier rijden, stopt hij de auto ineens. Ik kijk nieuwsgierig om me heen. Als ik me weer omdraai zie ik Ross zitten met een blinddoek. Grijnzend bind hij de blinddoek vast om mijn hoofd, waardoor ik nu niks meer zie.

~ Ross' pov

Aïsha is geblinddoekt. Ik rij weer om, richting de geheime locatie. Als we er na een tijdje rijden zijn, stop ik de auto. Ik stap uit en help Aïsha met uitstappen. Ik loop een stukje met haar, en dan gaan we zitten. Ik haal haar blinddoek af.

~ Aïsha's pov

Hij haalt de blinddoek weg, en het eerste wat ik zie is het zand, het water, en de zon die al erg laag staat. Het ziet er prachtig uit. Samen kijken we naar de zonsondergang. Als vrienden. Vrienden kijken toch ook wel eens samen naar de zonsondergang, toch?

---

Hey! I'm still alive!
Sorry dat ik al zo mega lang niet heb geüpdate! Ik kwam echt afgelopen tijd om in het huiswerk. Maar ik probeer echt deze vakantie veel te update. Ik geef mijn hoofdstukken nu ook titels.
Wat vinden jullie trouwens van de nieuwe cover? Ik probeer vandaag ook nog het volgende hoofdstuk erop te zetten.

xxx, Veerle