İNTİKAM PEŞİNDE

1.BÖLÜM

  Uzun bir aradan sonra tekrardan kitap yazmaya başladım. Bu kitapta bir yıldır aklımdaydı, yazmak şimdiye kısmet oldu unarım beğenirsiniz. Hafta da bir bölüm yayımlamayı düşünüyorum şimdilik, ve bir kaç bölümde hazırda bekliyor olacaktır her daim, zor duramda kaldığım zamanlarda ise bu bölümleri yayımlayacağım. Yani diyeceğinm şu ki, çok çok zor bi durumda olmadığım sürece düzenli olarak bölümler gelecektir.

İkinci bölüm iki hafta sonra gelecektir. Bunun nedeni ise biraz kitabımın tanınması için zaman gerektiğini düşünüyorum.

Buraya başlama tarihinizi bırakabilirsiniz.

İyi okumalar.

~~~~~~~~~~

Bir hafta önce yeni evimize taşınmayı bitirmiş ve bu gün de yeni okulum da ilk günüm için hazırlanıyordum.

'' Su, kızım hadisene bak daha kahvaltı yapacaksın nasıl yetişmeyi düşünüyorsun? '' Bu annem. Çocukları için kendi hayatından vazgeçmiş bir kadın.

'' Nazlı bırak kız isteği zaman gelsin nasıl olsa ilk gün ben bırakacağım. '' Bu da babam. O ise bizi en iyi şekilde yetiştirme düşüncesinin içinde.

" Ferit bak bu kıza hep sen yüz veriyorsun. Ondan sonra ben uğraşıyorum." Yavaş yavaş odamdan çıkıp mutfağa doğru ilerlerken annem'in dediklerine kırılmıştım.

" Aşk olsun anne. Bana ,biricik kızın Su'ya, baş belası olarak mı bakıyorsun? "

" Kızım ben öyle mi dedim şimdi? "

" Hiç açıklama yapmaya çalışma anne. Ben, baş belası kızın, anlayacağımı anladım. "

Kardeşim olduğuna inanmadığım insan dışı varlık mutfağa girdiğinde konuşuyordu.

" Hani bizde insanız, bizim de normal insanlar gibi uykuya ihtiyacımız var ya. O yüzden biraz daha sessiz konuşamaz mısınız? "

" İnsanmışmış, yazık sen kendini insan mı zannediyordun? Hem Kerim sen bu sene sınava girmeyecek misin? Erken kalk çalışsana. " Kerim tam ağzını açmış konuşacakken annem araya girdi.

" Valla sabah sabah sizi hiç çekemem. Hem Kerem oğlum sende git yat senin okul saatine var daha, ben seni kaldırırım. " Ve Kerim yine isyanlarda

" Anneee ben Kerim'im, Kerim. Abimim Kerem. Hayır madem ismimizi karıştıracaksınız neden benzer koyuyorsunuz anlamam ki zaten!"

" Sana ne eşek sıpası, sana bir de hesap mı vericez. "

" Babam haklı sen gitsene oğlum bi." Kerim beni tınlamadan arkasını dönüp odasına doğru yol aldı.

Biz babamla kahvaltıya oturmuş sessiz sakin yemeğimizi yerken annem suratında ki üzgün ifadeyi gördüğümde benim de moralim bozulmuştu.

" Anne yine abimi mi düşünüyorsun?"

Annem oflayıp konuştu.

" Düşünmemek elimde değil ki kızım. Abinin ilk defa bizden ayrı bir şehire gitti. Ne yapar ki oralarda. Hem onun huyunu da bilirsin her şeyi yemez aç kalırsa. "

" Naz oğlan içinde iyi oldu bir yandan da, hem kendini geçindirmeyi öğrenir hem de evliliği için alıştırma olur. Sonuçta evi o geçindirecek. ''

Annem biraz mırın kırın etse de üstelemeyip bu konuyu kapattı.

'' Kızım hadi al çantanı çıkalım. Ben gidiyorum sen gelirsin. '' Kafa mı sallayarak babamı onaylayıp odama doğru adımladım.