მძულხარ

თავი 6

მანქანას ძალიან სწაფადა ატარებდა.მე კი შიშისგან ვკანკალებდი.
-ჰარიი ძალიან გთხოვ შეანელეე.-რეაგირება არ ქონდა.ჩემი ხელი მის მხარს დავადე.
-ძალიან გთხოვ მეშინია ჰარიი გთხოოვ.-როდესაც ხელი დავადე შემომხედა, მერე ისევ გზას გახედა.ნელ-ნელა ანელებდა.ესეთი გამწარებული ჯერ არ მინახავს და არც არასდროს ვისურვებ კიდევ რომ ვნახო.სახლთან მოშორებით გააჩერა მანქანა.მე ჯერ კიდევ ვერ ვმშვიდდებოდი. რა ვქნა ყველაზე მეტად სისწრაფის მეშინია.ვკანკალებდი ძლივს გადმოვედი მანქანიდან.
-ბელ...-
-ხხო.
-შენ რა კანკალებ?-წინ დამიდგა და ჩემი ხელები მისაში მოიქცია.თავი დავხარე რომ ჩემი ცრემელბი არ დაენახა.
-ღმერთო ბელ მე არ მინდოდა რატომ.. რატომ არ მითხარი ესე ძალიან თუ გეშინოდა?
-მე ვცდილობდი, მაგრამ შენ ძალიან გაბრაზებული იყავი და მეშინოდა...
-კარგი წამოდი სახლში შეგიყვან.-ხელი მომხვია და სახლისკენ წამიყვანა.რამოდენიმე წუთი უბრალოდ ვისხედით, მერე მე შხაპის მიღება გადავწყვიტე და ჩემს ოთახში ავედი.
წყლის წვეთები მეცემოდა სახეზე, ტანზე რომელიც ყველაფერს მიდუნებდა.ცრემლები გადმომცვივდა ჩემი ცხოვრების გახსენებაზე.
-როგორ მენატრებით ვერც კი წარმოიდგენთ....
რა იყო ჩემი ცხოვრება?არც არაფერი ერთი უბედური გოგონა ვარ რომელსაც ტანჯვის მეტი არაფერი უგრძვნია.ახალ კიდევ ეს ჰარი გამოჩნდა. რამდენი ხანი უნდა იყოს აქ?რატომ არ მანებებს თავს?საერთოდ რატომ არ მოსწონს ჩემი მეგობრები?ვერაფერი გავუგე. ყველაზე უცნაური ადამიანია ვინც კი ოდესმე შემხვედრია.მასში ორი ადამიანი ცხოვრებოს.ერთი კეთილი, მოსიყვარულე უსაყვარლესი ჰარი,ხოლო მეორე უმკაცრესი,უბოროტესი,უხეში არსება.ნამდვილად მინდა მისი მეორე ჰარი მოკვდეს და დარჩეს უსაყვარლესი.არ ვიცი რა ხდება მის თავს.მაგრამ ახლო მომავალში გავარკვევ.სააბაზანოდან მხოლოდ ბიუსჰალტერით და საცვლებით გამოვედი.თვალები გადმომცვივდა როდესაც ჩემს საწოლზე წამოწოლილი ჰარი დავინახე.რომ შემამჩნია ეშმაკურად გაიღიმა.ამათვალიერა, ჯერ ტუჩები ენით დაისველა, მერე კი უკბინა.უცბად მოვეგე გონს და პირსახოცი ავიფარე.
-აქ რას აკეთებ?
-უბრალოდ მარტო მომწყინდა და ვიფიქრე ერთად გავაკეთებდით რამეს.
-ახლა უნდა გამოვიცვალო ამიტომ ოთახიდან გაბრძანდი.
-აქაც მშვენივრად ვგრძნობ თავს...
-ჰარი კარგი რა ორ წუთში გამოვალ.
-არა მეთქი.კარადის ოთახში შედი და კარი მოიხურე, არაფერი მოგივა.
-ღმერთო როგორი ჯიუტი ადამიანი ხარ!
-ვიცი პატარავ, ამიტომ ვერაფერს გადამაფიქრებინებ.-მომწონს როდესაც ბიჭი თავის შეყვარებულს "პატარათი" მიმართავს, მაგრამ მე და ჰარი ერთად არ ვართ აბა რატომ მეძახის ამ სახელს?
-მე ბელი მქვია!ამიტომ პატარათი ნუ მომმართავ!
-როგორც შენ იტყვი პატარავ.
-შენი გამოსწორება არ იქნება.-კარადსთან მივედი სპორტულები გამოვიღე და სააბაზანოში შევედი.

-სადმე მიდიხარ და მე არ მეუბნები?!
-ჰარი სასეირნოდ მივდივარ აქვე ახლოს პარკში. წიგნის კითხვა მინდა სიწყნარეში.
-მეც მოვდივარ!
-შენ გეძებენ, ამიტომ სახლში დარჩი.
-მე მგონი გასაგებად ვერ ვსაუბრობ!
-კარგი წამოდი, მაგრამ სიჩუმე მჭირდება.
-კარგი ფურცელი და ფანქრები წამოიღე.
-ხატავ?-გამიკვირდა ეს ბიჭი ყოველ დღე მაოცებს.
-ამ...ხო უბრალოდ დროის გასაყვანად.
-აა კარგი.-ყველფერი ჩავაწყე ჩანთაში და ფეხით გავუყევით გზას.მეგონა სახლიდან გასვლის უფლებას არ მომცემდა.ეს ერთი თვე სანამ ჩემთან იქნებოდა.მაგრამ არა... თავისუფალი ვარ უბრალოდ ძალიან უყვარს კონტროლი.
-წამოდი ჩემი საყვარელი ადგილი აქეთ არის.-ხელი მოვკიდე და იქით წავიყვანე სადაც ყოველთვის მივდივარ ხოლმე.თავიდან გაუკვირდა ჩემი ესეთი საქციელი,მაგრამ მერე გამიღიმა და წამომყვა.პლედი გავშალე და ზედ დავსხედით.ცოტახანი უბრალოდ პეიზაჟით ვტკბებოდით.მერე მე წიგნის კითხვა დავიწყე.ჰარი კი ჩემგან შორს დაჯდა ფურცელი და ფანქარი აიღო და ხატვა დაიწყო.ერთი საათი ვიჯექით გაუნძრევლად.ბოლოს როდესაც თვალები დამეღალა წიგნი დავხურე და ფეხზე წამოვდექით.ჰარიმაც მომბაძა.
-ეს შენ...იმისთვის რომ სახლში შემოგეჭერი და შეგაშინე და მაპატიე თუ დღეს რამე არასწორედ გავაკეთე. უბრალოდ ისეთი რაღაცეები მითხარი თავი ვეღარ შევიკავ...-ფურცელი მომაწოდა,დავხედე და მასზე მე ვიყავი გამოსახული...

-ღმერთო ჰარი ეს ისეთი კარგი ნამუშევარია სიტყვები არ მყოფნის....მადლობა.
-არაფერს.-გამიღიმა.მეც გავუღიმე მას. პირველად დიახ პირველად გავუღიმე...
-ბელ.-გავიგონე ის ხმა რომლის გაგონებაც ყველაზე მეტად არ მინდოდა.