SES

UYANIŞ

-Elimi görebiliyor musun Niti ?

Gözlerimi zar zor açabildiğim bir haldeyken bu soruya cevap vermek pek kolay değildi.Elimi,bedenimi ruhumdan geriye kalan hiçbir yerimi hissedemiyordum.Evet,uyanmıştım fakat hala ölüydüm.

-Bu seni kendine getirecek.Merak etme Niti yanındayım.Sakin kendini kasma.

Kolum ölümüne yanıyordu.Yüksek bir adrenalin hissederek kolumu kaldırıp Appa'nın elinde ki ameliyat tepsisini yere devirdim.Sanki kendimi yönetemiyor sadece hareket etmek istiyor gibiydim.Ama sonunda kendimi tam anlamıyla hissediyordum.Appa bir kaç hemşire çağırmıştı sanırsam beş kişilerdi.Anca yatağa geri yatırdılar ve küçük bir doz sakinleştiriciyle beni tekrar sersemlettiler.Appa elimi tutmuş yüzüme endişeli bir o kadar da sinirli bir şekilde bakıyordu.'Hala alışamadın.Bunu kaç kere daha yaşayacağız Niti? İlaca karşı gelme.Seni her seferinde uyarıyorum.İlaca karşı gelirsen kendine zarar verirsin.Bu sefer seni zor kurtardım.Çok zordu.Ben...Ben seni kaybediceğimi sandım.Ve seni bir daha riske atmayacağım.'

Appa'nın elini öyle sert sıkmıştım ki elini çektiği gibi arkaya düştü.Doğruldum ve yataktan indim.Appa'ya elimi uzattım ve onu kaldırdım.Bana biraz dehşet dolu biraz da şüpheci gözlerle bakıyordu.'Beni bu işin içine sen soktun.Beni bir hayvan gibi denek olarak kullanmalarına göz yumdun.Şimdi böyle mi düşünüyorsun.Hıh, yazık.Çok yazık Appa.'

Elini hala tutuyordum.Sıkmaya, canını yakmaya başladım.Appa önümde kıvranırken kulağına eğildim ve devam ettim.

-Bana bu gücü sen verdin.Ama unutma bu beden benim.Ne istersem onu yaparım.

Hastaneden çıkmak sandığım kadar zor olmamıştı.Burası gizli bir ilaç firmasının yüksek korumalı ve yer altında bulundurduğu bir hastaneydi.Appa yı bayılttıktan beş dakika sonra odama doluşan ve her türlü silah barındıran asker parçalarını yere sermem on dakikamı almıştı.Ayrıca korkudan bayılan odamın önünde gördüğüm hemşirenin üstlerini çıkarmam ve giymem beş dakika sürmüştü.Alarmların devreye girdiği ameliyat bölümünden gözükmeden çıkmak için bir hastayı sedyeye yatırmak zorunda kalmıştım.Buda nereden baksan iki,üç dakika sürmüştü.Yer üstüne çıkan asansörü bulmak en kolayıydı.Hangi salak mimar gizli ve yüksek korumalı bir hastanede kaçmanın en kolay yolu olan asansörü binanın ortasına yerleştirir ki ? Aslında bu beni mutlu etmişti.Sonuç olarak hastaneden tam olarak yarım saatte çıkmayı başarmıştım.Çıktığım saniye dışarıda bir siyah araba belirdi.Cam açıldı ve içinden ajan görünümlü birisi belirdi.

-Oh Niti ! Tam zamanında geldim sanırım.Daha fazla oyalanmak istemezsin sanırım,bütün hastaneyi ayağa kaldırdın nasıl olsa ?

Tam olarak çıkaramadığım adamın içerden açtığı kapıya tutundum ve arabaya girdim.Araba hızlı bir şekilde hastanenin bulunduğu koordinatlardan uzaklaştı.

'Evet sevgili Niti,beni tam olarak hatırlayamadın sanırım.'

Elini uzattı ve sıkmamı bekledi.Fakat o sert yüz ifademi bozmayarak adamın önce eline sonra yüzüne baktım ve devam etmesini bekledim.Yavaşça elini çekti ve olmayan saçlarını düzeltti.

'Kesin olarak beni hatırlamıyorsun,peki.Biz de dönüştürücüyle hafızanı yerine getiririz o zaman.'

Adamın neşesi yerinde bir şekilde alkış yapması hoşuma gitmemişti.Yaklaşık on beş dakika kadar yol gittikten sonra arabanın kapısı açıldı.Lüks görünümlü bir otele giriş yaptık ve asansöre bindik.Tanımadığım bir kişinin yanındaydım ama hastanede hissettiğimden daha çok güvende hissediyordum.Ve bu sorun değildi.Gelene kadar ne adam ne de ben yerimizden kıpırdadık.Arkamızda duran korumalar gözümü her ne kadar kalıplı olsalarda korkutmamıştı.Ben hiç bir şeyden korkmazdım.İneceğimiz kata geldik ve asansör kapısı açıldı.Karşımda geleceğimizden büyük ihtimal haberi olan sarışın,mavi gözlü ve siyah takım elbiseli oldukça yakışıklı bir adam duruyordu.Elini uzattı ve devam etti.

-Niti ! Herkesin konuştuğu meşhur,güzel ve güçlü Niti ... Söyledikleri yalan değilmiş.Bütün kadınları kıskandıracak bir güzelliğiniz var.Bu arada Hoşgeldiniz...