ေရွာင္းက်န႔္ တစ္ေယာက္ ဝမ္ရိေပၚ ရဲ႕
တျခမ္းရြဲ႔အျပံဳးႀကီးကို ေတြ ့ၿပီး
ၾကက္သီးပင္ ထလာသည္
ဒီအျပံဳးႀကီးရဲ႕ အေနာက္မွာ တစ္ခုုခု
ေတာ့႐ွိမွာ အေသအခ်ာပင္
သိုေပတည့္ ေ႐ွာင္းက်န္႔လည္း
ဝမ္ရီေပၚကို လ်ွစ္လ်ဴ႐ႈလိုက္ၿပီး
Roll call ေကာက္ရန္ျပင္လိုက္သည္
RC ေကာက္ၿပီးတာနဲ႔ ေက်ာင္းသူ
ေက်ာင္းသားေတြ နဲ႔ ရင္းႏွီးသြားေအာင္
စကားေဖာင္ဖြဲ႔ေနလိုက္သည္
ေနာက္တစ္ခ်ိန္ သင္မဲ့ ဆရာေရာက္လာ
မယ့္ အခ်ိန္ထိ စကားထိုင္ေျပာေနလိုက္
တာ ေတာ္ေတာ္လည္း ေမာသြားေခ်ၿပီ
အကုန္လံုးကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီးေတာ့
အတန္းျပင္ကို ျပန္ထြက္လာလိုက္သည္
၀မ္ရီေပၚ ကေတာ့ တစ္ျခမ္းရြဲ႔အၿပံဳးႀကီး
ၿပံဳးထားဆဲပင္ ေရွာင္းက်န႔္သူ႔အစား
ပါးစပ္ေတာင္ ရြဲ႔ခ်င္သြားတယ္
.....
ေန ့လည္စာ စားခ်ိန္ေရာက္ေတာ့
ရီေပၚတို႔ အဖြဲ႔ Canteen ဘက္ကို
ထြက္လာလိုက္တယ္ တစ္ေနရာမွာ
တိုးလို႔မရေအာင္ပင္
ႀကိတ္ႀကိတ္တိုးေနလို႔ နဂိုစပ္စုတတ္တဲ့
အခံေလးပါေနတဲ့ ၀မ္လ်ဲ့က သူ႔အရပ္
ေျခာက္ေပေက်ာ္ကိုမွ ထပ္ၿပီး ေျခဖ်ား
ေထာက္ၾကၫ့္လိုက္တယ္
"ေၾသာ္ ဒါေၾကာင့္ကိုး"
ေဟာက္ရႊမ္း - ဘာျဖစ္လို႔လဲ
၀မ္လ်ဲ့ - ဟိုမွာ ေရွာင္းေလာင္ဆစ္ နား
ဝိုင္းအံုေနၾကတာ
ရီေပၚ - ဘာႀကီး
၀မ္ေခ်ာင္ - ရီေပၚမင္းနားမေကာင္းေတာ့ဘူးလား
ရီေပၚ - ေစာနကဟာ ျပန္ေျပာစမ္းပါ
၀မ္လ်ဲ့ - ေၾသာ္ ဟိုမွာလို႔ ဆရာေရွာင္းနားဝိုင္းအံုေနၾကတာလို႔
ရီေပၚ - သူတို႔က က်န႔္ေကာ နားမွာ
ဘာလုပ္ေနၾကတာလဲ
၀မ္လ်ဲ့ - ဒါေတာ့ ငါဘယ္လိုသိမွာလဲ
မင္းသြားေမးပါလား
ရီေပၚ - အသံုးက်မက်ဘူး
ေဟာက္ရႊမ္း - အံ့ဩပါရဲ့ သူကိုယ္တိုင္ျဖင့္
ေစာက္သံုးက်ေအာင္မလုပ္ဘဲ
၀မ္ေခ်ာင္ - Speechless ပဲ
၀မ္လ်ဲ့ - ေဘာ စားလိုက္
