Kâğıtlara damlayan gözyaşlar, sahte gülücüklerin arkasında yatan hüzünler, birkaç yalan sözcük.
"Siz hiç mutlu olmayı küçücük şeylerle denediniz mi?"
"Papatya tarlasının ortasında bekleyen uzun beden."
"Siz hiç mutluluğu aşık olduğunuz insanda buldunuz mu?"
Gözlerimi ayıramadığım duygu yüklü gözler.
"Siz hiç aşık oldunuz mu?"
Sahi, hangi biriniz aşkı hissettiniz? Hangi biriniz canınızı verecek kadar sevdiniz? Hangi biriniz, Zeus'un sizden ayırdığı ruh eşinizi tekrar buldunuz?
Saatler, günler, aylar, seneler...
Hangi biriniz beklediniz?
(01.28.20) -Cuma
Sessizlik, sessizlik ne zamandan beri bu kadar güzeldi? Ben değil miydim bir saat önce sessizliğe lanet eden? Ben değil miydim küçük sarı koltukta zamanın yok olmasını isteyen?
Oysa şimdi, bu uzun devin kucağında sessizliğe bürünürken hiç şikâyetçi değildim. Saçlarımda gezinen büyük eller, alnımda hissettiğim yumuşak nefes alışverişleri, belimi saran sıcak kollar.
"Siz hiç sarılmayı bu kadar sevdiniz mi?"
"Berry, daldın mı?"
Duyduğum kalın sesle yavaşça geri çekilmiş, gözlerimi gözlerine dikmiştim.
"Ah, evet dalmışım."
"Berry-ah, çok güzelsin."
(BİR DAKİKA NE?)
Yanaklarımın kızardığına yemin edebilirim. Doriam bana iltifat mı etti? Hem de durup dururken. Yüce Tanrım günahlarım için bağışla. Bu cümleyi duysam bile yeter...
"Ah, teşekkür ederim. Sen de çok yakışıklısın."
(Hadi ama Berry, başka kelimemi bulamadın. Çok klasiksin...)
"Yani, yani, kalbin çok güzel. Ve..."
Sözlerim başımı omzuma yatırmasıyla kesilmişti. Kalbim, kendine hâkim ol!
"Lütfen hep böyle kalalım. Sonsuza dek böyle kalsak?"
(Hep böyle kalalım Dorian.)
(Hayatımda bulunan tek doğru olacaksın.)
