Masada tavandaki yerine bir an önce kavuşmayı bekleyen ip, ara sıra tıklanan kapı, "Müsait değilim." sesini duyunca vazgeçip giden insanlar, her şey olması gerektiği gibi. Boş gözlerle bana bakan yüz hariç. O yüzde eskiden olmayan bir şeyler var, gözleri artık ağlıyordu, "Beni bırak yoluma gideyim" der gibi.
Hiçbir şey olmamış gibi davranayım diyorum ve klasik bir soru soruyorum cevabı olmayacağını bilerek. "İyi misin?" Cevap yok...
Tüm benliğimle onu durdurmak, vazgeçirmek istiyorum. Masanın üzerindeki ıslanmış mektup ve ip, bana "Neyi değiştirir ki?" diye soruyor sanki ve benim bu soruya da verecek cevabım yok.
"Gidiyorum." diyorum. Gözleri hiç kal demiyor, bir an önce her şey bitsin istiyor, sanki ölüm bir sonmuş gibi. "Bana ne olacak?" diyorum cevap vermesini beklemeyerek. "Bana ne olduysa o" diyor. Bana verdiği ilk ve son cevabın bu kadar acıtması durumu daha kötüleştiriyor.
"Bu kapıdan çıkınca birilerini çağırabilirim, bunu biliyorsun." diyorum. "Eğer engel olmak isteseydiniz sen ve senden önce gelen Mark veya Hyuck buna çoktan engel olurdunuz." diyor.
Ben hariç herkesin böyle olması gerektiğini kabullendiği gerçeği beni sarsıyor. Belki birileri daha itiraz etse "Çıkış yolu, çözüm bu değil. Böyle bitmesin." dese onu kollarıma alıp o ip yerine ben sıkı sıkı sararım boynunu ama kimse yardım istemiyor, o bile.
Omuzlarım, yıllardır uyku yüzü görmemiş gözlerim artık yorgunlukla değil çaresizlikle çöküyor. Her şeyin sonu, benim bile kabullendiğim bir son. Bu kapıdan çıkınca artık her şeyin, her şeyimin biteceğini biliyorum.
Yavaşça 5 adım ötemdeki kapıya adımlıyorum.
1. adım, 2. adım, 3. adım, 4. adım ve...
•••
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
