Dear Parents

Prologue

Isa ang pamilyang Cabeza sa pamilyang kinaiinggitan ng karamihan. Sabi nila ito daw ang pinakamatatag at masayang pamilya sa lugar.
Bagaman, masasabi kong tama ang sabi nila. Pagod man galing sa trabaho ang magulang ay palaging may oras na nakalaan sa mga
aming mga anak.

"Mom!", tawag ko kay mama ng makarating ito galing sa trabaho.
Nakasanayan naming magkakapatid ang magmano at humalik sa pisngi ng mga magulang namin.

"Oh! Ba't di pa kayo natutulog? Gabi na." Ani nito

"Ayaw pang matulog ni Chesca, hintayin daw muna niya kayo ni Dad", sagot naman ni kuya Jus.

"Ang sweet talaga ng Princess namin", biglang singgit ni Dad nakakarating lang.

"Daddy!", tumakbo ako patungo sa kanya at niyakap ito.

"How's my Princess?". Tanong nito

"Naku dad! Kung alam mo lang. Sobrang kulit nalibut ata ang boung compound. Maghapong nagtatakbo sa labas. Ayun tuloy sobrang pagod ng Anak 'nyong gwapo kakabantay sa mahal na prinsesa ", ani kuya Luie

" anak! Ba't ka lumabas ng bahay? Sasusunod sa dito ka lang sa loob maglaro ". Pangaral namn ni Mommy

"Eh mom! Di na ako bata. Nasasakal na ako sa inyo, paglumabas kailangang may bantay ? Eh kaya ko naman ang sarili ko tas nakakabagot kaya dito. And mom, dad and kuyas magmamall shopping kami next week ng mga bestfriends ko. Allow me please ? ", nagpuppy eyes

" Bu---t", kuya said

" No buts, please" I begged

" Okay anak. Your kuyas will go with you. Let's eat dinner na gutom na si Dad nyo. Baka mawala ang kagwapohan ko" pagbibiro ni Dad.

"Tsk."

Nagtungo kami sa hapag at umupo sa kanya kaniyang upuan. We live simply but happy at the same time. Our parents are both Lawyers. Kuya luie naman he's already working. Nagtayo siya ng companya sa pamamagitan ng sariling pera niya, siya yung panganay sa aming tatlo. Kuya Jus, last na lang at gagraduate na. Both of them are protective, caring and loving kuya. They both handsome and smart. Ako naman, 1st year college na, but they treated me  na parang bata na walang puwang sa mundo. Pero mahal na mahal ko. I respect them and love with all my heart.

"Chesca ? You're playing your food. ", naputol ang pagmuni-muni ko ng magsalita si Dad.

"Ha?", I asked

" Anak? May problema ba? Layo ng lipad ng isip mo ah!?"

"Wala po", sabi ko. I smiled at them as assurance. Tumango sila at nagsimula muling kumain.

Nang matapos ang hapunan namin, naghugas na muna ako ng pinagkainan, minsan ko lang ginagawa to. May yaya naman kami pero bet ko lang.

I looked at the wall clock to check the time and it's already 9:32 in the evening. Umupo ako sa kama ko nang di ako makatulog, I'm thinking something na di ko alam. It's been a week since napansin kong nagooverthink ako, I almost can't sleep at night and even when I'm alone. I can't help but magpatianod sa mga iniisip ko and I don't know what's happening to me.

As I checked again the time its already 12:00 midnight and still I can't sleep. Bumangon ako at pumunta sa may bintana ng kwarto. I was shocked when I saw a woman standing in front of our gate. A stranger. I didn't remember na may kakilala sila mama na kamukha niya. I simply stared at her in a while. She's elegant, she look like at the age of 35+, She's tall like my mom. After a minutes, may pumaradang sasakyan sa harap ng babae at pinagbuksan siya nito . Hinabol ko ng tingin ang sasakyang paalis hanggang sa mawala na ito. And here I am again thinking to that woman. What is she doing here? Who is she?

Kinabukasan nagising ako ng may marinig na ingay, ingay na parang nag-aaway sa kabilang kwarto. Its my parents room next to me. Lumabas ako ng kwarto at nakita ko ang kwarto nila na nakabukas bahagyang lumapit ako dun para marinig sila.

" Anton! For pete sake ! Lawakan mo yang kukuti mo. May mga anak ka. At tiyak na masasaktan sila kung pabigla bigla tayo." Rinig kong sabi ni mama

" Damn you woman! Di ko na kaya. Di ko na kayang magpanggap. I don't even love you, and you know that. ", tila nanlumo ako sa narinig ko. Nawalan ng lakas ang mga paa ko para ihakbang paalis. Is I heard it right? Damn .. what's the meaning of this? All this time, nagpapanggap lang silang masaya at mahal nila ang isa't isa?. But ! 

Unti-unting nabigyang laya ang mga luha na kanina ko pa pinipigilan. Bahagya kong tumayo at buong lakas na tumakbo paalis ng bahay. Ang sakit sa puso. Tila nawalan ng sigla ang puso't isip at kawatan ko.